"Αποκαΐδια και όνειρα" - άρθρο μου στην "Εποχή" της 24/5/2015 για το αγαπημένο θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι...

..........................................................

Αποκαΐδια και όνειρα

 

«Είμαι ένας κύκνος στρογγυλός μες στο ποτάμι,

είμ’ ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,

και μες στις φυλλωσιές φαντάζω

ψεύτικο φως της χαραυγής.

Κανείς δε μού γλυτώνει εμένα!

…Ποιος κρύβεται; Να βγει έξω είπα!

Κανείς δε μού γλυτώνει εμένα!...»

(από το μονόλογο του Φεγγαριού, «Ματωμένος Γάμος»

Του Φ.Γκ.Λόρκα, μτφ. Νίκος Γκάτσος)

   «…Λουσμένα ήσαν τα καθίσματα με βενζίνη» μού λέει ο αντιδήμαρχος πολιτισμού και φίλος Σέργιος Γκάκας με μια φράση που συμπυκνώνει όλον τον παραλογισμό του γεγονότος. Και γράφω για παραλογισμό, γιατί μόνο με αυτόν τον όρο μπορεί να ερμηνευθεί η εγκληματική ενέργεια του εμπρησμού ενός χώρου πολιτισμού. Πράξη εκδίκησης ή πρόκληση για αναμέτρηση με συμφέροντα που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς - ή επιδιώκουν να ανοίξουν - με τη Δημοτική Αρχή της Αριστεράς που από τον περασμένο Σεπτέμβρη διοικεί το δήμο; Αντίδραση κάποιων που θα ήθελαν μιαν άλλη χρήση της Ρεματιάς  και επιδιώκουν να μη δοθεί στο Δήμο άδεια χρήσης του χώρου; Ακατανόητη ενέργεια παράφρονος;

   Όπως και να ‘χει, «…το θέατρο της Ρεματιάς δεν είναι τα 582 καθίσματά του, οι ηλεκτρολογικές του εγκαταστάσεις ή οι υπόλοιπες βασικές του υποδομές που καταστράφηκαν. Είναι η ιστορική του πορεία, οι δεκάδες πολιτιστικές δράσεις κάθε χρόνο, είναι το καμάρι των ανθρώπων του πολιτισμού που το πλαισίωσαν, αλλά και όλων των Χαλανδραίων που αγαπούν αυτήν την πόλη» (βλ. πρώτη ανακοίνωση της Δημοτικής Αρχής στις 19/5/2015). Μ’ αυτό το κριτήριο, αλλά προπαντός μ’ αυτήν την πίστη στους ανθρώπους που έζησαν και θα ζουν το θέατρο για χρόνια, ο Δήμος Χαλανδρίου καλεί τους συλλόγους, τους φορείς και τους πολίτες την Κυριακή 24/05/2015 στις 10 το πρωί να «αναστήσουν» ξανά το χώρο μέσα από τα αποκαΐδια της καταστροφής, ολοκληρώνοντας τον καθαρισμό και του θεάτρου και της Ρεματιάς.

   Έχω ζήσει το θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι στις πρώτες μέρες της λειτουργίας του, το καλοκαίρι του 1982, συμμετέχοντας ως ηθοποιός στην πρώτη παράσταση (και πρώτη μου συμμετοχή σε επαγγελματική παράσταση) που το εγκαινίασε  τον «Ματωμένο Γάμο» του Φ.Γκ.Λόρκα, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Βραχωρίτη. Και έτσι ό,τι γράφω εδώ δεν είναι απαλλαγμένο από την ταραχή που μού προξένησε η είδηση ότι «κάηκε το θέατρο της Ρεματιάς!...», το θέατρο του ξεκινήματος μιας προσωπικής πορείας.

   Χώμα μόνο, το σκηνικό εκείνης της παράστασης με δύο επικλινείς λάκκους να συμβολίζουν τα δύο σπίτια του έργου και στο βάθος πυκνές καλαμιές, και μια ξύλινη γέφυρα για να χορέψουμε εμείς, οι «ξυλοκόποι» του έργου, το μακάβριο χορό προφητεύοντας το τραγικό φινάλε και για να περάσει στην απέναντι πλαγιά της ρεματιάς η Αγγελική Ελευθερίου που έπαιζε το ρόλο της Μάνας και από κει να θρηνήσει τους δυο άντρες που «…σκοτωθήκανε γι’ αγάπη…», στον τελευταίο συγκλονιστικό της μονόλογο. Τις νοσταλγώ συχνά αυτές τις στιγμές. Γιατί ανήκουν στην εποχή του ονείρου και της λαχτάρας ενός νέου ηθοποιού να εκφραστεί μέσα από την τέχνη του, αλλά και στην εποχή της συλλογικής πίστης ότι τα δημόσια πράγματα θα έπαιρναν μιαν άλλη τροχιά.  

   Κι αυτήν την εποχή θυμάμαι και αναπολώ, όποτε πηγαίνω θεατής σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο να παρακολουθήσω τις παραστάσεις και τις συναυλίες που, για 30 και πλέον χρόνια, το Θέατρο της Ρεματιάς φιλοξενεί ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι,  χωρίς παραχωρήσεις στη φτήνια και στην κακογουστιά. Φαντάζομαι, ότι αυτό θα συνεχίσει να κάνει γιατί στις άνυδρες μέρες που περνάμε αυτό έχουμε ανάγκη, ανάγκη ζωτική. Μόνο...

…φώναξε τὰ παιδιὰ νὰ μαζέψουν τὴ στάχτη
καὶ νὰ τὴ σπείρουν.
Ὅ,τι πέρασε πέρασε σωστά.
Κι ἐκεῖνα ἀκόμη ποὺ δὲν πέρασαν
πρέπει νὰ καοῦν
τοῦτο τὸ μεσημέρι ποὺ καρφώθηκε ὁ ἥλιος
στὴν καρδιὰ τοῦ ἑκατόφυλλου ρόδου.

  (Από το «Θερινό Ηλιοστάσι», ΙΔ’ του Γιώργου Σεφέρη)