...............................................................
Γεωργία Δεληγιαννοπούλου (γ.1957)
Κρυφτό
Αν κρύβεσαι μέσα της
το έξω δεν υπάρχει.
Η ομορφιά είναι ένα άσυλο για όλους τους πρόσφυγες
της πραγματικότητας
Ποτέ δε σε διώχνει
Ή φυλλοβόλα ή αειθαλής, ή του Φλεβάρη
απαστράπτουσα μιμόζα, υπάρχει...
Και κουρνιάζουν τα φευγαλέα.
Κρύψου μέσα της, κοτσύφι!
Κρύψου, αραχνούλα!
Κρύψου κι εσύ, της καρδιάς το ματωμένο.
Χάσου τώρα.
Όταν θα ανατείλει ο κόσμος θα του τραγουδήσουμε
μαζί
"τι σε μέλλει εσένανε από πού είμαι εγώ"...
Από τους "Αφορισμούς"
Ι.
Ο Παράδεισος πάντα κατοικείται.
Ακατοίκητη είναι μονάχα η Κόλαση.
Όλα τ' άλλα είναι μύθοι.
ΙΙΙ.
Δεν έχει τόπο
έχει τρόπο
ο τόπος είναι κινούμενη άμμος
ο τρόπος είναι να μιληθεί
ο αχνός που αφήνουν οι κόκκοι πίσω
κι αυτό το σείστρο του ρίγους
πριν η φωνή χαθεί
Δεν έχει οδό
έχει ρόδο
η οδός είναι μπαζωμένο ρέμα
το ρόδο είναι χέρι που θα ματωθεί
απ' τ' αγκάθια του είδους
πριν ανθισμένο αρθεί.
Μια χειρονομία έχει
δεν έχει άλλα
κι οικονομία
μία
να γράφεις μονοκοντυλιά
και ορθογραφημένο
είμαι
στις φλέβες του μαρμάρου
"Ενθυμούμαι"
Καλύτερα να σε χάσω από ζωή παρά από θάνατο
αν έχω επιλογή
ας είναι αυτή
που αφήνει τα προς ώρας να επιτηδεύονται
καθώς λίκνισμα σιτηρών στο αεράκι
Καλύτερη η καθαριότητα της στάχτης παρά του χώματος
αν έχω επιλογή
ας είναι αυτή
γιατί η φλόγα η ωραία
χορεύει με τα προϊόντα του θανάτου
δεν φτυαρίζει κοπετό στο σώμα.
Καλύτερα να σε σώσω από μνήμη παρά από πνιγμό
κι ας είναι η ανάμνηση επιρρεπής στη λήθη
στο δικό μου "ενθυμούμαι" φάνηκε ένα σχέδιο
ανεξίτηλο, που λέει ο λόγος,
και στο πέρασμα του χρόνου ανανεώνεται
μαζί με το συναπάντημα της κάθε ρυτίδας
στη ρυμοτομίας της ψυχής
στην κεντρική πλατεία της οποίας θα αναπνεύσουν
κάποια στιγμή μαζί
όσες ανάσες μας διέφυγαν από λάθος
ή από ανεμελιά
ή από τη φυσική φορά του ποταμού
Καλύτερο το πένθος από τα παράσημα
των προγραμματισμών
άλλωστε και τα προγράμματα σπάνε, χαλνάνε,
(κι αυτό είναι ευτύχημα)
γίνονται σκόρπιοι κύβοι
ξανά πεσσοί για σπαζοκεφαλιές άλλων παιδιών
επιγραμματικά:
Τι θ' απομείνει θαρρείς από τόσο βάσανο
αφού χωριστούμε;
Μόνο ουρανός.
Νικήθηκα
Με τα μέλη σε θέση
συντριβής
το τόσο δα
το ελάχιστο
το κύτταρο
διαρκώς ορίζω
ό,τι κατάφερε κι έγινε γάλα εν μέσω ατέκνων
Αλλά
Νικήθηκα
πριν ή μετά τη γέννα
δεν ξέρω πότε ακριβώς
κι από τότε αγωνίζομαι
να επουλώνω πληγές αιώνων
- τις έμαθα στη φλέβα μέσα
διατρέχοντας το βουητό αρχαίων πόνων
από τις σχισμές των φιλιών
να περνούν στα χείλη στη γεύση στο σώμα
να σπέρνουν στη χολή και στη γλώσσα φαρμάκι -
(Φταίει ο καιρός ποιος ξέρει
που μιλάνε όλοι μια παράταιρη λαλιά)
Κατά τα άλλα
δεν ανάστησα τίποτα
ούτε μια λαμπρή εικόνα από το σήμα της ομορφιάς
Από την ποιητική συλλογή της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου "Το ψάρι που τραγουδάει" (εκδ. "Οιακιστής", 2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου