.................................................................
Μαύρος θάνατος, ντυμένος με γιορτινό, πορτοκαλί, χρώμα...
Το δικαίωμα στην ζωή...
Το είχα προεξοφλήσει από το καλοκαίρι,
και είχα γράψει σχετικά, ότι ο χειμώνας θα μας φέρει αντιμέτωπους με
εκατόμβες θυμάτων, ανθρώπων που θα πνιγούν στο Ανατολικό Αιγαίο.
Γιατί ξέρω το πέλαγος μου, ξέρω πόσο άγριο και εχθρικό, φονικό, γίνεται τον χειμώνα.
Έτσι στέκω τώρα πεδιλνός, σκοτεινός, αμήχανος και ανήμπορος μπροστά στα
καθημερινά πια νέα: 14 νεκροί χθες, 17 σήμερα, περισσότεροι αύριο.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, είναι αυτός που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, μέσα μας. Είναι ο κίνδυνος να συνηθίσουμε στους αριθμούς, να εξοικειωθούμε με το θέαμα των πνιγμένων που επιπλέουν στην θάλασσα, ντυμένοι με τα πορτοκαλί σωσίβια τους.
Μαύρος θάνατος, ντυμένος με γιορτινό, πορτοκαλί, χρώμα...
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο μιθριδατισμός μας μπροστά στην τραγωδία.
Σιγά σιγά, το περιμένω, θα εμφανιστούν και αυτοί που θα καλούν να τους πυροβολούμε τους πρόσφυγες, η να τους βομβαρδίζουμε, για να μην έρχονται και πνίγονται. Να τους σκοτώνουμε προκαταβολικά, από ανθρωπιστικό δήθεν καθήκον, αφού ο θάνατος από σφαίρα, βίαιος και απότομος, είναι προτιμότερος από τον αγωνιώδη πνιγμό.
Και απορώ για την αμφίσημη γλώσσα και συμπεριφορά των επισήμων αρχών, τόσο των δικών μας όσο και των Ευρωπαϊκών/
Από την μια επίσημη πολιτική είναι η διάσωση και η καταγραφή και η παροχή ασύλου, από την άλλη πρέπει λέει "να προασπιστούν τα σύνορα".
Δηλαδή, τους δεχόμαστε μεν, αλλά πρέπει να περάσουν μία θανάσιμη δοκιμασία δε.
Απορώ, αλλά κατανοώ την ανάγκη να καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις μίας παρόμοια αμφίσημης κοινής γνώμης, η οποία και θέλει να δείξει ανθρωπισμό και ταυτόχρονα φοβάται τον "Άλλον", τον σκούρο, τον ισλαμιστή, τον φτωχό, την ξένη κουλτούρα.
Απορώ, κατανοώ αλλά και εξίσταμαι.
Επαναστατεί το σύμπαν μέσα μου που πρέπει, ναι πρέπει, να πνίγονται δεκάδες σήμερα, εκατοντάδες αύριο, για να δεχόμαστε τους υπόλοιπους, από τύψεις.
Ο ορθολογισμός μου λέει, αφού η επίσημη γραμμή είναι να δεχθούμε τους πρόσφυγες γιατί διάολε δεν κάνουμε αυτά τα πλοία που τους κουβαλάνε από την Λέσβο πλωτά hot spots, να πηγαίνουμε να τους παίρνουμε από την Σμύρνη; Και αφού θα πάνε, που θα πάνε, στην Κεντρική Ευρώπη, γιατί πρέπει να τους έχουμε να περπατάνε μέσα στον χειμώνα όλα τα Βαλκάνια, όπου γύρευε ποιος μπορεί να μετρήσει πόσοι θα αφήσουν τα κόκαλα τους εκεί;
Αλλά φευ, δεν είμαι αφελής. Η κοινή γνώμη δεν θα δεχθεί ποτέ τόσο εύκολες και αναίμακτες λύσεις. Χρειάζεται να τροφοδοτηθεί με αίμα για να συναινέσει. Χρειάζεται τους τίτλους, τους αριθμούς, το "σκληρό πορνό" (όπως το έθεσε μία καλή φίλη) των φωτογραφιών με τα πνιγμένα παιδιά, για να συγκατατεθεί στο αυτονόητο, για να δώσει ένα δύστροπο άσυλο στους επιζήσαντες της δοκιμασίας φυγάδες.
Ο Μολώχ της κοινής γνώμης, ο Κύκλωπας που είναι κρυμμένος βαθιά στον καθένα μας, ζητά αίμα, περισσότερο αίμα, για να μείνει ήρεμος και ήσυχος.
Ας κρατάμε τους αριθμούς. Το σκορ θα είναι υψηλό...
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, είναι αυτός που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, μέσα μας. Είναι ο κίνδυνος να συνηθίσουμε στους αριθμούς, να εξοικειωθούμε με το θέαμα των πνιγμένων που επιπλέουν στην θάλασσα, ντυμένοι με τα πορτοκαλί σωσίβια τους.
Μαύρος θάνατος, ντυμένος με γιορτινό, πορτοκαλί, χρώμα...
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο μιθριδατισμός μας μπροστά στην τραγωδία.
Σιγά σιγά, το περιμένω, θα εμφανιστούν και αυτοί που θα καλούν να τους πυροβολούμε τους πρόσφυγες, η να τους βομβαρδίζουμε, για να μην έρχονται και πνίγονται. Να τους σκοτώνουμε προκαταβολικά, από ανθρωπιστικό δήθεν καθήκον, αφού ο θάνατος από σφαίρα, βίαιος και απότομος, είναι προτιμότερος από τον αγωνιώδη πνιγμό.
Και απορώ για την αμφίσημη γλώσσα και συμπεριφορά των επισήμων αρχών, τόσο των δικών μας όσο και των Ευρωπαϊκών/
Από την μια επίσημη πολιτική είναι η διάσωση και η καταγραφή και η παροχή ασύλου, από την άλλη πρέπει λέει "να προασπιστούν τα σύνορα".
Δηλαδή, τους δεχόμαστε μεν, αλλά πρέπει να περάσουν μία θανάσιμη δοκιμασία δε.
Απορώ, αλλά κατανοώ την ανάγκη να καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις μίας παρόμοια αμφίσημης κοινής γνώμης, η οποία και θέλει να δείξει ανθρωπισμό και ταυτόχρονα φοβάται τον "Άλλον", τον σκούρο, τον ισλαμιστή, τον φτωχό, την ξένη κουλτούρα.
Απορώ, κατανοώ αλλά και εξίσταμαι.
Επαναστατεί το σύμπαν μέσα μου που πρέπει, ναι πρέπει, να πνίγονται δεκάδες σήμερα, εκατοντάδες αύριο, για να δεχόμαστε τους υπόλοιπους, από τύψεις.
Ο ορθολογισμός μου λέει, αφού η επίσημη γραμμή είναι να δεχθούμε τους πρόσφυγες γιατί διάολε δεν κάνουμε αυτά τα πλοία που τους κουβαλάνε από την Λέσβο πλωτά hot spots, να πηγαίνουμε να τους παίρνουμε από την Σμύρνη; Και αφού θα πάνε, που θα πάνε, στην Κεντρική Ευρώπη, γιατί πρέπει να τους έχουμε να περπατάνε μέσα στον χειμώνα όλα τα Βαλκάνια, όπου γύρευε ποιος μπορεί να μετρήσει πόσοι θα αφήσουν τα κόκαλα τους εκεί;
Αλλά φευ, δεν είμαι αφελής. Η κοινή γνώμη δεν θα δεχθεί ποτέ τόσο εύκολες και αναίμακτες λύσεις. Χρειάζεται να τροφοδοτηθεί με αίμα για να συναινέσει. Χρειάζεται τους τίτλους, τους αριθμούς, το "σκληρό πορνό" (όπως το έθεσε μία καλή φίλη) των φωτογραφιών με τα πνιγμένα παιδιά, για να συγκατατεθεί στο αυτονόητο, για να δώσει ένα δύστροπο άσυλο στους επιζήσαντες της δοκιμασίας φυγάδες.
Ο Μολώχ της κοινής γνώμης, ο Κύκλωπας που είναι κρυμμένος βαθιά στον καθένα μας, ζητά αίμα, περισσότερο αίμα, για να μείνει ήρεμος και ήσυχος.
Ας κρατάμε τους αριθμούς. Το σκορ θα είναι υψηλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου