...............................................................
Μίνως Βολανάκης (1925-1999)
Ο Μίνως Βολανάκης επιλέγει και αποδίδει αποσπάσματα από την Παλατινή Ανθολογία (εκδ. Οξύ, 2011)
σελ. 55-59 [ΠΑΛΛΑΔΑΣ]
VII/607 Η Ψυλλώ, η γραία, τους κληρονόμους της εφθόνησε
και κληρονόμησε εαυτήν εγκαίρως.
Με πήδο στο δώμα του Άδη προσγειώθηκε
σύμμετρα ισοσκελίζοντας δαπάνες και ζωή
Τα πάντα καταβρόχθισε και τέλος την ζωή της.
Το έσχατο κέρμα κράτησε στο στόμα
για τον Χάρο.
Χ/45 Θυμήσου, άνθρωπε, πώς σ' έσπειρε ο πατέρας σου,
και μη μεγαλοπιάνεσαι.
Μεγαλαυχεί ο Πλάτων,
όταν στην ονείρωξή του σε ανακηρύσσει
"Αθάνατο" και "Ουράνιο Φυτό".
Όχι.
Από πηλό γεννήθηκες, πηλόν αξίζεις. -
αν πρέπει να μιλήσω κόσμια.
Αν πάλι την κυριολεξία αντέχεις:
από λαγνεία ακόλαστη και μιαρή σταγόνα.
Χ/63 Ποτέ δε ζει ο φτωχός. Ούτε το θάνατό του ζει.
Νεκροζωή - όσο υποδυόταν τη ζωή, και τώρα
ζώνεκρος ο ταλαίπωρος - μικρό το βήμα.
Όχι, σου εύχομαι τύχη απίθανη,
σου εύχομαι χρήματα άπειρα
για να γευτείς το γνήσιο γκρέμισμα
στο βάραθρο που χάσκει κάτω απ' τη ζωή σου.
Χ/65 Ζωή λένε μια σφαλερή πλοήγηση, χειμώνα.
Συχνά εξοκέλλουμε πιο οικτρά κι από ναυάγια.
Η τύχη στο πηδάλιο, και πελαγοδρομούμε
αμφίβολοι, ανερμάτιστοι, όπου μας πάει το ρεύμα.
Αφού όλους
μας οδηγεί
κάτω απ' τη γη,
η ίδια ορμή
στον ίδιο όρμο.
Χ/79 Η νύχτα απέρχεται. Ξανά θα μας γεννήσει η μέρα.
Από τον πρότερό μας βίο δεν κρατάμε τίποτα.
Ξένοι στο αύριο, απόξενοι απ' το χτες,
την άγνωστην υπόλοιπη ζωή αρχίστε σήμερα.
Άδικα επαίρεσαι για τα πολλά σου χρόνια,γέροντα.
Περάσανε. Και ό,τι παρήλθε, άνθρωπε, δεν υπάρχει.
Χ/80 Παίγνια της Τύχης όσοι βλέπουμε το φως.
Οικτρός, αλήτης βίος
να λαχανιάζεις ανάμεσα στα πλούτη και στην πείνα.
Η Τύχη όσους κατήγαγε, τώρα,
σαν μπαλάκια εκσφενδονίζει στα ουράνια.
Η Τύχη όσους ανύψωσε, ξανά μας προσγειώνει
εδώ στον Άδη.
Χ/82 Μήπως νεκροί,
οπτασιαζόμεθα επίμονα ότι ζούμε;
Μήπως, έλληνες άνδρες
στη συμφορά μας βολεμένοι,
θεωρούμε βίο μας ένα όνειρο;
Ή μήπως επιζούμε πράγματι εμείς,
σε μια νεκροζωή;
Χ/84 Έκλαψα όταν γεννήθηκα, πεθαίνω - κλαίω.
Μάτια από χώμα κι από δάκρυ.
κι αναλύονται.
Ω γένος Ανθρώπων, οικτρό, ασθενές,
πολύδακρυ,
αχνοφαίνεσαι επί γης
ενώ ήδη διαλύεσαι.
Χ/89 Αν είναι Θεά η Φήμη * θα είναι χολωμένη
κι εκείνη με τους Έλληνες * και μας εξαπατά
όποτε τη συμφέρει * με λόγια σφαλερά.
Θεός αποδεικνύεται * μόνο στη Συμφορά.
που και τη Φήμη ξεπερνάει σε ταχύτητα.
Χ/90 Να η μεγίστη πονηρία του φθόνου:
Τον τυχερό μισούμε - αυτόν που αγαπά ο Θεός.
Τόσον ο φθόνος τους ανόητους μας πλανά,
τόσο προθύμως υπηρετούμε την μωρία.
Έλληνες, άνδρες αποκαΐδια, άνδρες -
στάχτη, κι οι ελπίδες μας στο παρελθόν,
σπίθες θαμένες με την τέφρα των προγόνων,
όλα για μας, και ο χρόνος, αντιστρέφονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου