........................................................
| Οι γιορτές φεύγουν, η βία μένει |
| Της Μαρίας Κατσουνάκη |
|
Aν η χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας προκάλεσε περισσότερο
θόρυβο απ' ό,τι άλλες χρονιές οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν
είναι πλέον καθόλου γιορτή. Δεν είχε κανένα χαρακτήρα ηρωικό ή
εξυμνητικό, της προσφοράς, των δυνατοτήτων και των προσόντων της
γυναίκας, πάντα σε σύγκριση με τον ανδρικό πληθυσμό. Κάτι το οποίο
ανέκαθεν δεν έπειθε ούτε για τις προθέσεις ούτε για την
αποτελεσματικότητά του, καθώς η διάκριση εμπεριέχει και την
περιθωριοποίηση.
Χθες όμως τα επίσημα μηνύματα (όπως του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ), οι
ημερίδες ή τα σχετικά ρεπορτάζ έδωσαν προτεραιότητα στην αντιμετώπιση
της βίας κατά των γυναικών. Πώς να προσπεράσεις, εξάλλου, τα στοιχεία;
Παγκοσμίως, 603 εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε κράτη στα οποία η
ενδοοικογενειακή βία δεν θεωρείται έγκλημα. Σε ποσοστό έως και 70% οι
γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο αναφέρουν ότι έχουν βιώσει σωματική βία
κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Κατά πόσο η κρίση ενισχύει τα ποσοστά ή
απλώς αφαιρεί τις «πολιτισμένες» επιστρώσεις αποκαλύπτοντας το
καρκίνωμα; Η απάντηση μπορεί και να μην έχει τόση σημασία για τη βιωμένη
πραγματικότητα. Ενα είναι βέβαιο: με την κρίση παρήχθη οπισθοδρόμηση.
Αναδύθηκαν απωθημένα πάσης φύσεως. Ξέσπασε ανεμπόδιστη η παθογένεια που
οδηγεί στη βία κατά των γυναικών, ορίζοντας συμπεριφορές που εξασθενούν
την κοινωνία.
Ο πόλεμος έπαψε να είναι αόρατος. Γιατί η κακοποιημένη γυναίκα σε
οποιαδήποτε ηλικία (οι μισές από τις σεξουαλικές επιθέσεις έχουν ως
θύματα κορίτσια κάτω των 16 ετών) είναι ένας ανεξίτηλα τραυματισμένος
άνθρωπος.
Το αίτημα των καιρών δεν είναι η ισότητα. Είναι ο περιορισμός του
φαινομένου που απλώνεται σαν επιδημία στοχοποιώντας τη γυναίκα ως
αδύναμο κρίκο λόγω φύσης (και πάλι). Τι κι αν στις δεκαετίες που
μεσολάβησαν από την κορύφωση του φεμινιστικού κινήματος οι γυναίκες
εδραίωσαν την παρουσία τους και τη θέση τους στην πολιτική και
οικονομική ζωή; Η κρίση απέδειξε ότι κανένας θώρακας δεν είναι άτρωτος.
Οτι τα ελλείμματα είναι σοβαρά γιατί είναι πολιτισμικά. Οτι η οικογένεια
παραμένει λίκνο ανισότητας και θερμοκήπιο βίας, ειδικά σήμερα, στην
έκτακτη συνθήκη της κρίσης, που οι ρόλοι κλονίζονται και
αναπροσδιορίζονται. Οι γυναίκες συντηρούν συχνά οικογένειες (ως οι μόνες
εργαζόμενες), οι άνδρες παροπλίζονται μέσα σε συνθήκες ανεργίας και
ανέχειας.
Οι πολιτικές δεσμεύσεις και δράσεις συνδιαμορφώνουν αντιλήψεις. Είναι
απαραίτητες, τώρα ειδικά που ο κόσμος χάνει, για να ξαναβρεί, τον
βηματισμό του.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου