"...δεν μπορεί πραγματικά να ευτυχεί το άτομο σε ένα δυστυχισμένο περιβάλλον..." Κοινότητες αγώνα, τώρα!... (https://www.facebook.com/john.kaps, 22/5/2015)

...........................................................





"Ο Ρομπέν των Καμμένων Δασών"*
          
του Ορφέα Περίδη (στίχοι-μουσική)

Γεννήθηκα μες τη σπηλιά του τσιμεντένιου δράκου
από το στόμα του ξερνάει τις φλόγες του θανάτου
στένεψε ο κόσμος, στένεψε, στένεψε το μυαλό μου
η πολιτεία πιο μικρή απ’ το δωμάτιο μου
Σπίτι, τους φίλους, τη δουλειά, όλους θα τους αφήσω
δίχως βοήθεια καμιά, μόνος θα πολεμήσω.
θα πάρω κράνος διχτυωτό απ’ το Μοναστηράκι
θα βάλω πάνω ένα φτερό μαύρο από κοράκι
θα πάρω φτυάρι και κασμά και πετσετέ φουλάρι
θα πάρω δρόμους και βουνά πάνω σ’ ένα μουλάρι.
Είμ’ ο Ρομπέν των καμένων δασών
και των πολυκατοικιών.
Γεννήθηκα μέσα στη γη μια ντάλα μεσημέρι
και σε πλατεία φύτρωσα, σ’ έμα μικρό παρτέρι
στένεψε ο κόσμος στένεψε, στέρεψε η έμπνευσή μου
ο αέρας μου λιγότερος απ’ την αναπνοή μου
Ειμ’ ένα φαλακρό βουνό, γη καταπατημένη
μπουλντόζα ακυβέρνητη, από κλωστή δεμένη.
Είμαι εδώ, δεν είμαι εδώ, δεν ξέρω, δεν κρατιέμαι
θηρίο είμαι ακέφαλο, θηρίο που καταριέμαι
φτάνει ως εδώ, βγάλτε για μένα ένα νόμο
βάλτε με να περνάω γέρους απ’ το δρόμο.
Είμ’ ο Ρομπέν των καμένων δασών
και των πολυκατοικιών.

Λαέ πεινάς; Ψυχοθεραπεία και ρέικι.

Ένα μήνα πριν το grexit ή τη μεγάλη κωλοτούμπα της μεγάλης ελλάδας του σημίτη/τσιπρα (το χοντραίνω, αλλά είναι ξεκάθαρο πλέον) και δεν έχουμε φτάσει όχι Αργεντινή να γίνουμε αλλά ούτε καν γειτονιά κεντροδυτικής πολιτείας των ΗΠΑ (ανταλλακτικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες, φαρμακεία πρώτων βοηθειών κοινοτικά κ.ο.κ). Το συλλογικό στα τάρταρα , η πάρτη στο απόγειο. Και σήμερα ακόμα. Να μια εξήγηση.

"Γίνε η αλλαγή που θες να δεις". Γαμάτο. Ωστόσο , το πρόβλημα με το "do it yourself" , αυνανίσου για έναν καλύτερο κόσμο, είναι ότι αυτά τα εμπόδια δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ατομικά, αλλά μόνο συλλογικά. Πώς; Ας το αποφασίσουμε. Αλλά όλοι μαζί μπορούμε να αποφασίσουμε και να σχεδιάσουμε πώς να ζήσουμε χωρίς το "όλοι μαζί μπορούμε", δηλαδή τα σώματα ασφαλείας, την αρχιεπισκοπή και τους αλαφούζους που τους πληρώνουμε να πουλάνε φιλανθρωπία.

Αν σήμερα ένας άνθρωπος στα 20 ειδικά είναι "στατικός" ή ακόμα χειρότερα και ως επί το πλείστον αν δεν έχει γεννηθεί πριν το πασοκ ωστε να γουστάρει επιστροφή στο σημιτικό σύμπαν της "¨ ανάπτυξης" με υπογραφή τσίπρα, ενδέχεται να περνάει την καταθλιψάρα του - πρώτη φορά μια νέα γενιά αντιμετωπίζει μέλλον πιο ζοφερό απ'το παρελθόν- η απάντηση δεν μπορεί να είναι "πάρ'το πάνω σου και φτιάξ'το" (ήδη το έχει πάρει και τον έχει λυγίσει) ούτε "οργανώσου στο κόμμα που στη δευτέρα παρουσία, θα φέρει λαϊκήεξουσία" κι έτσι. Αλλά , εδώ και τώρα έξω από κόμματα και αποκόμματα οργάνωση των από κάτω για μια ριζική αλλαγή της κοινωνίας προς όφελός μας. Δε με ενδιαφέρει αν συνασπιστούν οι φιλόζωοι, οι φιλάνθρωποι και οι φιλοθεάμονες αρκεί να συγκροτούν κοινότητες αγώνα που αντιμάχονται με ριζοσπαστικό πρόσημο την υφιστάμενη κατάσταση και θέλουν να την οδηγήσουν σε ένα μεγαλύτερο ποσοστό ελευθερίας για όλους και όλες ανεξαιρέτως.

Διατυπώνουν κάποιοι αγαπημένοι ένα λογικοφανές επιχείρημα : " Όλα ξεκινούν απ' τον εαυτό μας. Πρώτο βήμα είναι αυτός. Κάνουμε δουλειά να βελτιώσουμε όσο μπορούμε τη σκέψη μας για το ατομικό περιβάλλον μας κι ύστερα (γνώμη μου βέβαια, αλλά επιβεβαιούμενη από διάφορους σοφούς της εποχής μας) προχωρούμε στο συλλογικό."

Κι άλλη μία αγαπημένη : " Η αλλαγή πρώτα επιτελείται σε προσωπικό, εσωτερικό επίπεδο και μετά εκφράζεται έξω και κοινωνικά."

Aπαντώ : Ζήσε Μάη μου...Το άλλοθι της πλέον εξαθλιωμένης κι άλλοτε βολεμένης (εν δυνάμει ή πράγματικής) μεοσαστικής τάξης. Την πάρτη μας , τον κώλο μας και βλέπουμε . Γι'αυτό φτάσαμε εδώ. Ξεκάθαρα. Χωρίς φιοριτούρες. Συλλογικό κι ατομικό πάνε παράλληλα κι αλληλένδετα. Δεν υπάρχει "ατομική βελτίωση" σε ένα περιβάλλον συλλογικού ζόφου. Αυτά είναι τα απότοκα της κατίσχυσης του νεοφιλελευθερισμού που αποθέωσε την ατομικότητα και τον ναρκισσισμό. Στην εποχή του ατομικισμού και του ναρκισσισμού κάποιοι/ες θυμίζουμε με κόστος προσωπικό τα αυτονόητα : "δεν μπορεί πραγματικά να ευτυχεί (όχι να ευημερεί) το άτομο σε ένα δυστυχισμένο περιβάλλον". Αν ο τόνος μου είναι κάπως επιθετικός είναι γιατί βαρέθηκα να απαντάω σε αυτές τις νεοφιλελέ παπαριές που μας φέραν ως εδώ, η κακοχωνεμένη νεοφιλελέ νιουετζαρία. Ώρα για αυτοκριτική , άστε και τα μανιφέστα από πάνω. Η γενιά σας/μας κοιμήθηκε, βολεύτηκε. Η δική μου πολύ περισσότερο θα αντιμετωπίσει πολύ πιο δίκαια και κανιβαλιστική κριτική σε δέκα χρόνια. Θα μας πουν οι σημερινοί 11χρονοι, πού ήσουν ρε γαμημένε όταν γυρνάγαμε στο μεσαίωνα. Δεν νομίζω να τους αρκέσει η απάντηση "βελτίωνα τον εαυτό μου" με γυμναστήρια, διαλογισμούς και ζαμπονοτυρόπιτες.

Φυσικά και πρώτα απ'όλα είναι η προσωπική επιλογή. Αναρχικός (προσπαθώ να) είμαι. Το ξέρω στην πράξη. Μάλιστα οι καθεστωτικοί αριστεροί διατυπώνουν ως προς αυτό την κατηγορία του "βολονταρισμού" (ότι μας είναι αδιάφορες οι "αντικειμενικές συνθήκες" όταν επιλέγουμε υποκειμενικά να παρέμβουμε). Αλλά η πρώτη προσωπική επιλογή δεν μπορεί να είναι άλλη από την ταυτόχρονη απόφαση "σπάω την μόνωση, συναντιέμαι και συλλογικοποιώ την αντίσταση". Οτιδήποτε άλλο είναι μισό και μισερό. Το "κάτσε, φτιάξου" είναι μέσω της ψυχολογιοποίησης ακόμα ένας κατασταλτικός μηχανισμός. Χρειάζεται και ψυχοθεραπεία και συλλογική επανεκπαίδευση. Και δεν υπάρχει κατ'εμέ τίποτα πιο ψυχοθεραπευτικό και συλλογικά επανεκπαιδευτικό από μια δομή αλληλεγγύης που οι άνθρωποι καλύπτουν αμοιβαία ανάγκες τους χωρίς κόμμα κι αλαφούζο.

John Kaps Είναι το ενοχικό σύνδρομο που καλλιεργούν οι καθεστωτικοί μηχανισμοί προπαγάνδας, ο ισχυρότερος κατασταλτικός μηχανισμός που υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Μεγάλος θεωρητικός σε αυτό μετά το Μακιαβέλι είναι ασφαλώς ο Γκέμπελς κατά μία δημοσιογράφο της ert open που αυτά που μου εξήγησε ήταν eye opener emoticon smile . "Μαζί τα φάγαμε", "Φτιάξε τον εαυτό σου" (φωνάζουν χιλιάδες βιβλία εκλαϊκευμένης ψυχολογίας), "άδραξε τη μέρα" και "just do it" (φωνάζει το μάρκετινγκ). Η μόνη ενδεδεγμένη αποτελεσματική απάντηση που ακόμα την φοβούνται οι περισσότεροι και οι περισσότερες είναι "άη γαμήσου, συλλογικά θα κάψω το φαντασιακό της ανάπτυξής σου". Και ξαναλέω και το κλείνω μπορεί αυτό το "συλλογικά" να είναι για άλλον με κύριο πρόσημο την απελευθέρωση της εκπαίδευσης και για άλλην ο εξωρραϊστικός σύλλογος του χωριού, κοινός παρονομαστής παραμένει οι κοινότητες αγώνα που αμφισβητούν τους "θεσμούς"¨ (τι ευτυχής συγκυρία το χυδαία παραπλανητικό λογοπαίγνιο που εμπέδωσε ο Βαρουφάκης, τώρα πλέον όλοι θα ακούνε θεσμούς και θα φτύνουν στον κόρφο τους, δούλεψε από μέσα για την αναρχία ο τύπος).

*Σημείωση: το τραγούδι είναι δική μου επιλογή και νομίζω ότι ταιριάζει στο κείμενο  του John Kaps γι' αυτό και του το αφιερώνω