..............................................................
Πονηριές, μπαρούφες και η τακτική του οδοστρωτήρα
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Περίπτωση πρώτη. Μόλις η παινεμένη υπουργοπούλα του ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει το Παιδείας, ένας «πολιτικός της αντιπολίτευσης» την πλησίασε, όχι με κακό σκοπό στον νου του, αλλά με καλό: για να τη συμβουλεύσει. «Σε αυτό το υπουργείο ή θα κάνεις πράγματα και θα πονέσεις ή να μην κάνεις τίποτε και θα περάσεις καλά», αυτό της είπε και εκείνη το θυμήθηκε και το είπε και σε εμάς την ημέρα που παρέδωσε το υπουργείο.
Ο ακροατής των αποκαλύψεων της υπουργοπούλας μένει, βεβαίως, εντυπωσιασμένος από τη βαθιά σοφία των λόγων του «πολιτικού της αντιπολίτευσης»! Μόλις όμως υποχωρήσει το θάμβος και βάλει το μυαλό του να δουλέψει, γεννάται το ερώτημα: «Και αυτός πώς το ήξερε;». Για να το ξέρει, θα πρέπει να ήταν ή ο Στυλιανίδης ή ο Σπηλιωτόπουλος, που και οι δύο διετέλεσαν υπουργοί Παιδείας στις κυβερνήσεις του μικρού Καραμανλή και οι οποίοι όχι μόνον δεν προσπάθησαν να σταματήσουν την προϊούσα παρακμή της δημόσιας παιδείας, αλλά την άφησαν ανενόχλητη, για να μη χαλάσουν τη ζαχαρένια τους. (Και, πάντως, μάλλον απίθανο να ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου, η οποία έχει αποσυρθεί εις τα Ευρώπας και είναι φυσικό να θέλει να ξεχάσει τις περιπέτειες της παιδείας στην Ελλάδα...)
Ενθυμούμενη την προειδοποίηση του πολιτικού της αντιπολίτευσης, η υπουργοπούλα υποβάλλει στην αντίληψη του ακροατή της δύο τινά: Κατά πρώτον, την ευνοϊκή για την ίδια σύγκριση με τους προκατόχους της, αφού μία προσπάθεια που μάλλον απέτυχε ή, έστω, αβέβαιης έκβασης είναι προτιμότερη από μία ανύπαρκτη προσπάθεια – και από δύο και τρεις ή και περισσότερες. Κατά δεύτερον, εκτρέπει την προσοχή από το γεγονός ότι η ίδια εγκαταλείπει την προσπάθεια που ξεκίνησε στο πιο κρίσιμο σημείο της και την αφήνει στην τύχη της – και, το χειρότερο, την αφήνει στα χέρια του Γ. Μπαμπινιώτη...
Περίπτωση δεύτερη. Ο στόχος του Βαγγέλη του Βενιζέλου -ανεπισήμως νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ- και τον οποίο ο ίδιος χαρακτήρισε «ρεαλιστικό» είναι «η νίκη στις βουλευτικές εκλογές, η πρωτιά». Σύμφωνοι, δικαίωμά του. Ως και ο ιδιόρρυθμος Θ. Πελεγρίνης, που λέει ο λόγος, έχει την ελευθερία να θέτει ως στόχο του να ανεβάσει τον μονόλογό του «Φθορά, φθορά, φθορά» (σ.σ.: παρεμπιπτόντως, ουδεμία σχέση έχει με την κατάσταση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών...) στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και μάλιστα στη θεατρική σκηνή Lyttelton, της οποίας η αίθουσα έχει καθίσματα για 900 θεατές. Δεν θα γελούσε ο κάθε πικραμένος αν έβγαινε ποτέ για να το πει δημοσίως; Προφανώς. Τότε γιατί δεν γελάει κανείς όταν ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος διατρανώνει από το βήμα του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματός του έναν στόχο τόσο ανεδαφικό όσο και οι φιλοδοξίες του οποιουδήποτε ερασιτέχνη έχει αφεθεί στο παράφορο πάθος του για τη σκηνή και το χειροκρότημα;
Δεν θέλει πολλή σκέψη η απάντηση. Επειδή πάμε σε εκλογές και ένας νέος αρχηγός δεν μπορεί να ξεκινήσει ηττοπαθώς. Το δέχομαι, αλλά η ουσία του ερωτήματος ακόμη δεν έχει απαντηθεί: Γιατί οτιδήποτε άλλο πλην του εξωπραγματικού (πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ) πρέπει να είναι ηττοπαθές; Γιατί, δηλαδή, η άρνηση της ηττοπάθειας συνεπάγεται απαραιτήτως τον αποκλεισμό της πραγματικότητας; Ενδεχομένως, επειδή τέτοια είναι η πολιτική κουλτούρα μας. Επειδή οράματα, ουτοπίες και πράσινα άλογα εδώ τα θαυμάζουμε με το στόμα ορθάνοιχτο αντί να μας προξενούν την καχυποψία. Το γεγονός, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι πολιτική και αερολογία στην Ελλάδα είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένες, με την πρώτη να σέρνει από πίσω της τη δεύτερη.
Περίπτωση τρίτη. Δημοσιογράφος έχει κάνει το σφάλμα να προσκαλέσει σε ραδιοφωνική συνέντευξη τον πολιτικό του ΠΑΣΟΚ με την αντιπαθέστερη φωνή και την ανεξήγητη έπαρση: τον υφυπουργό Παρασκευά Κουκουλόπουλο. Ουσιαστικά, η συνέντευξη τελειώνει μόλις ξεκινά. Διότι, αμέσως μετά την πρώτη ερώτηση, τον υφυπουργό καταλαμβάνει ο λεγόμενος «απύλωτος». Με τη μονότονη φωνή του να γίνεται ακόμη πιο εκνευριστική εξαιτίας της βαριάς προφοράς του και του μονίμως κλαψιάρικου τόνου του, αρχίζει να αραδιάζει τις προτάσεις με την ταχύτητα πολυβόλου, κάνοντας τον ακροατή να αναρωτιέται μήπως ο υφυπουργός έχει κάνει ειδικές ασκήσεις για να ρυθμίζει την αναπνοή ώστε να μη χρειάζεται να κάνει την παραμικρή παύση ενώ μιλάει! Να εισάγει με πλάγιο τρόπο (π.χ., «και να σας πω κάτι ακόμη;») ερωτήματα που τον ευνοούν και να τα απαντά· να μην απαντά στα ερωτήματα που έθετε ο συνομιλητής του (όποτε κατόρθωνε να τα θέσει...) με το πρόσχημα «αυτό που θα σας πω είναι πιο σημαντικό»· να προλαβαίνει άλλα ερωτήματα αναπόφευκτα, με το πρόσχημα «εκεί θα καταλήξω και εγώ», ώστε να τα διατυπώσει ο ίδιος όπως τον βολεύει· έτσι κύλησε όλη η συζήτηση: με τη μορφή ενός μονολόγου. Εν ολίγοις, ήταν να τον ακούς και να σε πιάνει η απελπισία – αλλά και ο θαυμασμός για την αντοχή του δημοσιογράφου συνομιλητή του.
Φυσικά, ο Π. Κουκουλόπουλος δεν είναι ο μόνος πολιτικός που χρησιμοποιεί την τακτική του οδοστρωτήρα στις, κατ’ ευφημισμόν, συνεντεύξεις με δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι το ίδιο κάνουν, απλώς αυτός το έχει αναγάγει σε τέχνη. Το φαινόμενο, τόσο κοινό πλέον ώστε να το έχουμε συνηθίσει, είναι και αυτό πολιτισμικό. Διότι αυτού τους είδους την ισηγορία διδάχθηκε μια ολόκληρη γενιά πολιτικών μέσα στα αμφιθέατρα των αριστεροκρατούμενων πανεπιστημίων της Μεταπολίτευσης.
Συνοψίζοντας τα χαρακτηριστικά των τριών παραπάνω περιπτώσεων, θα έλεγα ότι τουλάχιστον όσοι ενδιαφερόμαστε για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας καλό είναι να οπλιστούμε με ψυχραιμία και αντοχή στις πονηριές, τις μπαρούφες και την ισοπεδωτική φλυαρία. Αυτά θα είναι και τα χαρακτηριστικά του δημόσιου διαλόγου περί την πολιτική κατά το επόμενο διάστημα και ώς τις αρχές Μαΐου. Εχουμε μπει πια σε προεκλογική περίοδο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου