.............................................................
Αχιλλέας Παράσχος (1838-1895)
Θέλεις με δάφνην εύοσμον να στέψης τους κροτάφους;
Να γίνης μέγας, έξοχος, Αισχύλος ή Σαιξπήρος;
Κολάκευε και θώπευε τους δημοσιογράφους
Και τινα φύλλα προ πολλού γνωστά εις τας σαλπίσεις.
Και ούτως η Ανατολή θα μάθη και η Δύσις
Την ένδοξον εμφάνισιν μηδενικού τελείου!
Δος εις το θέατρον κανέν ως είδος δραματίου,
Ανούσιον στιχούργημα, φρικώδες, παρά φύσιν
Με τον Δουμά και τον Σαρδού να έχης φήμην ίσην.
Την χάριν και την έμπνευσιν και δύναμιν αρνήσου.
–Από μικρολογήματα τοιαύτα παραιτήσου–
Πλην κόκκον εις την αγοράν λιβάνου μην αφήσης
Κανέναν αθυμίαστον ποτέ μη παραιτήσης,
Όλα και όλους και βωμόν και βόρβορον εισέτι.
Ο θυσιάζων πάντοτε παντού την χείρα θέτει
Μη λησμονής ενίοτε μεγάλας αγγελίας
Εις δρόμους να τοιχοκολλάς και κεντρικάς πλατείας
Αίτινες αναγγέλλουσιν αυτά: “Το δείνα νέον
Έργον εκδίδεται λαμπρόν, υπέρ ποτε ωραίον·
Ανάγνωτε! Ανάγνωτε! Ανάρπαστον θα γίνη”.
–Εις της ρεκλάμας τους καιρούς δοξάζονται τα κτήνη!–
Το θάρρος το υπέρτατον της αναιδείας έχε,
Εις θέατρα, εις την Αυλήν, κ’ οίκους μεγάλους τρέχε
Λέγε διά τα έργα σου “τα αριστουργήματά μου”,
Κ’ ύψωνε μέγ’ Ανάκτορον, λαμπρόν επί της άμμου.
Μ’ αυτά θα λάβης όνομα, θα γίνης μέγας όσον,
Όσον μικρός και ευτελής είσαι πλασμένος· τόσον!"
Α. Παράσχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου