............................................................
Υποδειγματική διδασκαλία λογοτεχνίας
από τη Sofia Lampiki (facebook, 2/10/2015)
Υποδειγματική διδασκαλία λογοτεχνίας
από τη Sofia Lampiki (facebook, 2/10/2015)
Και που λέτε, δεύτερη ανάγνωση σήμερα του ποιήματος, σε τάξη, με στάσεις πολλές και ερωτήσεις κι εκεί που τους ξαναδιαβάζω το
"Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι."
πετιέται ένα παιδί, χωρίς χέρι, χωρίς τίποτα και μονολογεί κοιτώντας το θρανίο.
"Και σήμερα σκοτεινή είναι. Και φοβούνται όλοι. Η μάνα μου φοβάται μη χάσει τη δουλειά της. Ο πατέρας μου μη δε βρω δουλειά και φύγω έξω. Η γιαγιά μου μην αρρωστήσει και πεθάνει επειδή δεν της φτάνει η σύνταξη για φάρμακα. Να, και της Ελένης η οικογένεια φοβάται που δεν έχουν να πληρώσουν το δάνειο".
"Και σήμερα σκοτεινή είναι. Και φοβούνται όλοι. Η μάνα μου φοβάται μη χάσει τη δουλειά της. Ο πατέρας μου μη δε βρω δουλειά και φύγω έξω. Η γιαγιά μου μην αρρωστήσει και πεθάνει επειδή δεν της φτάνει η σύνταξη για φάρμακα. Να, και της Ελένης η οικογένεια φοβάται που δεν έχουν να πληρώσουν το δάνειο".
Σταματάω εγώ, σταματά κι η τάξη. Σιγή. Και μετά όλοι μαζί μια χορωδία
απελπισίας και φόβου. Αφήνω την ανταριασμένη θάλασσα να βράζει.
Και επειδή " Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου." καβαλάμε το γυαλιστερό ποδήλατο κι απ το χτές ερχόμαστε στο σήμερα.
Και μιλάνε.
Και ακούω.
Και μετράω το φόβο και την απελπισία που ρουφάνε τα παιδιά μέσα στα σπίτια τους.
Και όταν σωπαίνουν τους λέω :
- μόνο εσείς οι νέοι μπορείτε να διώξετε το φόβο. Μόνο εσείς οι νέοι είστε ατρόμητοι. Ο θάνατος είναι μακριά για σας, μην περιμένετε απ τους μεγάλους, εσείς θα διώξετε το φόβο και την απελπισία με το γέλιο σας και τον αγώνα σας.
Και διαμαρτύρονται "γιατί εμείς; πώς να το κάνουμε; κι εμείς φοβόμαστε, πού πάμε, πώς θα ζήσουμε;"
Και σηκώνω το χέρι μου και ζητώ τη σιωπή τους.
Και απαγγέλλω από μνήμης το παρακάτω:
"Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,
μήτε των γηρατειών την στοργή!
Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
έρχομ' όμορφος,
στα εικοσιδυό μου χρόνια."
Τί ναι αυτό κυρία, με ρωτούν.
Μαγιακόβσκι παιδιά, σύννεφο με παντελόνια, γυρίστε στο τέλος του βιβλίου, εκεί στη ξένη λογοτεχνία, πάμε να διαβάσουμε γιατί είστε σύννεφα με παντελόνια όλοι σας.
Και το διαβάσαμε (ευτυχώς το 'χει το σχολικό βιβλίο) και χαμογέλασαν τα παιδιά, κι η ώρα πέρασε κι Ο Καιόμενος έμεινε πίσω αλλά νομίζω έβλεπα τη λάμψη της φλόγας του στων παιδιών τα πρόσωπα.
Μπήκα στον πειρασμό κι έγινα κι εγώ μαζί τους ένα σύννεφο με παντελόνια 22 χρονών. Ξανά.
(Οι φιλόλογοι συνηθίζουν να κάνουν ένα σφιχτό σχέδιο μαθήματος για τη Λογοτεχνία, το κρατούν αυστηρά για να μην χάνουν χρόνο και για να διδάξουν περισσότερα κείμενα. Ποτέ δεν έκανα σχέδιο μαθήματος στη Λογοτεχνία, μπαίνω στη τάξη με τη συγκίνηση μου για το αγαπημένο κείμενο και αφήνω τα παιδιά να κάνουν το σχέδιο μαθήματος. Και πάντα, ή σχεδόν πάντα, το παράλληλο κείμενο στο κείμενο που διδάσκω, βγαίνει απ το πού τραβάνε τη ρότα της συγκίνησης τους τα παιδιά. Κι αν δε το βρίσκω στο βιβλίο εκείνην τη στιγμή, το βρίσκω και το φέρνω στα παιδια την επόμενη φορά. Ποτέ δε θα περάσω την Αξιολόγηση των επιθεωρητών εγώ. Η Λογοτεχνία δεν έχει χάρτες και σχέδια μαθήματος, εξαρτάται πάντα απ το τί θα νιώσουν τα παιδιά της κάθε τάξης. Γι αυτό και το κάθε μάθημα είναι μοναδικό και ποτέ δεν μπορεί να επαναληφθεί, κονσέρβα συναίσθημα δεν υπάρχει).
Και επειδή " Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου." καβαλάμε το γυαλιστερό ποδήλατο κι απ το χτές ερχόμαστε στο σήμερα.
Και μιλάνε.
Και ακούω.
Και μετράω το φόβο και την απελπισία που ρουφάνε τα παιδιά μέσα στα σπίτια τους.
Και όταν σωπαίνουν τους λέω :
- μόνο εσείς οι νέοι μπορείτε να διώξετε το φόβο. Μόνο εσείς οι νέοι είστε ατρόμητοι. Ο θάνατος είναι μακριά για σας, μην περιμένετε απ τους μεγάλους, εσείς θα διώξετε το φόβο και την απελπισία με το γέλιο σας και τον αγώνα σας.
Και διαμαρτύρονται "γιατί εμείς; πώς να το κάνουμε; κι εμείς φοβόμαστε, πού πάμε, πώς θα ζήσουμε;"
Και σηκώνω το χέρι μου και ζητώ τη σιωπή τους.
Και απαγγέλλω από μνήμης το παρακάτω:
"Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,
μήτε των γηρατειών την στοργή!
Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
έρχομ' όμορφος,
στα εικοσιδυό μου χρόνια."
Τί ναι αυτό κυρία, με ρωτούν.
Μαγιακόβσκι παιδιά, σύννεφο με παντελόνια, γυρίστε στο τέλος του βιβλίου, εκεί στη ξένη λογοτεχνία, πάμε να διαβάσουμε γιατί είστε σύννεφα με παντελόνια όλοι σας.
Και το διαβάσαμε (ευτυχώς το 'χει το σχολικό βιβλίο) και χαμογέλασαν τα παιδιά, κι η ώρα πέρασε κι Ο Καιόμενος έμεινε πίσω αλλά νομίζω έβλεπα τη λάμψη της φλόγας του στων παιδιών τα πρόσωπα.
Μπήκα στον πειρασμό κι έγινα κι εγώ μαζί τους ένα σύννεφο με παντελόνια 22 χρονών. Ξανά.
(Οι φιλόλογοι συνηθίζουν να κάνουν ένα σφιχτό σχέδιο μαθήματος για τη Λογοτεχνία, το κρατούν αυστηρά για να μην χάνουν χρόνο και για να διδάξουν περισσότερα κείμενα. Ποτέ δεν έκανα σχέδιο μαθήματος στη Λογοτεχνία, μπαίνω στη τάξη με τη συγκίνηση μου για το αγαπημένο κείμενο και αφήνω τα παιδιά να κάνουν το σχέδιο μαθήματος. Και πάντα, ή σχεδόν πάντα, το παράλληλο κείμενο στο κείμενο που διδάσκω, βγαίνει απ το πού τραβάνε τη ρότα της συγκίνησης τους τα παιδιά. Κι αν δε το βρίσκω στο βιβλίο εκείνην τη στιγμή, το βρίσκω και το φέρνω στα παιδια την επόμενη φορά. Ποτέ δε θα περάσω την Αξιολόγηση των επιθεωρητών εγώ. Η Λογοτεχνία δεν έχει χάρτες και σχέδια μαθήματος, εξαρτάται πάντα απ το τί θα νιώσουν τα παιδιά της κάθε τάξης. Γι αυτό και το κάθε μάθημα είναι μοναδικό και ποτέ δεν μπορεί να επαναληφθεί, κονσέρβα συναίσθημα δεν υπάρχει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου