.........................................................
Μάριου Ποντίκα
Στα όρια της
τρέλας
(Μια γυναίκα που έχει ανέβει σε καρέκλα και προσπαθεί υστερικά σχεδόν να ισιώσει ένα κάδρο που έχει καρφώσει στον τοίχο απέναντι στην πλατεία. Μιλάει στον άντρα της που είναι ο Πανταζής. Δηλαδή στους θεατές). [Σημείωση: Οι φράσεις μέσα σε παρένθεση είναι οι απαντήσεις του Πανταζή. Και, φυσικά, δεν ακούγονται].
Γυναίκα: Ωραίο; (Σα στραβό μου φαίνεται) Εντάξει
τώρα; (Δε θέλει λίγο πιο δεξιά) Τόσο; (Εντάξει).
Μήπως μια ιδέα πιο αριστερά; (Για
δοκίμασε) Εντάξει; (Νομίζω ναι) Σα να
μου φαίνεται ότι στράβωσε λίγο (Δεν ξέρω) Τώρα; (Λίγο πιο
δεξιά) Νομίζω
ότι είναι ίσιο τώρα (Ναι τώρα
είναι ίσιο) Ναι είναι τέλειο (Είσαι ευτυχισμένη;) Ευτυχισμένη (Πάρα πολύ. Εσύ;) Πάρα
πολύ (Άμα έρθει το μπαουλοντίβανο θα δεις) Θα χωράει δε θα χωράει; (Αμέ) Παλατάκι. Σωστό παλατάκι. (Εδώ μέσα θα γίνει σαλόνι περιωπής) Σαλονάκι με
τα όλα του (Μα τι διάολο έπαθες; Γιατί τα μειώνεις όλα;
Κουζινίτσα, μπαλκονάκι…) Εγώ; Ίσα-ίσα
που τα χαίρομαι (Και πού λες
να πάει το μπαουλοντίβανο τελικά; Εγώ λέω εδώ) Θα
χωράει; (Θα χωράει) Γιατί δε μετράς να δούμε; (Θα χωράει) Πόσο
είναι το μπαουλοντίβανο είπες; (Είναι ό,τι πρέπει) Αν
είναι τσίμα-τσίμα, πού θα χωρέσει το τραπεζάκι με το πορτατίφ; Δε θα ‘χουμε
δίπλα το πορτατίφ; (Αλίμονο) Αχ, τι ωραία που θα ‘ναι!... (Μ’ αγαπάς;) Και
βέβαια. Εσύ; (Με κάνεις περήφανο) Εγώ
είμαι περήφανη (Το
κάδρο σα να στράβωσε πάλι) Σοβαρά; Προς
τα δεξιά δεν έγερνε; (Ναι…) Εντάξει; (Έτσι νομίζω) Δε
σου φαίνεται να γέρνει προς τα αριστερά τώρα; (Μπα…) Κι εγώ σου
λέω ότι γέρνει… (Για κούνα
το) Ίσιωσε; (Έτσι νομίζω) Να
κατέβω δηλαδή; (Για
φέρτο πιο δεξιά) Τόσο; (Εντάξει) Είσαι
σίγουρος ε;
(Είναι φίνο) Τώρα ίσιωσε… (Σ’ αρέσει;) Και
βέβαια μ’ αρέσει! (Και μ’
αγαπάς;) Και σ’ αγαπώ. Έχω αυτή την
αδυναμία, αυτή την παραξενιά. Θέλω τα κάδρα να είναι ίσια, να μη στραβώνουν
ούτε χιλιοστό. Το σπίτι είναι η μισή ζωή του ανθρώπου, δε μ’ αρέσει να βλέπω τα
πράγματα άνω-κάτω. Μ’ αρέσει η τάξη, η καθαριότητα, η ομορφιά. (Είσαι ευτυχισμένη τώρα;) Είμαι ευτυχισμένη τώρα. (Σε λατρεύω) Εγώ
σε λατρεύω… (Γέλιο που
γίνεται βουβό κλάμα).
από το έργο του Μάριου Ποντίκα
"Εσωτερικαί Ειδήσεις" - α' παράσταση 1979/1980 Θεατρο "Στοά")
(Μάριου Ποντίκα, Άπαντα τα Θεατρικά, Εκδόσεις "Αιγόκερως", 2007, τόμος Β') 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου