Βασίλης Παπαβασιλείου: "Ενας πρωθυπουργός-παιδί πήρε την κουδουνίστρα του και πήγε στην Ευρώπη" τη συνέντευξη πήρε η Έφη Μαρίνου "Εφημερίδα των Συντακτών", 18.10.2015

......................................................................

Ενας πρωθυπουργός-παιδί πήρε την κουδουνίστρα του και πήγε στην Ευρώπη

 

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου επιστρέφει στο σανίδι, στο Θέατρο 

Τέχνης, με έναν δικό του σπαρταριστό μονόλογο 

 ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

 τη συνέντευξη πήρε η  Έφη Μαρίνου

 

"Εφημερίδα των Συντακτών", 18.10.2015

Δεν είναι μόνο το αστραφτερό μυαλό, η ικανότητα ανάλυσης και σύνθεσης, η πολυμάθεια, η ρητορεία, η αριστοτεχνική χρήση του λόγου, δεν είναι απλά ένας από τους ελάχιστους αληθινά διανοούμενους της εποχής μας. Είναι κατά γενική παραδοχή και ένας μοναδικός θεατρίνος, ο καλύτερος ηθοποιός στο ελληνικό θέατρο. Τώρα, δέκα σχεδόν χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Ελένης» του Ρίτσου, ο Βασίλης Παπαβασιλείου επιστρέφει στη σκηνή παίζοντας ένα δικό του σπαρταριστό κείμενο. Το «Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι», που ανεβαίνει στις 5 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης, στη Σκηνή της Φρυνίχου.

Ο Φωκίων Καπνίδης είναι τρόφιμος του ΑΑΨΟΥ (Ασυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως). Κατέκτησε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό για τον «Τρόφιμο της Χρονιάς» καθώς αυτοαναγορεύτηκε «Ο Νεκρός της Αμφιπόλεως» και έκτοτε επιδεικνύει ανάλογη διαγωγή. Σήμερα δίνει τη διάλεξή του ως βραβευμένος μπροστά σε ένα ακροατήριο που αποτελείται από τους άλλους τροφίμους, συγγενείς και φίλους, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του ιδρύματος. Η ομιλία του ολοκληρώνεται μ’ ένα τραγούδι, όπως απειλεί και ο τίτλος της παράστασης.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου μας καλεί σε μια παράβαση χωρίς Αριστοφάνη. Σ’ ένα «χαμάμ γέλιου και διασκέδασης, σε μια γιορτή της γελοιοκρατίας». Οπου θα πει κι ένα τραγούδι…

«Βεβαίως θα τραγουδήσω. Αυτό το επίμαχο σημείο ζήτησε να το σκηνοθετήσει ο Νίκος Καραθάνος αντιλαμβανόμενος προφανώς ότι πρόκειται για το τοπ της ξεφτίλας. Το έργο είναι κίνηση πολιτική, “φρέσκο ψωμί”, τιμή στη δημοσιογραφία και τη γελοιογραφία. Ενα σάλπισμα, ένα προσκλητήριο για χαρά και γέλιο, τους μοναδικούς πια όρους σωτηρίας των Ελλήνων. “Ο αδυσώπητος νόμος της διασκεδάσεως” που έλεγε και ο Πασκάλ.

»Ποιες ποιότητες; Εχεις τέτοια ξεφτίλα ως πρώτη ύλη, ζεις μέσα σ’ αυτήν, και δεν θα την κάνεις ποίηση; “Είμαι Ελλην”, λέει ο ήρωας, “ως εκ τούτου δεν μπορώ να είμαι σοβαρός, άλλωστε έτσι με χρειάζονται οι άλλοι”. Πάντα έλεγα ότι Ελληνας σημαίνει χαρούμενη ανάληψη μιας ξεφτίλας. Τώρα ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε τον συμμερισμό μιας τέτοιας αφήγησης. Στο στήθος μας ενοικεί μια ανεκδήλωτη ζωή που την ώρα της ανώμαλης προσγείωσης μέσα στα μπάζα πρέπει να ανασάνει».

• Τι μας λέει ο Φωκίων; Μήπως παραληρεί;

Είναι ο μόνος Ελλην που δεν παραληρεί. Μην ψάχνετε για μήνυμα, αν υπάρχει, επαφίεται στον πατριωτισμό του ακροατηρίου. Πρόκειται για ομιλία-φόρο τιμής στον αυτόχειρα ψυχίατρο Τάκη Μπιλιλή. Σ’ αυτόν οδήγησε τον Φωκίωνα η απελπισμένη αδελφή του, καθώς ο καημένος, πάσχων από κατάθλιψη, συμπλήρωνε 40 μέρες τέζα στο κρεβάτι κοιτάζοντας το ταβάνι ευρισκόμενος σ’ ένα ήπιο θα λέγαμε κώμα.

Ο Φωκίων αφήνεται στον γιατρό. Η σχέση που αναπτύσσεται αναδεικνύει το γνωστό θέμα: Ο επαγγελματίας θεραπευτής μπορεί να θεωρείται μέρος της λύσης, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος του προβλήματος. Πώς να ξεχάσουμε την ιστορική παράδοση του παλιού ελληνικού σινεμά με ψυχίατρο τον Δημήτρη Νικολαΐδη, πιο τρελό κι από τους ασθενείς του; Εποχές που η ψυχοθεραπεία εισαγόταν στην Ελλάδα χάρη στη μέριμνα του ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου.

Ετσι, ενώ ο ψυχίατρος Τάκης ανοίγει στον Φωκίωνα τον δρόμο προς μια ευρύτερη κατανόηση των πραγμάτων –του τύπου: η πολλή Ελλάδα βλάπτει- ο ίδιος αποχαιρετά κάποια στιγμή τον μάταιο κόσμο. Κόβει τις φλέβες του όταν μαθαίνει τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών… Αναμενόμενο. Ή κόβει κανείς τις φλέβες του ή γίνεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο ή ηθοποιός στο θέατρο ή υπουργός… Ή όλα μαζί...

• Ο τίτλος της παράστασης ακούγεται σαν τίτλος επιθεώρησης.

Ποτέ η ανθρωπότητα δεν είχε τόσο πολλή ανάγκη το γελοίο. Ως ένα λουτρό σε κάτι που ήταν κάποτε εδώ, αλλά η θρηνολογία το σπεκουλάρισε και το κατέκτησε. Μιλάω για την καπηλεία των συναισθημάτων, έργο προοδευτικών και συντηρητικών, έργο της ενοχής των νικητών του εμφύλιου πολέμου. Αυτά όμως παρήλθαν. Τώρα απομένει η αναβάπτιση στους εκφραστικούς πόρους του έθνους. Την παθογένεια, τη νοσηρότητα των ψευδοετικετών περί ποιότητας και λοιπών, την πληρώσαμε. Αλλωστε δεν ήμουν ποτέ του ποιοτικού.

• Εμείς γιατί πιστεύαμε το αντίθετο;...

Γιατί δεν είδατε την ποιότητά μου… Ουδέποτε υπήρξα οπαδός του μικροχώρου, της κατάρας της ποιότητας που συνδέεται με το δωμάτιο 2x3. Δεν λέω, αμάρτησα κι εγώ. Με τα παιδιά της Σκηνής, που δήθεν θα κάλυπτε κενά θεσμικού χαρακτήρα. Και ποιος δεν κάνει τα λάθη του;

 

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου μας καλεί σε μια παράβαση χωρίς Αριστοφάνη. 

  ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Η λειτουργία του γέλιου δεν είναι εύκολο πράγμα. Οι τίτλοι ευγενείας αυτής της δραστηριότητας προέρχονται από τον αρχαίο κόσμο, τον Μεσαίωνα, το καρναβάλι. Υπό αυτή την έννοια υπήρξα πάντα πολέμιος του κιτς, όχι ως αισθητική αλλά ως υπαρξιακή κατηγορία. Κιτς είναι αυτός που αρνείται ότι το νήμα της ζωής περιέχει σκατό.

• Αν δεν υπήρχε η συνθήκη της σκηνής, ως πολίτης πώς θα βιώνατε την ηδονιστική παραδοχή της ξεφτίλας;

Στην ανακοίνωση του προγράμματος του Θεάτρου Τέχνης είδα νέα, συμπαθή παιδιά. Μίλησε η Μαριάννα Κάλμπαρη για το καημό τής μη χρηματοδότησής του, το κενό της Πολιτείας κ.λπ. Στο τέλος μου έδωσαν τον λόγο. Και μίλησα γι’ αυτή τη λύπη, ρητά εκφρασμένη έως λανθάνουσα: πού είναι το κράτος; Το ελληνικό κράτος δεν είναι πουθενά, η αναφορά στην Αθήνα του 5ου αιώνα και της κλασικής αρχαιότητας είναι άνευ λόγου. Ζητάμε να έρθει η Πολιτεία θεσμικά, χορηγικά.

Δηλαδή μια δουλειά ποιοτική είναι τόσο ποιοτική που πρέπει να τη βοηθήσει κάποιος άλλος; Ολοι πια είναι ηθοποιοί κι όλοι επικαλούνται την ποιότητα. Είμαστε η μόνη χώρα σε παγκόσμια κλίμακα που ζούμε στη δημοκρατία της έκφρασης. Εγώ λέω: βάλε το πράγμα σε προοπτική, γιατί αλλιώς πας κατευθείαν στο λιβάδι της αυτολύπησης. Η Ελλάδα σε σώζει, σου δίνει το δώρο της ξεφτίλας, της ζωής μέσα στην ξεφτίλα.

• Καμία σοβαρότητα δηλαδή;

Δεν αρκεί να ζούμε, πρέπει να αναστοχαζόμαστε αυτό που ζούμε μέσα από το πρίσμα της Ιστορίας. Μα είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι είμαστε σοβαροί; Δες πού κατοικούμε. Ο ίδιος ο τόπος αντιτίθεται στη σοβαρότητα. Μας καλεί να κάνουμε βιομηχανία το χασομέρι. Να χάνουμε χρόνο συστηματικά και επιστημονικά. Αυτό που βοηθάει είναι να εννοήσουμε τη φιγούρα ενός ορεσίβιου, ο οποίος, πεινώντας πάνω στο βουνό, κατεβαίνει στην πόλη για να βρει ψωμί και υποχρεώνεται να επινοήσει τον εαυτό του. Το όνομα αυτού, Αρλεκίνος. Ο Αρλεκίνος θεσμοθετεί τον ιερό θεσμό της πείνας με τη σκηνή.

• Πώς βιώσατε αυτό το θερμό πολιτικά καλοκαίρι;

Ενας πρωθυπουργός-παιδί παίρνει την κουδουνίστρα του και πάει εις τας Ευρώπας. Και τι ανακαλύπτει εκεί; Οτι ο κόσμος είναι κακός, ότι δεν έχει τσίπα! Ανακαλύπτει, επίσης, τις βασικές αρχές της χρηματοπιστωτικής οικονομίας... Και επιστρέφει λέγοντας «ήθελα να σώσω τον κόσμο, αλλά δεν γίνεται». Ετσι ζούμε την αδυσώπητη περιδίνηση, τον ίλιγγο που μετατρέπει το «όχι» σε «ναι». Πώς μπορεί να ραμολίρει ένας σαραντάρης;

Πηγαίνοντας σε δυο κόμματα, κάνοντας τρεις καταλήψεις και γινόμενος πρωθυπουργός με πνευματικά εφόδια τον Ταρζάν και τον Μικρό Ηρωα. Ακούω αυτές τις συγκρίσεις με τον Ρέντσι, τον καταγόμενο από τη Φλωρεντία, όχι από την Αρτα. Η Αρτα έχει ένα γεφύρι. Μήπως έχεις υπόψη σου πόσα γεφύρια έχει η Φλωρεντία; Και υπάρχουν ευήκοα ώτα τα οποία -σατανικώς- λένε στον σαραντάρη: «Μπράβο, συνέχισε». Αυτά όλα συμβαίνουν και ακούγονται τον 21ο αιώνα σε μια χώρα τύποις ευρωπαϊκή…

Εκλογές έγιναν επειδή δεν έχουν καμία σημασία. Οταν από το 2005 μέχρι το 2015 έχουν γίνει 7 εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα η ηγεμών Γερμανία έχει κάνει τρεις, σημαίνει πως αυτή η χώρα δεν έχει οικονομική υπόσταση. Δεν υπάρχει οικονομικός χρόνος που να διορθώνει ή να επιβάλλεται στον πολιτικό χρόνο. Μπορούμε να το συνεχίσουμε ετησίως. Θα θεσπίσουμε εκλογικό τουρισμό, να έρχονται προσκυνητές, σαν να πηγαίνουν στη Μέκκα.

• Το πλεονέκτημα της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας μετράει καθόλου;

Αυτό το μέγα «επιχείρημα» για τη θέση του οικοπέδου μάς αποτελείωσε. Αυτό που σοβαροφανώς δηλώνει ο κ. Κοτζιάς, ότι η γεωπολιτική ισχύς της χώρας είναι μεγαλύτερη από την οικονομική. Μ’ άλλα λόγια, μας λέει: «Είσαι rate, ένα ρεμάλι, αλλά όμως κληρονόμος οικοπέδου με μπαλκόνι στο Αιγαίο και τα πόδια σου να βρέχονται στη Μεσόγειο. Αρα, ρε μαλάκα, λόγω του οικοπέδου, θα με πληρώνεις, θα με ανέχεσαι και θα με συντηρείς».

Ακούς καμιά άλλη πολιτική από μεριάς ελληνικών κυβερνήσεων; Εκλεισε μια 5ετία και στην επόμενη θα αναζητούμε, λέει, ισοδύναμα. Μια πραγματικότητα υπάρχει στη χώρα: τα μπάζα. Γι’ αυτό και ο γιατρός λέει στον Φωκίωνα: να κυκλοφορείς πάντα με μια βρεγμένη σανίδα. Αλλωστε είναι το πρώτο είδος που βρίσκει στα μπάζα.

• Πώς θα αντιδράσει ο πολίτης στη φοροεισπρακτική λαίλαπα που έρχεται;

Οταν σπαρταρά το υλικό της ζωής, με καλείς να σου απαντήσω τι είναι αρετή; Δεν γίνεται να πληρωθεί κανένας φόρος. Με 500 χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, όταν δεν λειτουργεί η μηχανή, ποιοι να πληρώσουν τι; Πριν από τον φόρο πρέπει να παράγουμε πλούτο. Κάνουν, λοιπόν, μια αναστολή ηθικολογικού χαρακτήρα, υποδύονται τους Ροβεσπιέρους με όρους γερμανικής αρετής. Το γαϊτανάκι της ξεφτίλας ολοκληρώθηκε σήμερα με το «σχίσιμο των μνημονίων».

Προηγήθηκε ο πρώτος, το 2009, με τα λεφτά που υπάρχουν και ο δεύτερος που καταργούσε τα μνημόνια στο Ζάππειο, μέχρις ότου προσκυνήσει λέγοντας mea culpa. Η τεχνητή υπερπολιτικοποίηση των πάντων πήρε το πάνω χέρι στη μεταπολίτευση. Θυμηθείτε τον Ροΐδη: Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο ένα επάγγελμα: της πολιτικής. Υπάρχει μια συμβολική στιγμή στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η κατάργηση των γενικών διευθυντών το 1981 με τον νόμο Κουτσόγιωργα.

Για να έρθουν σύμβουλοι επί συμβούλων. Μπορείς να είσαι στην Ευρώπη χωρίς διοίκηση; Κι έτσι η Ελλάδα συναντά εν έτει 2015 το στοίχημα του σφαγιασθέντος Καποδίστρια. Πάει ο ελεγκτής στο Αμύνταιο και τον παίρνουν με τις πέτρες: «Αποδείξεις; Βρε άντε χάσου». Τακτική που έλκει την καταγωγή της από την Τουρκοκρατία. Δεν θα πληρώσουν ποτέ φόρους οι Ελληνες.

• Θα τη βγάλει την τετραετία ο Αλ. Τσίπρας;

Δεν το βλέπω. Ο ιστορικός τού μέλλοντος θα μιλήσει για το ελληνικό κράτος σε δύο δεκαετίες του ‘10. Η μία του 20ού αιώνα με τη γεωγραφική επέκταση και κορύφωση τη Μικρασιατική Καταστροφή. Και η άλλη, του 21ου αιώνα, με την καταστροφή του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου πάνω στο οποίο φτιάχτηκε η σύγχρονη Ελλάδα. Τι πολιτική διαχείριση θα κάνει ο Τσίπρας μέχρι το 2020; Η καταστροφή της παραγωγικής κοινωνικής βάσης δημιουργεί προϋποθέσεις για αναδιαμόρφωση και ανασύνθεση όλου του σκηνικού. Ο συντελεστής ταυτότητας είναι ρευστός. Ποιοι είναι πλούσιοι και ποιοι φτωχοί; Ποιοι εργαζόμενοι και ποιοι άνεργοι;

Δες το εγκληματικό εκπαιδευτικό σύστημα, που σαφώς πληρώνουν οι γονείς, όχι μόνο οικονομικά αλλά διανοητικά, ψυχικά, χαζεύουν οι άνθρωποι. Κι αυτός ο βλακώδης εκλογικός νόμος για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας όπου διαλύεται η Βουλή; Ή ο άλλος με το μπόνους των 50 εδρών στο όνομα της σταθερότητας, κανονική πλαστογράφηση που ίσχυε όσο υπήρχε ο δικομματισμός; Μα το είπα σε κάποιον: εσείς δεν εκλέγεστε, τιμωρείστε.

Τι βαθμό αξιοπιστίας και εγκυρότητας έχει το εκλογικό αποτέλεσμα; Σε τι αντιστοιχεί; Εδώ έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Η αποχή δεν είναι παραπληρωματικό φαινόμενο; Οι ίδιοι στρώσαμε το χαλί της καταστροφής μας. Μη μου ζητάς λοιπόν να κάνω απολογία του καρναβαλισμού…

• Και πώς εξηγείτε τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι τόσο σοκαριστικό αυτό που προηγήθηκε που οι Ελληνες δεν το άντεξαν. Σου λέει, μπας κι αυτός ο μαλάκας έχει δίκιο; Είναι πιο μεγάλο αυτό που ζούμε σε σχέση με το μέτρο που έχουμε να μετρήσουμε. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε αυτόν και άλλους τρεις ίδιους. Ομως, η ζωή ήταν εδώ για να μας πει ότι κανένα «όχι» δεν υπάρχει. Το bank holidays σφράγισε το τέλος των υπολειμμάτων της ιδιωτικής οικονομίας. Σήμερα η Ελλάς ζει σκηνικό προτεκτοράτου 21ου αιώνα.

Ομως υπάρχει ένας τομέας όπου το μνημόνιο δεν έχει λόγο. Αυτός που αφορά την άλλη μέρα, αφού η χώρα θα υπάρχει. Τη ριζική, εκ βάθρων αναθεώρηση του Συντάγματος, του συμβολαίου της ειρηνικής συνύπαρξης των Ελλήνων. Ποιος προβληματίζεται για το τι δημοκρατία θέλουμε; Τίποτα άλλο δεν περνάει σήμερα από το χέρι μιας ελληνικής Βουλής όσο αυτό. Τα άλλα είναι ψηφισμένα, στο χαρτί.

Οι βουλευτές, με εξασφαλισμένους μισθούς και μηδέν νομοθετικό έργο μπροστά τους, αν έχουν τσίπα, ας φτιάξουν το Σύνταγμα της επόμενης μέρας. Εκτός κι αν περιμένουν πάλι τον Σόιμπλε ή τον Ομπάμα να τους το υπαγορεύσει.

• Ούτε τη διαφθορά μπορούν να ελέγξουν;

Ελα τώρα… Κι αν έχουμε ακούσει για επιχειρήσεις «καθαρά χέρια». Τα μυαλά των Ελλήνων έχουν πολτοποιηθεί, καταστράφηκε ο σκληρός δίσκος, η προϋπόθεση της σκέψης η οποία πάντα κούραζε στην Ελλάδα. Λέμε κι εμείς ότι διαθέτουμε πολιτικούς. Ισχύει ό,τι και με τους καθηγητές φιλοσοφίας: έχουμε πολλούς, αλλά ελάχιστους φιλοσόφους.

Ο Αντρεότι, μάλιστα, είναι πολιτικός σοφός και γνήσια διεφθαρμένος. Εξι μήνες πήγαινε κύριος με την καπαρντίνα του στη δίκη. Τα τσιτάτα του ιστορικά: «Είναι αλήθεια πως όταν σκέφτεσαι άσχημα για τους άλλους τους αδικείς, αλλά δεν πέφτεις ποτέ έξω». Επίσης: «Είναι γεγονός ότι η εξουσία φθείρει, αλλά φθείρει πολύ περισσότερο αυτούς που δεν την έχουν»... Το πήρε η Vodafone και το έκανε διαφημιστικό – βεβαίως, πληρώθηκε ο Αντρεότι για την πατρότητα της ιδέας: «Η κινητή τηλεφωνία βλάπτει. Βλάπτει περισσότερο εκείνους που δεν την έχουν»...

Το θέατρο πεθαίνει από το πολύ θέατρο

• Αρνείστε τον χαρακτηρισμό του διανοούμενου;

Ο όρος είναι διαβλητός. Διανοούμενος είναι αυτός που πληρώνει για την άποψή του. Ο Κίρκεγκορ συμβουλεύει: «Οταν κάποιος σας λέει έχω την τάδε άποψη, να ρωτάτε τι πλήρωσε για να τη σχηματίσει». Ετσι τον αποδέχομαι. Μπορείς να ξεχωρίσεις το σκέλος του διανοείσθαι από το σκέλος του πράττειν ή του ποιείν; Επεφτα στο νερό, πλήρωνα λάθη ή αποτυχίες, χαιρόμουν τις επιτυχίες.

Ενας μπουφόνος Ράμφος είμαι κι εγώ. Ο μέγιστος φιλόσοφος Πασκάλ είχε τη φιλοσοφία γραμμένη στα υποδήματά του, όπως και κάθε σοβαρός θεατρικός ξέρει ότι το θέατρο πεθαίνει από το πολύ θέατρο. Και στη σημερινή παντοκρατορία φιλοσόφων τι να πεις; Ολοι έχουν μόνο απόψεις. Δες τους σύγχρονους πατριάρχες: Τουτιτέρογλου, Φασεμπούκης, Γιουτουμπίδης, όπως λέει ο Φωκίων μας.

Για το «Βδέλυγμα»

• Πώς διαβάσατε το ακραίο κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη «Το βδέλυγμα», που δημοσιεύτηκε στη Lifo;

Λυπημένος πολύ ο Δημήτρης...

• Για ξεφτίλα μιλάει κι αυτός.

Του τρίτου όμως. Εγώ είμαι καταδικασμένος, λόγω επαγγελματικής διαστροφής, να ξεφτιλίζομαι ο ίδιος. Η διαφορά είναι ότι την ξεφτίλα του τρίτου μπορείς να την καταγγέλλεις, να την ελεεινονολογείς, να τη θρηνείς, αλλά την ισορροπία τη βρίσκεις όταν αυτοεξευτελίζεσαι μιλώντας για την ξεφτίλα. Κι αυτή η δουλειά δεν περιέχει ηθικολογία.

INFO:
Θέατρο Τέχνης Φρυνίχου 14, Πλάκα, τηλ.: 210 3222464) «Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι». Κείμενο-σκηνοθεσία-ερμηνεία: Βασίλης Παπαβασιλείου, βοηθός σκηνοθέτη: Νικολέτα Φιλόσογλου. Σκηνικά-κοστούμια: Μαρί Νοέλ Σεμέ. Καλλιτεχνική συνεργασία: Σωτήρης Χαβιάρας. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη.