..........................................................
Εκατό μέρες «αριστερά»
Η ελπίδα αναζητά σωσίβιο, ελάχιστους όμως φαίνεται να ενθουσιάζει ένα
πισωγύρισμα στην προηγούμενη κατάσταση.
 |
| Το πρώτο ημερολογιακό «ορόσημο» βρίσκει τις απογοητεύσεις στα περισσότερα μέτωπα να ρίχνουν τη μία μετά την άλλη τις ελπίδες στο καναβάτσο... |
Φωτο: Nick
Paleologos / SOOC
Από τον ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
Η νέα κυβέρνηση μπήκε πράγματι στο παιχνίδι πολύ δυνατά, με αέρα
φαβορί, παρότι αουτσάιντερ, και 13ο παίκτη την... εξέδρα. Το πρέσινγκ, όμως,
υπήρξε ασφυκτικό, η διαφορά κλάσης του αντιπάλου εμφανής, τα προβλήματα
ανάπτυξης και τακτικής πολλά και στα μεγάλα ματς η τακτική του εμπειρότερου
συνήθως κάμπτει, εν τέλει, το πείσμα του πρωτάρη. Το πρώτο ημερολογιακό
«ορόσημο» βρίσκει τις απογοητεύσεις στα περισσότερα μέτωπα να ρίχνουν τη μία
μετά την άλλη τις ελπίδες στο καναβάτσο και τις δεύτερες να διαμαρτύρονται –όχι
κι εντελώς άδικα– για τη διαιτησία, με τη «ρεβάνς» να φαντάζει εξαιρετικά
δύσκολη, ακόμα και στα «εντός έδρας» παιχνίδια. Στη δίνη όλων αυτών εσύ, εγώ, ο
απλός πολίτης, προσπαθούμε καθημερινά για έκτο χρόνο στη σειρά να μαντέψουμε τι
μας ξημερώνει την επαύριον σε μια κατάσταση πραγμάτων... αυθεντικά
καταστασιακή, που όμως δυστυχώς μόνο κατ' όνομα παραπέμπει στον «βλάσφημο» Γκι
Ντεμπόρ!
[Οι «καθαρές λύσεις» στις οποίες αναφέρθηκε πρόσφατα ο Γιάννης Δραγασάκης
παραμένουν ζητούμενο, εφόσον ταυτόχρονα οφείλουν να είναι αληθινές.]
Στο εξωτερικό «μέτωπο», παρά την άγρια
υπονόμευση, την απειρία, τα λάθη και τα στενότατα περιθώρια ελιγμών, έδειξε
τουλάχιστον έναν «χαρακτήρα» που απουσίαζε εντελώς από τους προηγούμενους «yes
men», κάτι που ακόμα πληρώνει – μόνο η γεωπολιτική θέση σώζει κάποια
προσχήματα, αφού μέχρι πρόσκληση συμμετοχής στους «Bricks» έλαβε. Ωστόσο και οι
ίδιοι οι «θεσμοί» φαίνεται σταδιακά να χωνεύουν ότι, ακόμα και ως απλός
«διαχειριστής» της κρίσης που εκείνοι ξεχείλωσαν, η παρούσα κυβέρνηση είναι
προτιμότερη. Δικαιώθηκε επίσης στο θέμα των οφειλόμενων γερμανικών πολεμικών
αποζημιώσεων, εφόσον κι ο ίδιος ο Γερμανός Πρόεδρος τις αναγνωρίζει. Στο
εσωτερικό, τώρα, οι προσπάθειες ανάσχεσης της ύφεσης και της ανθρωπιστικής κρίσης
με μέτρα που «σκοντάφτουν» διαρκώς στις αντιρρήσεις των «θεσμών» και στην
έλλειψη ρευστότητας (προστασία πρώτης κατοικίας, 100 δόσεις, αύξηση
αφορολόγητου κ.λπ.), η κάρτα ασφάλισης για όλους, το «στρίμωγμα»
μεγαλοοφειλετών και η αυστηρότερη φορολόγηση των πραγματικά εχόντων, οι
διακηρύξεις για μια λιγότερο βάρβαρη αστυνόμευση, η απόπειρα εξανθρωπισμού του
σωφρονιστικού συστήματος με το νομοσχέδιο Παρασκευόπουλου, η κατάργηση
αυταρχικών διατάξεων, όπως εκείνη που διαπόμπευσε τις οροθετικές εκδιδόμενες,
οι αδέξιες, έστω, προσπάθειες εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής για το
μεταναστευτικό, οι επαναπροσλήψεις απολυμένων του Δημοσίου (που όμως και
επιλεκτικές είναι και δεν ξεπερνούν το συμβολικό επίπεδο), το ξανάνοιγμα της
ΕΡΤ αλλά με... παλαιών αρχών διοίκηση, οι εξαγγελίες για άμεση νομοθέτηση ενός
διευρυμένου σύμφωνου συμβίωσης που θα περιλαμβάνει και τα ομόφυλα ζευγάρια
(λείπει, βέβαια, ως μη όφειλε, η τόλμη για γάμο/υιοθεσία) συν μια συνολική
αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου, η ελπίδα για εξορθολογισμό της αντιναρκωτικής
πολιτικής είναι ανάμεσα σε αυτά που τα λες θετικά. Αρκούν, όμως; Πόσο
«αριστερά», πόσο ανατρεπτικά, πόσο «κανούργια», έστω, είναι; Σε ένα παράλληλο
σύμπαν, πολλές από τις παραπάνω εξαγγελίες –ακόμα και το περίφημο «δημοψήφισμα
για το ευρώ»– θα τις είχε, πιθανότατα, υλοποιήσει η κυβέρνηση ΓΑΠ, αν δεν
μεσολαβούσαν η κρίση και τα μνημόνια. Η διαφορά είναι, υποτίθεται, όχι μόνο
στην πολιτική φιλοσοφία αλλά και στο πολυδιαφημισμένο «νέο ήθος και ύφος», που
όμως σε αρκετές περιπτώσεις είδαμε να ακυρώνεται.
Διότι και τοποθετήσεις «ημετέρων» διαπιστώνονται
και πρόσωπα τουλάχιστον αμφιλεγόμενα αν όχι «συστημικά» καταλαμβάνουν δημόσιες
θέσεις (Σαγιάς, Παπαγγελόπουλος, Ταγματάρχης κ.ά.) και τραγελαφικές
εθνικολαϊκές παράτες με σφραγίδα Καμμένου και «άγια» φώτα, καθώς επίσης λείψανα
μας επισκέπτονται με τιμές αρχηγού κράτους και μια πρόεδρος Βουλής
προβληματίζει με το «ανοικονόμητο» που χαρακτηρίζει τόσο την ίδια όσο και
διάφορους «γραφικούς» βουλευτές τύπου Μιχελογιαννάκη και Νικολόπουλου. Σε άλλα
νέα, ούτε τα μνημόνια διαγράφηκαν «μονομιάς», ούτε ο κατώτερος μισθός αυξήθηκε,
ούτε καν ο μισητός, κλεψιμέικος ΕΝΦΙΑ καταργήθηκε –μόνη παρηγοριά, η προσδοκία
μείωσης των σουρεαλιστικών αντικειμενικών τιμών–, ενώ παραμένει ερωτηματικό τι
ακριβώς θα γίνει με τον ΦΠΑ και πόσο «κόκκινες» θα παραμείνουν οι γραμμές για
μισθούς, συντάξεις και συλλογικές συμβάσεις. Γιατί αλίμονο αν ξαναφορτωθούν τα
ίδια υποζύγια. Η επιλογή ΠτΔ δεν έπεισε, ιδιωτικοποιήσεις, Σκουριές, εργασιακά
παραμένουν «καυτές πατάτες», η επικοινωνιακή πολιτική υπερισχύει συχνά της
πραγματικής. Η (ίσως αναπόφευκτη εν τέλει) αναδιάρθρωση του χρέους δεν «έπαιξε»
όσο όφειλε, ο «έντιμος συμβιβασμός» σκοντάφτει στη «there is no alternative»
ιδεοληψία, η προσπάθεια δημιουργίας λαϊκής συσπείρωσης με όρους πατριωτικής
Αριστεράς (με το απαραίτητο «άρωμα» ΑΝ.ΕΛ.) φλερτάρει επικίνδυνα με έναν
ανορθολογικό, ακόμα και ρατσιστικό αντιευρωπαϊσμό. Μπορεί, έπειτα, η νέα
κυβέρνηση να είναι σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένη από «διαπλεκόμενα», όμως η
ιστορία έχει αποδείξει ότι σοσιαλδημοκρατικές κ.λπ. αριστερόστροφες κυβερνήσεις
καταλήγουν όχι σπάνια «συστημικότερες» από τις συντηρητικές. Οι «καθαρές
λύσεις» στις οποίες αναφέρθηκε πρόσφατα ο Γιάννης Δραγασάκης παραμένουν
ζητούμενο, εφόσον ταυτόχρονα οφείλουν να είναι αληθινές. Προέχει, βέβαια, να μη
δικαιωθεί ο ντεμπόρειος αφορισμός πως «μέσα στον αντεστραμμένο κόσμο, το
αληθινό είναι μόνο μια στιγμή του ψεύτικου». Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου