Ταξιδεύουμε Τιτανικώς (όπως λέμε, απλώς).

Του Γιώργου Πήττα

04:10, 27 Οκτ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/109684

Το ζήτημα μας είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο κατά του «Κανονικού Ανθρώπου». Αυτοί που τον έχουν κηρύξει, έχουν στα χέρια τους όπλα που εμείς δεν μπορούμε να πιάσουμε.

Όπως έχει ήδη γραφτεί από πολλούς, ζούμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο που αυτός είναι καθαρά οικονομικός και άυλος. Με μία λέξη, οι «Αγορές».

Τις προάλλες, σε μία διάλεξη-συζήτηση, άκουσα από έναν αναλυτή το εξής καταπληκτικό:
«Δείτε την χώρα και την οικονομία της σαν ένα καράβι που έχει μία τρύπα. Πρέπει λοιπόν να αδειάσει το καράβι τόσο, όσο θα χρειαστεί, ώστε η τρύπα να ανέβει από την επιφάνεια της θάλασσας για να πάψει το πλοίο να μπάζει».

Στην πραγματικότητα ο καλός κύριος ταυτίστηκε απόλυτα με τη λογική του Τιτανικού που είχε δηλώσει ο αλήστου μνήμης Υπουργός Οικονομικών Παπακωνσταντίνου.
Στο Τιτανικό, οι μη προνομιούχοι επιβάτες, βρέθηκαν κλειδωμένοι στα έγκατα του πλοίου καταδικασμένοι ταξικά, να πνιγούν και να μην διασαλεύσουν με την παρουσία τους την επιβίβαση στις σωσίβιες λέμβους τους επιβάτες της Πρώτης Θέσης.
Η παραλλαγή του φίλτατου αναλυτή με το άδειασμα του καραβιού, είναι ειλικρινέστατη στον κυνισμό της.
«Πετάμε στη θάλασσα όποιον βρούμε μπροστά μας μέχρι η τρύπα, να φανεί πάνω από την ίσαλο γραμμή του πλοίου.»

Η «λογική» αυτή, κρύβει μία όχι φιλελεύθερη, αλλά μία βαθύτατα νεοφιλελεύθερη αντίληψη.
Έχει πρώτα αποκλείσει εκ προοιμίου την δυνατότητα να κλειστεί η τρύπα ενώ στο σκάφος συνεχίζουν να παραμένουν όλοι.
Δεύτερον, θελημένα ή αθέλητα, θεωρεί πως η συνέχεια του ταξιδιού θα γίνει χωρίς αυτούς που πετάχτηκαν στη θάλασσα, γιατί έτσι που πετάχτηκαν σαν σαβούρα, προφανώς έχουν πνιγεί.

Δεν θα ήταν σαβούρα, δεν θα ήταν καταδικασμένοι στον πνιγμό, αν γύρω από το καράβι, υπήρχε δίχτυ προστασίας (Κράτος Πρόνοιας). Αλλά αυτό απλά δεν υπάρχει.
Οπότε, το καράβι συνεχίζει με την τρύπα πλέον πάνω από τη θάλασσα, γίνεται μία πλήρης αναδιανομή στους εναπομείναντες επιβάτες, οι φτωχότεροι τοποθετούνται στα αμπάρια και καταδικάζονται να επιβιώνουν με τα ελάχιστα έως μηδενικά, γιατί αλλιώς κινδυνεύει να βαρύνει το πράγμα πάλι και η τρύπα να ξαναβρεθεί στο νερό. Και τότε βέβαια, θα έρθει η σειρά τους για να πεταχτούν στη θάλασσα. Στο μεταξύ, στην τραπεζαρία της Πρώτης Θέσης, τα χάχανα και το γεύμα συνεχίζονται κανονικά.
Αυτός είναι ο Καπιταλισμός ή μάλλον αυτός είναι Παρά-Καπιταλισμός που ανάδειξε με τον πιο άγριο τρόπο την ανθρώπινη πλεονεξία και έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, πετιούνται δηλαδή από το καράβι στα κύματα, ενώ παράλληλα το Κοινωνικό Κράτος, όπου και όσο υπάρχει βομβαρδίζεται ανηλεώς.
CUTκαι αλλαγή σκηνής:
Πριν από λίγες μέρες, ο KimCholΥφυπουργός Άμυνας της Νότιας Κορέας εκτελέστηκε γιατί «δεν επέδειξε «επαρκές» πένθος κατά την περίοδο του επίσημου θρήνου για τον θάνατο του KimJongil.

Έκανα τότε, ένα σχόλιο.

Έγραψα κατά λέξη: «Πόσα ακόμα μαθήματα θα χρειαστούμε για να υποψιαστούμε πως δεν υπάρχει καμία μορφή δικτατορίας που να υπηρετεί την αξιοπρέπεια;.»
Μία από τις απαντήσεις έφερε λοιπόν στο προσκήνιο την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Η "δικτατορία" όμως, ως πολιτική έννοια δεν είναι λάστιχο. Έρχεται από την αρχαία Ρώμη, όταν υπό ειδικές περιστάσεις οι ύπατοι εξέλεγαν ένα πρόσωπο που συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες στα χέρια του, το δικτάτορα (από το λατινικό dictator ).
Το χαρακτηριστικό ήταν η απόλυτη παντοδυναμία του.

Η αναγωγή τώρα του "ενός προσώπου" του δικτάτορα στο επίπεδο μίας κοινωνικής τάξης πχ της εργατικής ή όποιας άλλης, περιέχει τους κινδύνους που έχει το πρόσωπο αλλά επί το πολλαπλάσιο, γιατί μία τάξη ολόκληρη (ή κοινωνική ομάδα με ταυτισμένα συμφέροντα) αποκτά την ευχέρεια να κονιορτοποιήσει οτιδήποτε έρχεται έξω από αυτήν, με πιθανότατο αποτέλεσμα την υπαγωγή του συνόλου της κοινωνίας σε χρόνια καθυστέρηση, την ανάδειξη της όποιας νομενκλατούρας από την άρχουσα "εργατική τάξη". Φαινόμενα που η σύγχρονη ιστορία ανέδειξε και μάλιστα με τραγωδίες.
Η απάντηση κατά τη γνώμη μου, δεν είναι στην "δικτατορία του προλεταριάτου" .

Το χειρότερο, είναι πως δεν είμαι διόλου σίγουρος πως υπάρχει κάποια απάντηση, όχι ακόμα τουλάχιστον. Ωστόσο, δεν θα δεχθώ μία αποτυχημένη συνταγή μόνο και μόνο γιατί ίσως δεν έχει ακόμα προκύψει η εναλλακτική της.

Από την παρούσα κρίση, δεν έχει χτυπηθεί μόνο η παραδοσιακή εργατική τάξη. Τι σημαίνει πρώτα απ’ όλα εργατική τάξη;
Διότι η εποχή που αυτή ήταν προσδιορισμένη από τον Βιομηχανικό εργάτη κατά κύριο λόγο, έχει παρέλθει προ πολλού.
"Εργατική τάξη" είναι ο κάθε ένας που δουλεύει-εργάζεται-και παράγει υπεραξία. Είτε είχε μισθό 20.000 ευρώ είτε 40.000 ευρώ.
Εργατική τάξη είναι και αυτός που εργάστηκε σκληρά -και σε αυτό περιλαμβάνω και τις σπουδές του-απόκτησε κάποια ειδικότητα που του αρέσει, και ίσως κάποια στιγμή κατόρθωσε να φτιάξει την δική του επιχείρηση στον τομέα του.
Γιατί κάποιος κάνει μία δική του δουλειά;

Δύο είναι οι λόγοι κυρίως.
Η απεξάρτηση από την δουλειά και τους κανόνες κάποιου άλλου, αλλά και κάτι ακόμα πιο σημαντικό:
Η ανάγκη να φτιάξεις να δημιουργήσεις αυτό που ξέρεις, με τη δική σου σφραγίδα.
Αυτό, το λέμε Όραμα.

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, πως εγώ, δεν είμαι ενάντιος στην ανοιχτή οικονομία.
Απλά θεωρώ κρίσιμα απαραίτητους την παρουσία Κανόνων και ρυθμίσεων ώστε να εκλείψουν τα μονοπώλια-τα οποία θεωρώ αισχρά, είτε είναι ιδιωτικά είτε είναι εθνικά ή κρατικά.

Τα μονοπώλια, με οποιαδήποτε μορφή σκοτώνουν την ποικιλότητα και την δημιουργικότητα, η δε δημιουργικότητα, είναι το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους που θα πρέπει όχι απλά να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, αλλά να γίνει πυρήνας οποιασδήποτε πολιτικής επιθυμεί να είναι «προοδευτική» , δηλαδή να αφήνει πίσω της τα χτεσινά στερεότυπα και να πηγαίνει μπροστά.

Αλήθεια ....γνωρίζουμε για παράδειγμα ποια είναι η εργατική υπεραξία ενός καλού κειμενογράφου στη διαφήμιση;
Τεράστια, κυριολεκτικά. Γιατί, από την δουλειά του, αν είναι καλή και αποτελεσματική, κινούνται δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες γρανάζια της οικονομίας.
Πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά με όρους του 21ου αιώνα και όχι με εκείνους του 19ου ή του 20ου.
Στο πλαίσιο των συζητήσεων (του ποδαριού συνήθως) που γίνονται στη χώρα με επίκεντρο την κρίση ακούω ή διαβάζω συχνά περί «ταξικής συνείδησης».
Αυτό, στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ.

Προϋπόθεση της ταξικής συνείδησης, είναι η σαφής παρουσία κοινωνικών τάξεων.
Αυτή όμως η παρουσία, έχει ως προϋπόθεση την παρουσία μιας παραδοσιακής Αστικής Τάξης, μιας Εθνικής Αστικής Τάξης, κάτι που στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ, καθώς φρόντισαν κάποιοι από νωρίς να εξαφανίσουν τα σπέρματα της που θα τα βρούμε ας πούμε στον Καποδίστρια-για να φέρω ένα "απτό" και πολυφορεμένο παράδειγμα.
Ο διαχωρισμός των κοινωνικών ομάδων με βάση το πορτοφόλι είναι άλλη ιστορία.

Στην Ελλάδα, «λεφτάδες» είχαμε και έχουμε. Αστοί και Αριστοκρατία ούτε ήταν ούτε είναι. Κατά κανόνα πρόκειται για λούμπεν στοιχεία που πλούτισαν με μαύρο χρήμα και έχουν την κουλτούρα της μαντάμ Σουσούς.

Η απάντηση-για να επιστρέψω και στο καράβι, δεν μπορεί να είναι άλλη από την εν πλω επισκευή της τρύπας χωρίς να πεταχτεί κανένας από το πλοίο. Και αν αυτοί που κυβερνούν το καράβι δεν θέλουν-που δεν θέλουν-τότε πρέπει το τιμόνι να αλλάξει χέρια. Τι σημαίνει αυτό; Συνοπτικά σημαίνει συμμαχία των επιβατών όλων των Θέσεων του πλοίου και όσων θέλουν από το πλήρωμα. Ήτοι, μία πανευρωπαϊκή συντονισμένη και εναρμονισμένη εξέγερση που θα ξαναβάλει το σκάφος στη ρότα. Αλλιώς, πάμε «Τιτανικώς». Κάποια στιγμή η κρίση θα ξεπεραστεί, ειδικά στην Ελλάδα ενδεχομένως κάποια πράγματα να εξορθολογιστούν, ωστόσο το τίμημα θα είναι (που είναι ήδη) ένα κανονικό και γιγάντιο έγκλημα πολέμου κατά της ανθρωπότητας.

Δυστυχώς, ο Καπιταλισμός, είναι πολύ πιο εύστροφος και γρήγορος από τη νοσταλγία μας.
Μας εξοντώνει και εμείς χαϊδεύουμε τα βέλη και τ’ ακόντια.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Χωρίς θρησκευτικούς συμβολισμούς, να αλλάξουμε τον Τιτανικό (τους) σε Κιβωτό του «Νώε».

Twitter@pittasgeorge

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου