Αύγουστος Στρίντμπεργκ (1849-1912) Μια κουβέντα του και ένα απόσπασμα από την "Πιο δυνατή" (1889)

...........................................................

Αύγουστος Στρίντμπεργκ (1849-1912)

"...Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπω ότι ή ζωή μου ήταν προσχεδιασμένη σαν ένα θεατρικό έργο έτσι ώστε να υποφέρω και συγχρόνως να περιγράφω τον πόνο"

Αύγουστος Στρίνμπεργκ

(από την επιστολή στον Emil Schering (4/4/1907) μετά από τη "Σονάτα των Φαντασμάτων"  και πριν τον "Πελεκάνο")



από την "Πιο Δυνατή"  (1889)
(μετάφραση Πέλου Κατσέλη)

...Γιατί σωπαίνεις; Ούτε μια λέξη δεν είπες ως τώρα, παρά μ' άφησες τόση ώρα να μιλώ μόνη μου. Κάθεσαι εκεί αμίλητη και με τα μάτια σου μου ξεριζώνεις σκέψεις που βρίσκονται μέσα μου αξεδιάλυτες όπως το ακατέργαστο μετάξι σ' ένα κουκούλι. Σκέψεις καχύποπτες που με κινάνε σε ερωτήματα...

(...)Ω Θεέ μου - είναι τρομερό να το σκέφτομαι, τρομερό! Το κάθε τι, το κάθε τι ήρθε σε μένα από σένα ακόμα και τα πάθη σου! Η ψυχή σου τρύπωσε μέσα στη δική μου σαν το σκουλήκι στο μήλο, και τρώει, τρώει, σκάβει όλο σκάβει ώσπου τίποτα δε μένει παρά η φλούδα και μια μαύρη μούχλα. Ήθελα ν' απαλλαγώ από σένα μα δεν μπόρεσα. Βρισκόσουνα εκεί μπροστά μου σαν ένα φίδι και με τα μεγάλα μάτια σου με μάγευες. Φανταζόμουνα πως τα φτερά μου θα μ' έφερναν ψηλά αλλά το μόνο που κατάφερναν ήταν να με γκρεμοτσακίσουν. Βρισκόμουνα στο νερό με τα πόδια σφιχτοδεμενα κι όσο πάσχιζα με δυνατές κινήσεις να κρατηθώ ψηλά τόσο και βούλιαζα βαθιά, βαθιά ώσπου έφτανα στο βυθό όπου λούφαξες εσύ σαν ένας τεράστιος κάβουρας έτοιμος να με αρπάξεις με τις δαγκάνες σου*. - Και τώρα βρίσκομαι εκεί! Ω πόσο σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ..."