«Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ» ποίημα της Βισουάβα Σιμπόρσκα (1923-2012) (βραβείο Νόμπελ 1996) (μτφ. Μπεάτα Ζούλκιεβιτς, από την ανθολογία «Η Ζωή Εδώ και Τώρα», εκδ. Καστανιώτης, 2021)

.............................................................

Βισουάβα Σιμπόρσκα (1923 - 2012)

·        «Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ»

ποίημα της Βισουάβα Σιμπόρσκα (1923-2012) (βραβείο Νόμπελ 1996) (μτφ. Μπεάτα Ζούλκιεβιτς, από την ανθολογία «Η Ζωή Εδώ και Τώρα», εκδ. Καστανιώτης, 2021)

 

Προς τα πού τρέχει αυτό το γραμμένο ζαρκάδι στο γραμμένο

   δάσος;

Μήπως για να πιει απ’ το γραμμένο νερό

όπου η μουσούδα του θα αποτυπωθεί σαν σε καρμπόν;

Γιατί σηκώνει το κεφάλι του, μήπως ακούει κάτι;

Στηριγμένο στα δανεισμένα από την αλήθεια τέσσερα

   ποδαράκια του,

στήνει τ’ αυτί του κάτω από τα δάχτυλά μου.

Σιωπή – αυτή η λέξη επίσης θροΐζει πάνω στο χαρτί

κι αναμερίζει

τα κλαδιά που βλάστησαν από τη λέξη «δάσος».

 

Πάνω στο λευκό χαρτί παραμονεύουν, έτοιμα να ορμήσουν,

γράμματα που μπορούν να πάρουν λάθος σειρά,

προτάσεις που θα το πολιορκήσουν

και δεν θα υπάρχει σωτηρία.

 

Μια σταγόνα μελάνι περιέχει αρκετό απόθεμα

κυνηγών με το μάτι στο στόχαστρο,

έτοιμων να τρέξουν προς τα κάτω στην απότομη πένα,

να περικυκλώσουν το ζαρκάδι, να το σημαδέψουν.

 

Ξεχνούν ότι αυτό εδώ δεν είναι η ζωή.

Χαρτί και καλαμάρι – άλλοι νόμοι επικρατούν εδώ.

Το αναπετάρισμα των βλεφάρων θα διαρκέσει τόσο όσο θέλω

   εγώ,

στο χέρι μου είναι να το διαιρέσω σε μικρές αιωνιότητες

γεμάτες με σταματημένες στην πορεία τους σφαίρες.

Για πάντα, αν το προστάξω, δεν θα συμβεί τίποτα εδώ.

Χωρίς τη βούλησή μου ούτε φύλλο δέντρου θα πέσει,

ούτε φύλλο χλόης θα λυγίσει κάτω από την τελεία της μικρής

   οπλής.

 

Υπάρχει λοιπόν τέτοιος κόσμος

του οποίου τη μοίρα αποφασίζω αυτόνομα εγώ;

Τέτοιος χρόνος τον οποίο δένω με αλυσίδες συμβόλων;

Τέτοια ύπαρξη υπό τη διαταγή μου ατελείωτη;

 

Η χαρά της γραφής.

Η δυνατότητα της διαιώνισης.

Η εκδίκηση του θνητού χεριού.