.........................................................
Νευρικότητα στον ακάλυπτο
της Άννας Δαμιανίδη
 |
| Κάποτε παίζανε στην αυλή αμέριμνα |
Μεγάλη νευρικότητα επικρατεί
στον ακάλυπτο. Ακούγονται καυγάδες όλο και συχνότερα, μωρά που κλαίνε, γυναίκες
που τσακώνονται, ζευγάρια που φωνάζουν. Από απέναντι συχνά κάποια κοριτσάκια χαλάνε τον κόσμο. Σήμερα το μεσημέρι
τσακωνόταν αγρίως το ζευγάρι των Ρουμάνων από κάτω. Τώρα ακούω ένα παιδάκι
να κλαίει, μάλλον το δικό τους είναι. Θα εισπράττει στο σπίτι τον εκνευρισμό
των γονιών και δεν θα ξέρει τι του φταίει. Εδώ κι ένα τέταρτο κλαίει, μου έχει
σμπαραλιάσει το νευρικό σύστημα αυτός ο απαρηγόρητος καημός και το παράπονο που
ακούγεται μέσα στη νύχτα.
Ο κόσμος εδώ
δυσκολεύεται, χάνει δουλειές, τα μεροκάματα λιγοστεύουν. Θα σκέφτονται
να γυρίσουν
πίσω μερικοί, και πώς να το κάνουν; Τα παιδιά έχουν αρχίσει σχολείο εδώ,
πώς να
φύγουν; Τα δυο αλβανάκια που έμεναν στο υπόγειο τον καιρό που
πλημμύριζε, γύρισαν
και νοικιάζουν τώρα στον πρώτο. Ο μεγάλος είναι ένα σοβαρό αγόρι, πάει
Δημοτικό.
Τον είδα μια μέρα με ποδήλατο να ξεκινάει για το πάρκο. Χαιρέτησα από
μακριά τη
νεαρή μαμά τους. Ανέβηκαν κοινωνικά, κάπως έστρωσαν ανθρώπινα τη ζωή
τους, έχουν μια όψη πιο αξιοπρεπή τώρα. Και νιώθεις ότι δεν τους το
συγχωρούν μερικοί συμπατριώτες. Πώς να φτάνει στ' αυτιά τους ο
ρατσιστικός πυρετός; Πώς εισβάλει στην καθημερινότητά τους;
Η Ρουμάνα μένει
στο τριάρι που μεγάλωσα, το πρώτο μας σπίτι. Έχει γεμίσει αρκουδάκια την
εντοιχισμένη βιβλιοθήκη του μπαμπά μου, γενικά έχει διακοσμήσει το σπίτι με διάφορα
πράγματα, χρωματιστές κουρτίνες, γαλάζια χνουδωτά χαλάκια, τεράστια γκομπλέν. Την
επισκέφτηκα μια μέρα, προσπάθησα να την πείσω να στείλει το μικρό στον Πανελλήνιο.
Όλη τη μέρα τρέχει πάνω- κάτω και το σπίτι τραντάζεται. ‘Έχει ταλέντο στα σπορ’
της είπα. Μάλλον δεν την έπεισα. Είναι γεμάτη επιφύλαξη. Το παιδί της δεν πρέπει
να μιλάει καθόλου ελληνικά. Ίσως να ελπίζει ότι θα γυρίσει γρήγορα πίσω, και
κρίμα στη διακόσμηση του τριαριού. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ενστικτωδώς
προστατεύει το μικρό με το να μη το βοηθάει να μάθει ελληνικά. Αν πάει όμως σχολείο
πώς θα τα βγάλει πέρα;
Κάποιοι άλλοι νομίζουν
ότι θα προστατέψουν τα παιδιά τους μιλώντας τους μόνο ελληνικά. Τους
ακούς να
μιλάνε με βαριά προφορά στα παιδιά, τα οποία μιλάνε άψογα, και ξέρεις
ότι σε
καμιά περίπτωση δεν θα τη γλιτώσουν, ούτε αυτοί, ούτε τα παιδιά.
Παραμονεύει κάθε στιγμή το υποτιμητικό βλέμμα, η βρισιά, η προσπάθεια
ταπείνωσης. Η μοναξιά, το αίσθημα της αδικίας. Είτε μάθουν ελληνικά και
τίποτε άλλο, είτε δεν ξέρουν καθόλου, τα περιμένουν δοκιμασίες. Ο
ρατσισμός φουντώνει. Και η προεκλογική περίοδος, που ελπίζεις
να τελειώσει κι αμέσως ξαναρχίζει, το ευνοεί. Πολλοί νομίζουν ότι όσο
περισσότερο
ρατσισμό επιδεικνύουν τόσο καλύτερα θα πάνε στις εκλογές. Ακόμα κι αν
αποτύχουν ο ρατσισμός έχει πετάξει απο πάνω του τα λίγα προσχήματα και
δύσκολα θα ξανακαλυφθεί.
Ο πιο ήρεμος θόρυβος θα ήταν τα παιχνίδια των παιδιών στην αυλή, αλλά
υποπτεύομαι ότι η καινούργια διαχειρίστρια δεν τα αφήνει. Ακούω συνεχώς
ότι τσακώνεται με κάποιους, πρέπει να διώχνει τα παιδιά των ξένων.
Αποφεύγω να μάθω λεπτομέρειες.
Ακούω τους πολιτικούς να μιλάνε για τους μετανάστες σα να μην πρόκειται
για ανθρώπους. Τους αρθρογράφους να γράφουν με το ίδιο ύφος. Έχουμε
ξεφύγει πια. Λουφάζω.
Περνάω βιαστικά τους
δρόμους, ντρέπομαι όλον αυτό τον κόσμο εδώ γύρω. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με
εγγυημένα ψυχικά τραύματα. Τους φόβους των γονιών. Τη φτώχεια των νέων. Θέλω να
τους ξεχάσω, κλείνομαι στο σπίτι μου, και δεν μ’ αφήνουν οι φωνές στον ακάλυπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου