"Σας ασπάζομαι, αφεδρών" του Κώστα Γεωργουσόπουλου (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 02 Απριλίου 2012)

.....................................................

Σας ασπάζομαι, αφεδρών

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 02 Απριλίου 2012

Τρία από τα 46 έργα που έγραψε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος ανέβασε το Θέατρο Τέχνης του Κουν: τη «Στέλλα Βιολάντη» (1943), το «Φιόρο του Λεβάντε» (1946) και τον «Πειρασμό» (1993). Ηταν καιρός να ανεβάσει και το χειρότερό του, ό,τι ο ζων μόνο από την πένα του εκείνος εργάτης της γραφής έγραψε στο γόνατο και παίχτηκε μόνο μία φορά, τη χρονιά που γράφτηκε (1930). Αν αυτό το κείμενο το παρουσίαζε κάποιος σήμερα ως δικό του και ζητούσε να παιχτεί σήμερα είτε να γίνει σίριαλ, εκτός από το να το αρνηθούν και τα φτηνότερα κανάλια, θα τον παρέπεμπαν είτε σε λαϊκό φιλμ του Τατασόπουλου (με τον Νίκο Ξανθόπουλο) είτε σε σίριαλ του Θάνου Λειβαδίτη και της Μέμας Σταθοπούλου είτε σε φτηνιάρικα τούρκικα. Εχουν, φευ, και οι σημαντικοί συγγραφείς τα ρετάλια τους αλλά και τις ανάγκες της επιβίωσης. Κι όμως βρέθηκε νέα ελληνίδα σκηνοθέτις να αναλάβει να παρουσιάσει στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου το «Χαίρε Νύμφη», ένα βλακώδες έργο που δεν θα το υπέγραφε σήμερα ούτε ανωνύμως έλληνας σιριαλιστής. Αλλά η νεόκοπος αυτή κυρία θέλησε να τιμήσει τον Ξενόπουλο; Να τον αποκαταστήσει; Να τον σώσει; Να τον διορθώσει; Οχι. Συνειδητά αποφάσισε να τον εξευτελίσει, να τον διαπομπεύσει, να τον μετατρέψει σε συγγραφέα τραβεστί. Σ' ένα εργάκι διδακτικό για τα δεινά που υφίστανται καλαί κόραι καλών οικογενειών από ασυνείδητους νεαρούς με γκαρσονιέρες, ώστε αφού τις εκβιάσουν, τις βιάσουν τις οδηγούν στην πορνεία και την αυτοκτονία, ενώ τις έχουν ερωτευτεί αγνοί φτωχοί εργαζόμενοι. Η κυρία Κιτσοπούλου (κυριολεκτικώς Κιτσ-οπούλου) μετέτρεψε τους άνδρες σε καταναλωτές κόκας, τους έβαλε να ξεβρακώνονται και να απαυτώνονται, γύμνωσε τις γυναίκες και η ίδια ως ηθοποιός, διαστρέφοντας τον Ξενόπουλο, αφόδευσε επί σκηνής ό,τι μπορεί κανείς να ξεράσει σε χυδαιολογία, βωμολοχικό οχετό, μπινελίκια. Η πρωταγωνίστρια δε, η πρώην κόρη θεολόγου καθηγητή και μεγαλοπόρνη που εκμαυλίζει δεκαεξάρικα, επιδίδεται επί σκηνής με μικρόφωνο δίκην φαλλού σε πεολειχία επί δεκάλεπτον με ηχητικό αναστενάζον απορροφητικό μπακράουντ.

Οι ηθοποιοί υποχρεώνονται, άνδρες και γυναίκες, «τα αιδοία δεικνύασι», να αυνανίζονται και να εκσπερματώνουν με σπρέι στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας, όλος ο Ξενόπουλος στα μεγαλεία του.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να πουλήσει το ταμείο στους αφελείς παλαιούς θεατρόφιλους Ξενόπουλο. Και Σάββατο βράδυ που είδα την παράσταση η συντριπτική πλειονότητα των θεατών ήταν ώριμοι άνθρωποι. Ελπίζω να μη θεώρησαν πως αυτός ο δαιμόνιος Ξενόπουλος που είχαν δει άλλα έργα του ήταν ένας μεταμοντέρνος πορνόγερος λεξιλάγνος. Οχι, λεξιλάγνα είναι η κυρία Κιτσ-οπούλου, που ηδονίζεται να εκσπερματώνει λεκτικώς όπως οι παλαιές τσάτσες των πορνείων.

Το όλον μου δημιούργησε μια απορία. Ο Ξενόπουλος πέθανε το 1951, δεν έχει ακόμη εξαντληθεί η εβδομηκονταετία των πνευματικών και ηθικών δικαιωμάτων των συγγενών. Εδωσαν τάχα την άδεια και βλέποντας αυτόν τον θεατρικό απόπατο εισπράττουν ποσοστά; Και η Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων που ο Ξενόπουλος υπήρξε πρόεδρός της; Μη μου πείτε για λογοκρισία και για ελευθερία της δημιουργίας. Θα δεχόσασταν άραγε στην Πύλη του Αδριανού να κρεμάσει κανείς ένα φουσκωμένο προφυλακτικό; Δεν είναι μόνο ο Ξενόπουλος. Κάθε δημιουργός πρέπει να είναι σεβαστός.

ΥΓ. Ο Ξενόπουλος, ο παιδαγωγός, υπέγραφε τα άρθρα του στη «Διάπλαση των Παίδων» «Σας ασπάζομαι, Φαίδων». Για τους αγνοούντες τα παλαιά ελληνικά. Τα λεξικά γράφουν: Αφεδρών: πρωκτός, αποχωρητήριο, πάτος, καμπινές.