Ο «μη πόλεμος» και το τελάρο
Tου Παντελη Μπουκαλα
Ως μονοετή ή το πολύ διετή είχαν προαναγγείλει οι στρατηλάτες τον Πόλεμο κατά των Μεσαζόντων, αλλά ήδη είναι τριακονταετής πλας, όπως θα λέγαμε στα τηλεοπτικά ελληνικά μας. Κι απ’ ό, τι φαίνεται, για εκατονταετής πάει, υπό την προϋπόθεση ότι το 2012 δεν θα αποδειχθεί έτος της ολικής κοσμικής καταστροφής, όπως προέβλεψαν οι Μάγιας, ο Νοστράδαμος, ο Αγαθάγγελος, ο Μπαρόζο και οι λοιποί εσχατολόγοι. Η πρώτη μάχη σ’ αυτόν τον αδυσώπητο πόλεμο έχει περάσει προ πολλού στην επικράτεια των θρύλων εκείνων που γαλουχούν τις νέες γενιές και χαλυβδώνουν συνειδήσεις. «Η μάχη του τελάρου», αυτό ήταν το όνομά της, που και το άκουσμά του μόνο προκαλεί ρίγη συγκίνησης στα στελέχη του βαθέος ΠΑΣΟΚ και του βαθύτατου λαϊκισμού. Μέρες του ’81-’82 λοιπόν κηρύσσεται ο πόλεμος κατά της αισχοκέρδειας, ως μία από τις μορφές εκπλήρωσης της καλά μελετημένης (και κάθετης βέβαια) υπόσχεσης-δέσμευσης για «σοσιαλισμό στις δεκαοχτώ». Μεσάζοντες και λοιποί κερδοσκόποι τρέχουν να κρυφτούν πανικόβλητοι. Με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου να εμψυχώνει και να δίνει γραμμή («θα ’ρθουν πάλι τσούρμο οι μεσάζοντες, θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες, κι εμείς στα ίδια θα ’μαστε άλλη μια φορά. Ε, όχι, δεν πουλάμε, όχι, δεν πουλάμε»), το ΠΑΣΟΚ ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει αλλά το σπαθί του, αν και ηλικίας ολίγων μηνών, αποδεικνύεται ήδη στομωμένο. Η πρώτη κιόλας περίοδος της πράσινης διακυβέρνησης είχε προσφέρει αρκετά πειστήρια για δύο τινά. Πρώτον, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καμία όρεξη να συγκρουστεί με καλά εδραιωμένα συμφέροντα (πολλά από τα οποία βρίσκονταν πια στους κόλπους του και εκπροσωπούνταν από τους δικούς του πολιτευόμενους και συνδικαλιζόμενους). Και δεύτερον, ότι το μοναδικό πρόγραμμά του ήταν το «έτσι χωρίς πρόγραμμα», α, και το «Αέρα» ή «Γιούργια!» που εξαπέλυε, δίκην θουρίου, ο ιδρυτής και ηγεμών του. Ουδεμία έκπληξη, λοιπόν, που παρέμεινε πανάκριβο το «καλάθι της νοικοκυράς», για το οποίο έχει πει πολλά ωραία και η Ν. Δ., επίσης άνευ αντικρίσματος. Ψευδώνυμες ήταν οι περισσότερες μάχες του ΠΑΣΟΚ, αναίμακτες, για το θεαθήναι. Οπως τότε με το τελάρο. Οπως επί «εκσυγχρονισμού», όταν ανακλήθηκε από την εφεδρεία ο κ. Κίμων Κουλούρης, ο και Ζορό των λαϊκών αποκληθείς, που πήρε σβάρνα τις αγορές, βέβαιος ότι μπορεί να ρίξει πάραυτα τις τιμές, αντικρίζοντάς τες και μόνο με το βλέμμα του, άλλοτε βλοσυρό κι άλλοτε σαγηνευτικό. Οπως όταν ιδρύονταν Παρατηρητήρια Τιμών για να παρακολουθούν αμήχανα τις τιμές να παίρνουν τον ανήφορο και να κοστίζουν έτσι τα ελληνικά προϊόντα περισσότερο στον Ελληνα παρά στον Βορειοευρωπαίο. Για έναν πόλεμο που καν δεν δόθηκε μιλάμε ή για έναν «μη πόλεμο», στη γνωστή ανδρεο- παπανδρεϊκή ορολογία. Γιατί όταν διεκδικείς την εξουσία από τον δρόμο του λαϊκισμού, μόνο με τη μέθοδο της δημαγωγίας μπορείς να τη διαχειριστείς αποκτώντας την. | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου