"Ω γλυκύ μου έαρ, Ω γλυκό μου σκοτάδι" από τον Βαγγέλη Μακρή (www.lifo.gr, 16.10.2012)

.............................................................

Ω γλυκύ μου έαρ, Ω γλυκό μου σκοτάδι

Όταν ο Πέτρος Γαϊτάνος μίλησε για την Χρυσή Αυγή

 

Το φως της αλήθειας μου με τυφλώνει

Θα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πέφτω από τα σύννεφα με την δήλωση του τραγουδιστή για την Χρυσή Αυγή. Έχει γεμίσει ο κόσμος με ανθρώπους που στο ένα χέρι έχουν το Ευαγγέλιο και στο άλλο την σβάστικα. Παπάδες στα αστυνομικά τμήματα παρέα με χρυσαυγίτες για να καταγγείλουν θεατρικά έργα. Παπάδες να μιλάνε για τον «τόπο που έχει μαυρίσει». Παπάδες από τον άμβωνα καλούν τον κόσμο να σώσει την Ελλάδα μας από τους κακούς ξένους. Στον ψάλτη θα κολλήσουμε;

Δεν με τσάντισε ο Πέτρος Γαϊτάνος επειδή του αρέσουν οι ενέργειες της Χρυσής Αυγής. Δικαίωμα του. Δεν έχω πάρε-δώσε με την θρησκεία. Ας φρικάρουν όσοι χριστιανοί δεν είναι χρυσαυγίτες και αγοράζουν την πολυτελή-έκδοση-όλοι-οι-ύμνοι-της-Μεγάλης-Εβδομάδας-σε-ένα-δώρο-ένα-κομποσχοίνι-της-αρεσκεία-σας-με-αυτό-το-cd κάθε Πάσχα. Αν φρικάρουν. Το πρόβλημα μου είναι άλλο. Το συγκλονιστικό του επιχείρημα για τα cd που πουλάνε οι μαύροι με το οποίο στηρίζει την άποψη του. Για τα λεφτά που χάνει και τον «άγγελο τιμωρό» χρυσαυγίτη που κάνει ό,τι θα έκανε αυτός. Ακούσατε, ακούσατε: «Με κάθε μαύρο που βαράει ένας χρυσαυγίτης ένα ευρώ μπαίνει στον κουμπαρά του τραγουδιστή για τα πεινασμένα παιδάκια». Όπως το άλλο που λένε τα μοντέλα: «Πετάει μια πεταλούδα στην Ελλάδα και κάπου στο Λος Άντζελες ένα σελέμπριτι σπάει το τακούνι του». Το συμφέρον μου, το συμφέρον μου, το συμφέρον μου.

Φυσικά. Όλοι(και) για τα λεφτά δουλεύουμε. Αλλά ρε παιδί μου, μέσα στους ύμνους της Μεγάλης Παρασκευής, τα λιβάνια, τις εικόνες των αγίων, τα κεριά, περιμένεις, νομίζεις, ότι κάπου θα υπάρχει μια πνευματικότητα σε όλα αυτά. Ότι ρε παιδί μου η ύλη θα μπαίνει σε δεύτερο πλάνο ή τέλος πάντων ότι θα προσποιούνται ότι η ύλη μπαίνει σε δεύτερο πλάνο για να μην χαλάσει το παραμύθι. Αλλά σου λέει όχι, φιλαράκο χάνω λεφτά, βάρα το μαύρο ρε χρυσαυγίτη, θα το έκανα και εγώ, αλλά να καλύτερα που το κάνεις εσύ, με γλιτώνεις και από μπλεξίματα.

Και μιλάει ποιος; Ο νέος τραγουδιστής που μόλις έβγαλε cd και χάνει από τους μαύρους που το πουλάνε; Το στανταράκι μιλάει. ΚΑΘΕ χρόνο θα αναστηθεί. ΚΑΘΕ χρόνο θα σταυρωθεί. ΚΑΘΕ χρόνο «Ω, γλυκύ μου έαρ». Μιλάμε για την πιο σταθερή μετοχή στην ελληνική μουσική. Ψέματα;

Για ακόμα μια φορά διαπιστώνω το εξής: Ο κόσμος της Εκκλησίας δεν έχει ΚΑΜΙΑ επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Είναι μέσα στην μαστούρα των λιβανιών και την αγαλλίαση των ύμνων. Σε ένα παράδεισο προσωπικών συμφερόντων χωρίς επαφή με την κόλαση της πραγματικής ζωής.