ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (http://logotexniakatefthinsis.blogspot.com/2011/02/blog-post_16.html*)

.......................................................

Ν. Εγγονόπουλου, Ποίηση 1948

τούτη η εποχή 

του εμφυλίου σπαραγμού 

δεν είναι εποχή 

για ποίηση 

κι άλλα παρόμοια: 

σαν πάει κάτι 

να γραφεί 

είναι 

ως αν 

να γράφονταν 

από την άλλη μεριά 

αγγελτηρίων 

θανάτου 

γι αυτό και 

τα ποιήματά μου 

είν' τόσο πικραμένα 

(και πότε - άλλωστε - δεν ήσαν;) 

κι είναι 

- προ πάντων - 

και 

τόσο 

λίγα 

Μ. Αναγνωστάκη, ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ Ε…1949 

Φίλοι 

Που φεύγουν 

Που χάνονται μια μέρα 

Φωνές 

Τη νύχτα 

Μακρινές φωνές 

Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους 

Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση 

Ερείπια 

Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες 

Εφιάλτες, 

Στα σιδερένια κρεβάτια 

Όταν το φως λιγοστεύει 

Τα ξημερώματα। 

(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;) 

Tίτος Πατρίκιος 

Στίχοι 2

Στίχοι που κραυγάζουν

στίχοι πού ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες

στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη

και μέσα στους λίγους πόδες τους

κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,

άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,

γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα

κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.

(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –

ποιοι σκέφτονταί τις μάζες;

Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.) 

Γι’ αυτό κι εγώ δε γράφω πια για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια. 

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω 

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.

Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω


  Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ (1956)

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,
δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.
Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
'Οσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν τη ζωή.
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα.
όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του. 

-----------------

*: Φυσικά και αναρωτιέμαι πόσοι και ποιοι από τους μαθητές του Λυκείου μπορούν να "κοινωνήσουν" την ποίηση κάτω από τις διαδικασίες της Λογοτεχνίας Κατεύθυνσης (μάθημα εξετάσεων κλπ). Ούτως ή αλλιώς η ποίηση και τα μηνύματά της πάντα θα ξεφεύγουν και θα μας δίνουν ραντεβού πολύ μακριά από την τρέχουσα πραγματικότητα. Μιλάω όμως για το πώς οι νέοι μας θα την ψυχανεμίζονται, έστω. Μακάρι...