..................................................................
Αναστασία Θεοδωρούδη
Ν' ακούμε μόνο τις ρίζες και τους σπόρους...
Τον κοιτώ που περπατά.
Ψηλό.
Ευθυτενή.
Να σχίζει τον αέρα σαν κάθετη γραμμή.
Τρεχω και κρεμιεμαι απ το λαιμό του.
Μην περπατάς άλλο.
Κάθησε σε μιαν άκρη.
Να σβηστουν τα βήματα σου.
Τα χώματα εχθρικά .
Ο αέρας γεμάτος αίμα που σε βάφει αγνώριστο.
Εσύ που πολεμάς με την κραυγή σου.
Που την κρατας δεμένη
σαν αρνί με σχοινί για θυσία.
Κάθησε μαζί μου κατ' απ αυτα τα δέντρα.
Ν 'αγκαλιαστουμε σα θηρία σε χειμερία νάρκη.
Δεν μπορεί καποτε θα περάσουν οι χειμώνες.
Να ακούμε μονο τις ρίζες που απλώνονται σιγά στη γη.
Και τους σπόρους που σκάνε σαν τους ταράζουν
οι οργασμοι.
Ψηλό.
Ευθυτενή.
Να σχίζει τον αέρα σαν κάθετη γραμμή.
Τρεχω και κρεμιεμαι απ το λαιμό του.
Μην περπατάς άλλο.
Κάθησε σε μιαν άκρη.
Να σβηστουν τα βήματα σου.
Τα χώματα εχθρικά .
Ο αέρας γεμάτος αίμα που σε βάφει αγνώριστο.
Εσύ που πολεμάς με την κραυγή σου.
Που την κρατας δεμένη
σαν αρνί με σχοινί για θυσία.
Κάθησε μαζί μου κατ' απ αυτα τα δέντρα.
Ν 'αγκαλιαστουμε σα θηρία σε χειμερία νάρκη.
Δεν μπορεί καποτε θα περάσουν οι χειμώνες.
Να ακούμε μονο τις ρίζες που απλώνονται σιγά στη γη.
Και τους σπόρους που σκάνε σαν τους ταράζουν
οι οργασμοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου