...........................................................
Μαργκερίτ Γιουρσενάρ
(1903 - 1987)
από το διήγημα "Κλυταιμνήστρα ή το Έγκλημα",
(μτφ.Ιωάννας Δ. Χατζηνικολή, εκδ. Χατζηνικολή)
...Τον περίμενα, ετούτον τον άντρα, προτού αποκτήσει ακόμα ένα όνομα, ένα πρόσωπο, από τότε που δεν ήταν παρά η μακρινή δυστυχία μου. Το αναζήταγα μέσα στο πλήθος των ζωντανών ετούτο το πλάσμα, το απαραίτητο για τις μελλοντικές απολαύσεις μου. Πώς παρατηρούμε προσεκτικά τους διαβατικούς καθώς περνάν μπροστά από το γκισέ ενός σταθμού για να βεβαιωθούμε πως, πράγματι, δεν είναι αυτοί που περιμένομε, μόνον έτσι κοίταξα στη ζωή μου τους άντρες. Γι' αυτόν με φάσκιωσε η τροφός μου όταν βγήκα από την κοιλιά της μητέρας μου, για να κρατώ τους λογαριασμούς του πλούσιου αρχοντικού του έμαθα να λογαριάζω στο αβάκιο του σχολειού. Για να στολίσω το δρόμο που μπορεί να πατούσε κάποτε το πόδι αυτού του αγνώστου που θα με έκανε δούλα του, ύφανα στρωσίδια και φλάμπουρα με χρυσοκλωστή και τόση ήταν η απορρόφησή μου στο έργο μου, που από δω κι εκεί, λίγες σταγόνες από το αίμα μου κύλησαν και στάξαν πάνω στο απαλό φάδι. Οι γονείς μου, μου τον εδιάλεξαν, αλλά και αν με άρπαζε χωρίς την ευχή των δικών μου, πάλι στη θέλησή τους θα 'χα υπακούσει αφού κρατάμε τις προτιμήσεις μας απ' αυτούς κι αφού αυτός που αγαπούμε είναι πάντα αυτός που ονειρεύτηκαν οι προγόνοι μας...
από το διήγημα "Κλυταιμνήστρα ή το Έγκλημα",
(μτφ.Ιωάννας Δ. Χατζηνικολή, εκδ. Χατζηνικολή)
...Τον περίμενα, ετούτον τον άντρα, προτού αποκτήσει ακόμα ένα όνομα, ένα πρόσωπο, από τότε που δεν ήταν παρά η μακρινή δυστυχία μου. Το αναζήταγα μέσα στο πλήθος των ζωντανών ετούτο το πλάσμα, το απαραίτητο για τις μελλοντικές απολαύσεις μου. Πώς παρατηρούμε προσεκτικά τους διαβατικούς καθώς περνάν μπροστά από το γκισέ ενός σταθμού για να βεβαιωθούμε πως, πράγματι, δεν είναι αυτοί που περιμένομε, μόνον έτσι κοίταξα στη ζωή μου τους άντρες. Γι' αυτόν με φάσκιωσε η τροφός μου όταν βγήκα από την κοιλιά της μητέρας μου, για να κρατώ τους λογαριασμούς του πλούσιου αρχοντικού του έμαθα να λογαριάζω στο αβάκιο του σχολειού. Για να στολίσω το δρόμο που μπορεί να πατούσε κάποτε το πόδι αυτού του αγνώστου που θα με έκανε δούλα του, ύφανα στρωσίδια και φλάμπουρα με χρυσοκλωστή και τόση ήταν η απορρόφησή μου στο έργο μου, που από δω κι εκεί, λίγες σταγόνες από το αίμα μου κύλησαν και στάξαν πάνω στο απαλό φάδι. Οι γονείς μου, μου τον εδιάλεξαν, αλλά και αν με άρπαζε χωρίς την ευχή των δικών μου, πάλι στη θέλησή τους θα 'χα υπακούσει αφού κρατάμε τις προτιμήσεις μας απ' αυτούς κι αφού αυτός που αγαπούμε είναι πάντα αυτός που ονειρεύτηκαν οι προγόνοι μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου