........................................................
Χωρίς εθνικό σχέδιο -ακόμη
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Η αυριανή εκλογική αναμέτρηση είναι μια μόνο στιγμή σε μια αλυσίδα
ιστορικών τεκτονικών μετατοπίσεων που λαμβάνει χώρα αδιαλείπτως από το
2008. Από τις πρώτες ημέρες του κραχ στη Γουόλ Στριτ έως την απειλή
κατάρρευσης στα πιο αδύναμα κράτη.
Η κρίση -ουσιαστικά, πτώχευση- της χώρας μας ανέδειξε μεμιάς όλες τις
αδυναμίες της παραγωγής και τις παθογένειες του κράτους, αλλά έδειξε
επίσης την τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί
στοιχειωδώς τα έκτακτα και να διαπραγματευτεί με τους πιστωτές. Ετι
περαιτέρω, είδαμε ότι οι ελίτ και τα προνομιούχα τμήματα του πληθυσμού
ήσαν πνευματικά ανέτοιμοι και ανίσχυροι να συλλάβουν τη σφοδρότητα και
τις νέες ποιότητες της κρίσης. Πολιτικοί, οικονομολόγοι, ακαδημαϊκοί,
κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι, μάνατζερ, στη συντριπτική πλειονότητα
αναλώθηκαν σε επιμέρους αναλύσεις, λιγότερο ή περισσότερο ορθές, αλλά σε
καμία περίπτωση δεν συνέκλιναν στη συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου
διάσωσης.
Ουσιαστικά το μόνο σχέδιο ενώπιον της κρίσης ήταν το Μνημόνιο,
καταρτισμένο από ξένους, βάσει έτοιμων γενικών πατρόν. Ακόμη και σήμερα,
δυόμισι χρόνια από την πρώτη έκρηξη, η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να
εκπονήσει δικό της σχέδιο ανάταξης, στημένο πάνω σε υπαρκτές δυνάμεις
και αδυναμίες. Ετσι, όλη η πολιτική ενέργεια παρήχθη ως ρητορική υπέρ ή
εναντίον του Μνημονίου· όχι ως σκέψη και πράξη για κατανόηση και
υπέρβαση της κρίσης, και ακολούθως ως πράξη για ανάταξη και αναγέννηση
της χώρας με ιστορική προοπτική. Πολλώ μάλλον που το Μνημόνιο δεν
εγγυάται, ακόμη και με πλήρη εφαρμογή του, ότι θα οδηγήσει τη χώρα
μακριά από την καταστροφή.
Στην κάλπη θα αποτυπωθούν πολιτικά ο θυμός, ο φόβος, η απόγνωση, οι
λαχτάρες του σώματος. Η κάλπη όμως δεν μπορεί να γεννήσει το σχέδιο, την
πειθώ, την έμπνευση, τη ζωτικότητα, τον πραγματισμό, που απαιτούνται
για τη διάσωση: αυτά παραμένουν κατεπειγόντως ζητούμενα, για εκλογείς
και εκλεγμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου