........................................................
| Στα πρόθυρα ανατροπών |
| Του Νίκου Ξυδάκη |
|
Κάτι έχει αλλάξει. Το νιώθεις στον αέρα, το αντιλαμβάνεσαι στην
κίνηση των ανθρώπων στον δρόμο, στις συναλλαγές στα μαγαζιά, το νιώθεις
στις συνομιλίες με ανθρώπους προερχόμενους από ποικίλες τάξεις και
επαγγέλματα. Στο τυπικό «πώς πάνε τα πράγματα» η συνέχεια της συζήτησης
δεν είναι μια πρόβλεψη, αλλά κατ’ αρχάς η πανθομολογούμενη διαπίστωση
πως «έτσι δεν πάει άλλο». Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι ξέρει πώς είναι το
αλλιώς, εντούτοις όλοι συμφωνούν ότι έτσι δεν πάει, δεν οδηγεί πουθενά.
Και πολλοί τείνουν να αποδεχθούν ότι οποιαδήποτε άλλη πορεία είναι
προτιμότερη έναντι της ακολουθούμενης.
Το πιο ουσιαστικό στοιχείο όμως, σε αυτή τη διάχυτη αίσθηση αλλαγής
κλίματος, είναι ότι πολλοί Ελληνες περνούν βαθμηδόν από το στάδιο της
ατομικής διάσωσης με κάθε τρόπο, στο στάδιο της επίγνωσης ότι κάτι
πρέπει να γίνει από κοινού, συλλογικά· κι αυτό το κάτι να είναι ριζικό,
άμεσο και δραστικό, προκειμένου να ανακοπεί η καταστροφή. Πολλοί, ακόμη
και όσοι δεν έχουν πληγωθεί βαριά από την κρίση, αναγνωρίζουν την ανάγκη
μιας ριζικά άλλης προσέγγισης των προβλημάτων και των προκλήσεων· η
τριετής εμπειρία υποδεικνύει ότι οι συμβατικοί τρόποι όχι μόνο δεν
επιλύουν αλλά καταστρέφουν όλο και βαθύτερα.
Η επίγνωση φτάνει ακόμη πιο μακριά: όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν
ότι πολλές από τις επώδυνες αλλαγές που έχουν συμβεί στην καθημερινή ζωή
και τη δημόσια σφαίρα, δεν είναι αναστρέψιμες - τουλάχιστον όχι άμεσα
και όχι εύκολα. Αναγνωρίζεται άρα ότι η απόλυτη προτεραιότητα είναι η
σταθεροποίηση της παρούσας κατάστασης, να σταματήσει τουλάχιστον η
καταστροφή. Αναγνωρίζεται επίσης ότι η ανάκτηση πόρων και επιπέδου
διαβίωσης θα είναι αργή, κοπιώδης και προ πάντων ότι θα απαιτήσει άλλη
οργάνωση του οικονομικού και κοινωνικού βίου.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αυτές τις παραδοχές και την αναδυόμενη νέα
επίγνωση τις εντοπίζουμε περισσότερο στα πιο μορφωμένα μέλη της μεσαίας
τάξης· ίσως επειδή αυτή η τάξη πλήττεται περισσότερο από κάθε άλλη, όχι
μόνο κατά την υλική συνθήκη, αλλά και ψυχολογικά-διανοητικά: σε
ελάχιστο χρόνο και με εξαιρετικά βίαιο τρόπο, της αμφισβητείται ακόμη
και το δικαίωμα να υπάρχει. Στην Ελλάδα η μεσαία τάξη αναπτύχθηκε
κοπιαστικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, και η
αποσάθρωσή της συντελείται σε διάστημα τριών ετών. Ου μην αλλά: από τη
μεσαία τάξη του τελευταίου μισού αιώνα προέρχονται οι πιο μορφωμένες
νέες γενιές του 20ού αιώνα και τα δυνάμει στελέχη της ελίτ του 21ου
αιώνα. Η βίαιη ανακοπή αυτού του κοινωνικού ρεύματος ισοδυναμεί με
εθνικό αυτοακρωτηριασμό, με αυτοκτονία.
Υπό αυτή την έννοια, φαίνεται να αναδύεται εντονότερα η τάση για
πολιτική ανατροπή, για υπέρβαση, για πανεθνική συστράτευση. Ο εντός
συνόρων ελληνισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, επιβίωσης υλικής
αλλά και επιβίωσης συλλογικής, με όρους συντεταγμένου κοινωνικού και
πολιτικού βίου. Οι διοικούσες ελίτ έχουν αποτύχει πολλαπλώς και κατ’
εξακολούθησιν, πρακτικά, πνευματικά και ηθικά· στην παρούσα δε φάση
γεννούν κινδύνους για την κοινωνική συνοχή και για την ειρηνική
συνύπαρξη πληγωμένων ετερόκλητων ομάδων του πληθυσμού. Απαιτούνται άλλες
ηγετικές ελίτ, με άλλες νοοτροπίες, άλλο πολιτικό ήθος, άλλες
προσεγγίσεις της ιστορικής συγκυρίας. Η Ελλάδα έχει μεταβεί σε άλλη
ιστορική πίστα, σε ένα ολισθηρό πρανές γεμάτο κινδύνους. Αυτό έχουν
καταλάβει οι περισσότεροι Ελληνες, και γι’ αυτό είναι πρόθυμοι να
ρισκάρουν μιαν αλλαγή.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου