........................................................
| «Συνειδητή είναι η πράξη καταδίκης, συνειδητή δεν είναι η ψήφος» | ||||||||||
| Του Στέφανου Κασιμάτη | ||||||||||
|
Οι δύο της Ν.Δ. που παραδέχθηκαν ότι δεν ήξεραν τι έκαναν, όταν
ψήφιζαν να μην αρθεί η ασυλία του Ηλία Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής, αλλά
και ο τρίτος του ΠΑΣΟΚ που δεν κατάλαβε, είναι για λύπηση. Το θέμα ήταν
πολύ σοβαρό ώστε να επιτρέπεται να βρίσκονται εν πνεύματι αλλού. (Σ.Σ.: η
λέξη «πνεύμα» χρησιμοποιείται εδώ κατά κυριολεξία και χωρίς την
παραμικρή διάθεση ειρωνείας...).
Λιγότερο σοβαρή είναι η περίπτωση του βουλευτή Θεσσαλονίκης (Ν.Δ.)
Γιάννη Ιωαννίδη. Πασίγνωστος sui generis ο αξιαγάπητος κόουτς, ίσως
εκείνη την ώρα να επικοινωνούσε με τον Βουκεφάλα ή τον Αλέξανδρο -μπορεί
με αμφοτέρους- και να μην ήταν σε θέση να διακόψει. Πάντως, ζήτησε
απεριφράστως συγγνώμη, απέφυγε της παγίδας των περιττών δικαιολογιών και
το θέμα έληξε εκεί.
Ο βουλευτής Βοιωτίας (Ν.Δ.) Γιάννης Καράμπελας ζήτησε μεν συγγνώμη και
αυτός, αλλά δεν απέφυγε το λάθος να δικαιολογηθεί: «Το σκεπτικό μου ήταν
να αναδειχθεί στην κοινωνία ότι δεν αρκεί μία καταδίκη της βίας από ένα
δικαστήριο, αλλά από το σύνολο της κοινωνίας». Μα πώς γίνεται να
αρνείσαι το έλασσον, ενώ υποτίθεται ότι επιδιώκεις το μείζον; Αν,
δηλαδή, το «σύνολο της κοινωνίας» (πώς ορίζεται αυτό, τρέχα γύρευε...)
δεν καταδικάσει την πράξη του βουλευτή της Χ.Α., η απόδοση δικαιοσύνης
από τους εντεταλμένους θεσμούς της Πολιτείας δεν έχει νόημα; Υπό την
προϋπόθεση ότι ο Γ. Καράμπελας μπορεί να αντιληφθεί ότι η δικαιολογία
του είναι χειρότερη από την πράξη για την οποία την επικαλείται, έχω την
εντύπωση ότι οφείλει μία ακόμη συγγνώμη. Αλλά καλύτερα να το ξεχάσουμε,
λέω· διότι αν είναι κάθε φορά που ο Γ. Καράμπελας ζητεί συγγνώμη για
ένα λάθος του να διαπράττει ένα μεγαλύτερο, θα μπλέξουμε άγρια...
Ο βουλευτής Δωδεκανήσου (ΠΑΣΟΚ) ο Δημήτρης ο Κρεμαστινός προτίμησε την
οδό της ειλικρίνειας, η οποία εκτός από αφοπλιστική ενίοτε είναι και
διδακτική. Εν προκειμένω, μας διδάσκει ότι η στάση του Ποντίου Πιλάτου
―το «δεν ξέρω», οι ίσες αποστάσεις, εν τέλει το «παρών» που ψήφισε ο Δ. ο
Κρεμαστινός― είναι ένας εύσχημος, αν και τετριμμένος, τρόπος για να
καλύψει κάποιος την πλημμελή άσκηση των καθηκόντων του.
Αυτά όσον αφορά τους τρεις. Τι να πούμε τώρα για τον τέταρτο, τον Μανώλη
Κεφαλογιάννη; Είναι ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ.,
δηλαδή το νούμερο δύο (με την καλή έννοια) του κόμματος μετά τον
πρόεδρο. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, αυτός να μην είχε επίγνωση της
σημασίας της ψήφου του, όταν μάλιστα την ίδια ώρα ο πρόεδρος του
κόμματος εκφωνούσε ομιλία με την οποία καταδίκαζε την πολιτική βία κάθε
αποχρώσεως; Και αν δεχθούμε ότι είχε σοβαρούς λόγους (άλλο αν δεν μπορεί
να τους εκφράσει με στοιχειώδη σαφήνεια...) για να διαφωνεί με την
επίσημη κομματική γραμμή, από πού αντλεί την αυτοπεποίθηση να διαχωρίζει
τη θέση του;
Το τελευταίο δεν είναι δύσκολο να το απαντήσουμε. Την αντλεί από την
επιείκεια εκείνου που τον δέχθηκε πίσω και μάλιστα τον έκανε κιόλας
γραμματέα του -ανύπαρκτου, έστω- κόμματος, παρότι ο Μ. Κεφαλογιάννης
είχε καταψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο και τον θυμούνται ακόμη οι
συνάδελφοί του μετά από εκείνη την ψηφοφορία να κυκλοφορεί στους
διαδρόμους της Βουλής χαχανίζοντας αναιδώς. Προχθές το βράδυ,
αντιμέτωποι με τα παράπονα που εξέφραζαν οι βουλευτές της Ν.Δ., οι
ιθύνοντες της Ν.Δ. προσπαθούσαν να τους καθησυχάσουν, συνιστώντας
«υπομονή, γιατί τον Ιούνιο λήγει η θητεία του». Με τέτοια επιχειρήματα
όμως, πετυχαίνουν μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα του επιδιωκομένου.
Διότι, αν πρυτανεύσει πάλι η λογική που έκανε γραμματέα τον Μ.
Κεφαλογιάννη, τότε ας βρουν κάποιον χειρότερο για να τον διαδεχθεί.
Γιατί όχι τον Κώστα Μαρκόπουλο, που αναμένει ευπειθώς στον προθάλαμο;
Σταματώ εδώ, όμως. Φοβάμαι ότι γίνομαι αχάριστος με τον αγαπητό
πολιτικό, που μας χαρίζει αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο στις μέρες
μας: το γέλιο· και ο Μανώλης μας το προσφέρει απλόχερα - ας είναι καλά ο
άνθρωπος. Είπε ότι επέλεξε (αυτό ήταν το ρήμα που χρησιμοποίησε) την
αρνητική ψήφο, ώστε να δώσει στον Ηλ. Κασιδιάρη «την ευκαιρία να ζητήσει
συγγνώμη μέσα στη Βουλή». Ποια μπορεί να είναι η αιτιώδης συνάφεια
ανάμεσα στην ψήφο του Μ. Κεφαλογιάννη και τη συγγνώμη του Ηλ. Κασιδιάρη;
Μυστήρια πράγματα. Aς μην αναζητούμε εξηγήσεις και ας θυμηθούμε τη
συμβουλή του Αμλετ: «υπάρχουν περισσότερα πράγματα στον ουρανό και τη
γη, Οράτιε, από όσα ονειρεύεσαι στη φιλοσοφία σου». Οχι μόνο στον ουρανό
και τη γη, προσθέτω εγώ· υπάρχουν και μέσα στο κεφάλι του Μ.
Κεφαλογιάννη. Διότι, όταν ρωτήθηκε αν ήταν συνειδητή η στάση του, έδωσε
μια απάντηση στην οποία συμπυκνώνεται όλη η -ασύλληπτη για εμάς-
φιλοσοφία του: «συνειδητή είναι η πράξη καταδίκης, συνειδητή δεν είναι η
ψήφος»...
Ο Μ. Κεφαλογιάννης έκλεισε γενναιοφρόνως τη συζήτηση με τους
δημοσιογράφους, που ακολούθησε την ψηφοφορία για την άρση ασυλίας,
δίνοντάς τους την άδεια να ερμηνεύσουν όπως θέλουν τη στάση του.
Πρόσθεσε, όμως: «αρκεί να μου βάλετε μια καλή φωτογραφία». Την επιθυμία
του αυτή η στήλη ικανοποιεί σήμερα με αισθήματα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης
και εκτίμησης.
και η πινακοθήκη των γελοίων:
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου