"... Με ξέρεις! φώναξε ο Μάρκχαϊμ. "Μα κανείς δεν με ξέρει!..." - Από το διήγημα "Μάρκχαϊμ" του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον (1850 -1894)

..........................................................

Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον
          
  (1850 -1894)

 Α'. [..."Με ξέρεις!" φώναξε ο Μάρκχαϊμ. "Μα κανείς δε με ξέρει! Όλη μου η ζωή είναι μια παρωδία, μια δυσφήμηση του ίδιου μου εαυτού, μια διαρκής άρνηση της φύσης μου! Όλοι οι άνθρωποι αυτό το πράγμα κάνουν! Όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος πολύ καλύτεροι από αυτή τη μάσκα που ριζώνει και μεγαλώνει πάνω τους και τους πνίγει. Τους βλέπεις να σέρνονται άσκοπα στη ζωή, σαν να έχουν πέσει θύματα στα χέρια τίποτε μπράβων. Αν είχαν τον έλεγχο της ζωής τους - αν φαίνονταν τα πρόσωπά τους, θα ήταν εντελώς διαφορετικοί, θα έλαμπαν σαν ήρωες και σαν άγιοι! Η δική μου μάσκα είναι ακόμη πιο πνιγηρή. Την δικαιολογία μου την ξέρω μόνο εγώ κι ο Θεός! Όμως, αν είχα χρόνο, θα άνοιγα την καρδιά μου...]

Β'. "... Κι όμως, εσύ είσαι έτοιμος να με κρίνεις από τις πράξεις μου! Για σκέψου, από τις πράξεις μου! Έχω γεννηθεί στη χώρα των γιγάντων· αυτοί οι γίγαντες με τραβολογάνε από τη μέρα που με γέννησε η μάνα μου – οι γίγαντες των περιστάσεων. Κι εσύ ήσουν έτοιμος να με κρίνεις από τις πράξεις μου! Μα δεν μπορείς να κοιτάξεις πιο βαθιά;… Δεν μπορείς να με ερμηνεύσεις και να με τοποθετήσεις στην κοινότερη κατηγορία του ανθρώπινου είδους – τον ακούσια αμαρτωλό;»…

Από τον "Τυμβωρύχο" του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον στη σειρά "Τα Μικρά Κλασικά" (μτφ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου,  εκδ. Πατάκη, 1996). Στο βιβλιαράκι του "Τυμβωρύχου" είναι και το διήγημα "Μάρκχαϊμ" που το αγάπησα λίγο περισσότερο...