"Ουαί υμίν, υπουργοί και Φαρισαίοι" του Παντελη Μπουκαλα ("ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/10/2012)

............................................................

Ουαί υμίν, υπουργοί και Φαρισαίοι

Του Παντελη Μπουκαλα

Ετσι συμβαίνει συνήθως με τις αποκαλύψεις: Τα ερωτήματα στα οποία δίνουν κάποια απάντηση είναι σαφώς λιγότερα και μικρότερης σημασίας από εκείνα που προκαλούν. Η δημοσίευση από το περιοδικό Hot Doc του Κώστα Μπαξεβάνη μιας λίστας 2.059 ονομάτων που ενδέχεται να είναι η διαβόητη λίστα Λαγκάρντ δεν θα μπορούσε να κορέσει τη διαρκώς αυξανόμενη συλλογική πείνα για αποκαλυπτήρια, ξεμπροστιάσματα, πιθανόν και λιντσαρίσματα, συμβολικά έστω. Η πείνα αυτή, και αυτοφυής να μην ήταν, εξερεθίζεται διαρκώς από τις ίδιες τις δημαγωγικές κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι «επιτέλους θα βγουν όλα στο φως», «κι ας ματώσουμε», και πως, αν χρειαστεί, το μαχαίρι δεν θα φτάσει μόνο ώς το κόκαλο αλλά θα το σπάσει, να φανεί το σάπιο μεδούλι.

Και επειδή ποτέ και τίποτε δεν γίνεται από τα υπεσχημένα. Επειδή το δήθεν καθαρτήριο μαχαίρι είναι πιο ρυπαρό και νοσηρό και από το σάπιο μεδούλι. Επειδή πάντοτε βρίσκεται τρόπος να περισωθούν διαφεύγοντας όσοι ξέρουν κρίσιμα μυστικά, οι Χριστοφοράκοι του δημόσιου βίου, αυτοσχεδιάζοντας ή με την κάλυψη υψηλών αμαρτωλών. Επειδή φτάσαμε να θεωρούμε σχεδόν λογικό να μη γνωρίζει ένας υπουργός Οικονομικών τι έπραξε με το καταραμένο σιντί, και σχεδόν φυσιολογικό ένας άλλος υπουργός Οικονομικών (και κατόπιν αρχηγός του κόμματος που μονοπώλησε την εξουσία για ένα τέταρτο του αιώνα) να μη θυμάται πού παραπέταξε το ίδιο σιντί ή κάποιο αντίγραφο αντιγράφου του. Επειδή στο προσκήνιο συμβαίνουν όλα αυτά και στο παρασκήνιο πιθανόν άλλα πολύ πιο θλιβερά, καμία αποκάλυψη δεν προκαλεί τους κραδασμούς που θα της αντιστοιχούσαν σε κανονικές συνθήκες - ή σε κανονικές πολιτείες.

Και όχι μονάχα δεν παρατηρούνται οι «θύελλες» και οι «σεισμοί» στους οποίους επιμένουν τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία ειδήσεων, αλλά τελικά συμβαίνει ό,τι θεωρείται απαράδεκτο και σε καιρούς πολέμου: να τιμωρείται και να λιθοβολείται ο αγγελιαφόρος. Ετσι, η αγγελία όχι απλώς υποβαθμίζεται αλλά και διαβάλλεται, ώστε να μείνει αδιερεύνητη. Το πρόσχημα είναι εύηχο: η προστασία των ατομικών δεδομένων. Μιλάμε βέβαια για την ίδια προστασία ατομικών δεδομένων που θριάμβευσε λίγες εβδομάδες πριν, όταν η πολιτεία έδωσε στην καταβροχθιστική δημοσιότητα τις φωτογραφίες εικοσάχρονων που υποτίθεται πως είχαν κάνει βαριά εγκλήματα (είχαν μάσκες από το φαρμακείο στο σακίδιό τους κ.λπ.). Μιλάμε για ατομικά δεδομένα σαν εκείνα των οροθετικών γυναικών που πετάχτηκαν δίκην θηραμάτων στη δημόσια αρένα, χωρίς να καθυστερήσουμε σε ηθικολογικίστικες λεπτομέρειες. Για τα ίδια ατομικά δεδομένα που προστατεύτηκαν σαν κόρη οφθαλμού όταν δημοσιεύονταν όχι πια σκέτα ονόματα, αλλά οι φορολογικές δηλώσεις «επωνύμων» της καλλιτεχνίας.

Αν κάτι έλαμψε και πάλι, με την επίσημη αντίδραση στη δημοσιοποίηση της λίστας, δεν είναι βέβαια η αλήθεια, πιθανόν κρυμμένη, νοθευμένη ή και χαμένη ανάμεσα σε αντίτυπα αντιτύπων και αντίγραφα αντιγράφων. Η υποκρισία έλαμψε ξανά, με το σκοτεινό «φως» της. Ωρες ώρες είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν οι Φαρισαίοι δεν γεννήθηκαν στο Ισραήλ, αλλά στον δικό μας ευλογημένο τόπο.