Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

"Tα Διαπολιτισμικά κινδυνεύουν" της Άννας Δαμιανίδη (http://pezotis.blogspot.com, 3/3/2012)

............................................................

Tα Διαπολιτισμικά κινδυνεύουν



Αυτό που με κάνει περήφανη στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής: 
Άλλους τους κάνει περήφανους η Ακρόπολη. Άλλους οι παρελάσεις αρμάτων μάχης και οι «αγορές του αιώνα». Άλλους τα κλασικά κείμενα, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, η έδρα στην Οξφόρδη. Μερικοί προτιμούν τους τραγωδούς και τις σύγχρονες παραστάσεις. Γενικά ο πατριωτισμός κρύβεται σε απίθανα πράγματα, το τι μπορεί να σε κάνει περήφανο στον τόπο σου. Μερικοί ας πούμε ήμασταν περήφανοι για τα Διαπολιτισμικά Σχολεία. Καλός ο ανθρωπισμός στα αρχαία κείμενα, και στα νέα, αλλά στην πράξη είναι η δυσκολία, στην εκπαίδευση. Το να έχει η Ελλάδα σχολεία υποδοχής παιδιών που δεν ξέρουν τη γλώσσα και παρόλ’ αυτά να μπορούν να πηγαίνουν σχολείο, αυτό είναι μεγάλη υπόθεση.
Δεν έχουμε αυταπάτες φυσικά. Τα σχολεία αυτά δεν στήθηκαν για τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων. Στην αρχή ήταν σχολεία παλιννοστούντων, ελλήνων μεταναστών δηλαδή που επέστρεφαν στην Ελλάδα με τα παιδιά τους, τα οποία δεν ήξεραν ελληνικά. Σιγά –σιγά έγινε η αλλαγή, οι παλινοστούντες αραίωσαν και οι μετανάστες πύκνωσαν. Κανονικά θα έπρεπε σε πολλά σχολεία να υπάρχουν τέτοιες τάξεις υποδοχής. Κουτσά –στραβά, με ευρωπαϊκά προγράμματα και έντονες αντιδράσεις το πρόβλημα γενικά αντιμετωπίστηκε εκ των ενόντων. Τα σχολεία βρήκαν τρόπο να δέχονται παιδιά που δεν ξέρουν ελληνικά, ειδικά αν ήξεραν λιγουλάκι. Το Διαπολιτισμικό ωστόσο παρέμεινε το μόνο που είναι ειδικά στημένο για όσα παιδιά δεν ξέρουν καθόλου. Σχολείο που έχει μαζέψει εξειδικευμένους δασκάλους και καθηγητές. Μέχρι πέρσι υπήρχαν και διάφορες διευκολύνσεις στα ωράρια τους. Κόπηκαν αυτά όλα, πάνε. Φαίνεται ότι τώρα το Υπουργείο αποφάσισε να κλείσει και το σχολείο το ίδιο.
Στο Διαπολιτισμικό Φαλήρου άρχισε μια επίθεση στην αρχή διακριτική. Κάτι δηλώσεις της γενικής γραμματέως, ότι το σχολείο απέτυχε γιατί έχει γίνει γκέτο παιδιών από μια μόνη χώρα. Το διάβασα στην Καθημερινή πριν λίγους μήνες και ρώτησα τον αδερφό μου που εργάζεται εκεί, ποια χώρα εννοεί. Εκείνος όμως μου εξήγησε ότι έχουν παιδιά από 30 χώρες, ότι δεν είναι καθόλου γκέτο, ότι είναι ένα σχολείο που τα παιδιά το αγαπούν. Δεν θέλουν ούτε για διακοπές Χριστουγέννων να  κλείνει. Είναι παιδιά από οικογένειες φρεσκοεγκατεστημένες, με πολλά προβλήματα προσαρμογής, δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν σε ένα ‘κανονικό’ σχολείο. Παρόλο που έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα αυτό το σχολείο μέσα στο περιρρέον χάος είναι αυτό ακριβώς, κανονικό, δεν κλείνει ας πούμε ποτέ με καταλήψειςΧτες οι καθηγητές του πήγαν αντιπροσωπεία στον περιφερειάρχη Αττικής κ. Κουμέντο. Του εξήγησαν ότι κλείνοντας τα σχολεία αυτά πετάει τα παιδιά στο δρόμο. Ότι το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας έχει αναγνωρίσει το ρόλο και τη σπουδαιότητα αυτών των σχολείων. Ότι το οικονομικό κόστος της λειτουργίας τους είναι δυσανάλογα μικρό με το κοινωνικό που θα έχει η κατάργησή τους. Ότι η χώρα μας έχει υπογράψει διεθνείς συμβάσεις για την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών και των προσφύγων. ‘Ότι τα σχολεία χρόνια τώρα κάνουν βελτιωτικές προτάσεις για τη λειτουργία τους αλλά το Υπουργείο δεν ανταποκρίνεται. Ότι ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης ψήφισε ομόφωνα υπέρ της λειτουργίας των σχολείων στην περιοχή του. 
Ο κ. Κουμέντος ήταν άτεγκτος. Το μόνο αντεπιχείρημα που έφερε ήταν ότι στη «διεθνή βιβλιογραφία» τα σχολεία αυτά θεωρούνται παρωχημένα. Τον φαντάζομαι τα βράδια να εντρυφεί σε αγγλογαλλικά εγχειρίδια για την αποτυχία του ελληνικού μοντέλου διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. 

Η ουσία είναι ότι αυτός και οι ανώτεροί του, πήραν την απόφαση να κλείσουν τα σχολεία, χωρίς προηγούμενη συζήτηση, χωρίς κανένα σχεδιασμό για το μέλλον πέρα από τα νεφελώδη ΖΕΠ, και χωρίς δυνατότητα αντίδρασης από μεριάς μας. Ποιος άλλωστε θα δώσει σημασία σε μετανάστες και προσφυγόπουλα που διαμαρτύρονται. Το πολύ πολύ να τους πούνε δεν φτάνει που ήρθατε στη γη της επαγγελίας θέλετε και εκπαίδευση για τα παιδιά σας.
Αν δεν σας αρέσει, δρόμο.
Κυρία Διαμαντοπούλου, έχετε κάτι να πείτε; Δεν το πιστεύω ότι έχετε πάρει τέτοια απόφαση!
Θα τη χάσουμε αυτή την περηφάνια;
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: