...............................................................
Νεάζων, απελευθερωμένος και αντισυστημικός
Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Από φίλο διαπρεπή νομικό έλαβα την παρακάτω επιστολή: «Την περασμένη Τετάρτη, 6/12/2011, ενώ διάφοροι… προνομιούχοι οπαδοί του καπιταλισμού και του συστήματος κατευθυνόμασταν προς την τουριστική θέση της πτήσης της Aegean από Αθήνα για Θεσσαλονίκη της 9.30 π.μ., είχαμε την τιμή να θαυμάσουμε στη λεγόμενη «business class» ένα και μοναδικό επιβάτη: τον γνωστό ιδίως για την ασυμβίβαστη κώμη του, την απέχθειά του προς το συντηρητικό accessoire της γραβάτας και τους αγώνες του ενάντια στην καταναλωτική μανία και την άσκοπη σπατάλη των καπιταλιστών, βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τάσο Κουράκη. Διερωτώμαι: Εμείς είμαστε που πληρώνουμε τα ταξίδια του κ. βουλευτή στην «business class»; Τι στην ευχή «business» κάνει ένας βουλευτής; Μήπως θα ήταν ορθότερο η «business class» να μετονομαστεί σε «parliament class», ή ακόμη καλύτερα σε «SYRIZA class»; Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ εν συνόλω, και ο κ. Κουράκης ατομικώς, δεν ντρέπεται λιγάκι, ιδίως στην τρέχουσα κοινωνικοοικονομική συγκυρία, να ταξιδεύει σε «business class» για μια πτήση 50΄;».
Απαντώ στην τελευταία ερώτηση του φίλου: Οχι, βέβαια! Ως «αντισυστημικός», δεν ντρέπεται καθόλου, διότι η ντροπή είναι μικροαστικό αίσθημα και συνδέεται με περιττές ενοχές, ενώ ο νεάζων Τ. Κουράκης είναι «απελευθερωμένος» από παρόμοιους εσωτερικούς καταναγκασμούς, επάνω στους οποίους έχει χτισθεί η κοινωνία την οποία εκείνος θα ήθελε να αλλάξει. Δεν βλέπετε, π. χ., ότι εξήντα χρονών άνθρωπος δεν ντρέπεται να βάφει την αλογοουρά του; Γιατί να ντραπεί να ζήσει όπως αισθάνεται; Ο «αντισυστημικός» κύριος αντιπρόεδρος της Βουλής, όπως κάθε καλός αριστερός, αισθάνεται ανώτερος, ως κάτοχος της μοναδικής αλήθειας, την οποία αν του δοθεί η ευκαιρία θα την επιβάλει σε όλους είτε τους αρέσει είτε όχι. Γι' αυτό, θεωρεί -υποθέτω- ότι δικαιούται να ταξιδεύει «business class».
Ομως, στην κοινωνία που οραματίζεται ο αντιπρόεδρος με την αλογοουρά, τέτοιες ανισότητες δεν θα υπάρχουν. Ολοι μας θα ταξιδεύουμε στη Θεσσαλονίκη καβάλα σε γαϊδούρια -απλώς, σε κάποιους εξ ημών θα έχει ανατεθεί ο ρόλος των γαϊδουριών. Αλλά τι λέω; Αφού το ίδιο ισχύει και σήμερα! Εμείς δεν πληρώνουμε τα εισιτήρια του κυρίου αντιπροέδρου; (Και της αλογοουράς του...) Εξάλλου, σοσιαλιστικό είναι το καθεστώς στο οποίο ζούμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, με μόνη διαφορά από τον σοσιαλισμό των οραμάτων του αντιπροέδρου (και της αλογοουράς του, ασφαλώς) ότι, στη δική του εκδοχή, η φτώχεια θα είναι απείρως περισσότερη και δικαιότερα μοιρασμένη...
Λοβέρδος φιλοσοφών
«Ποιοι είναι οι καλύτεροι παίκτες του Ολυμπιακού; Αναμφισβήτητα ο Mανιάτης και ο Μοντεστό, χωρίς να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Ράφικ Τζεμπούρ είναι επιθετικός μεγάλης ολκής, που τρομοκρατεί τις αντίπαλες άμυνες και ανεβάζει την εμπιστοσύνη και τη δυναμική της κερκίδας. Οι μεγάλοι παίκτες είναι για τις μεγάλες ομάδες. Καλός χθες ήταν κι ο Μέγιερι. Αλλά προβληματίζει η απόδοση της άμυνάς μας. Ούτε χθες ενέπνεε εμπιστοσύνη. Στην άμυνα χρειαζόμαστε ακόμη δουλειά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει, δεν είμαι άλλωστε προπονητής, αλλά κάτι πρέπει να γίνει». (Από το δοκίμιο του Ανδρέα Λοβέρδου με τον τίτλο «Ο Ολυπιακός αξίζει να ξεφύγει από τα ελληνικά δεδομένα», που δημοσιεύθηκε στις 7 του μηνός στην ιστοσελίδα του).
Απορεί κανείς με το πάθος του υπουργού για τον Ολυμπιακό! Ισως να είναι η διαφυγή του από την καταθλιπτική πραγματικότητα της αποτυχίας του με τη μαύρη τρύπα της Υγείας, ο έλεγχος της οποίας είναι -νομίζω- η κανονική του δουλειά. Επίσης, θαυμάζει κανείς την καθαρότητα της ματιάς και του ύφους του για τα θέματα του Ολυμπιακού. Μακάρι να μπορούσε το πνεύμα του να συλλάβει με τη ίδια ενάργεια το πρόβλημα που του έχει ανατεθεί να λύσει! Και, αν όχι να το ελέγξει, τουλάχιστον να μιλήσει γι' αυτό με την ίδια απλότητα, αδρότητα και σαφήνεια, αντί να συσκοτίζει το κοινό του με ένα στρυφνό λόγο, που ενίοτε διανθίζεται με εξάρσεις υστερικού συναισθηματισμού, ώστε να καταλάβουμε όλοι, επιτέλους, πώς γίνεται να έχουμε το ακριβότερο και, ενδεχομένως, το χειρότερο σύστημα Υγείας στην Ευρώπη. Μακάρι, γιατί αν μας βοηθούσε να καταλάβουμε, αργά ή γρήγορα θα καταλαβαίναμε και τι πρέπει να κάνουμε για να το διορθώσουμε. Ισως όμως όλη η ουσία του δοκιμίου περί Ολυμπιακού να βρίσκεται σε μια πολύ απλή πρόταση που περιέχει: «Ο Πρόεδρος δικαιώνεται ακόμη μια φορά». Ως πρώην ηγετικό στέλεχος της ΚΝΕ και μετέπειτα του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας έχει ανάγκη από το κύρος της πατρικής μορφής, που δεσπόζει και καθοδηγεί. Στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου (που τον βλέπεις και αυτομάτως ακούς μέσα στο κεφάλι σου το χαζοχαρούμενο «να βγάλουμε ψεύτη τον χρόνο τον κλέφτη, να μείνουμε πάντα παιδιά» της ελληνικής ποπ...) αυτή η ανάγκη του Ανδρέα δεν καλύπτεται. Ισως αυτή η έλλειψη τον οδηγεί στον Ολυμπιακό και τη λατρεία του Προέδρου (με το πι κεφαλαίο, παρακαλώ). Αλλωστε και ο μικρός Βασιλάκης Καΐλας πάντα τον ρόλο του ορφανού δεν έπαιζε στις ταινίες;
............................................................................
Σχολιάζω: Αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα και αν η καλή μέρα όντως απ' το πρωί φαίνεται, μπορεί να φανταστεί κανείς σε ποιες μορφές εξουσίας θα μπορούσε να καταλήξει ένας νυν αντιπολιτευόμενος, σαν τον Κουράκη, όταν - έξω από όλα τα προγνωστικά - πάρει την εξουσία. Γιά άλλη μια φορά να υπογραμμίσω ότι στη χώρα μας (και όχι μόνο, αλλά πολύ περισσότερο εδώ μ' ενδιαφέρει τι συμβαίνει) έχουμε ξεχάσει ότι το να είναι κανείς πολιτικός σημαίνει ότι παιδαγωγεί κιόλας, εκτός από το να διαχειρίζεται τις δημόσιες υποθέσεις. Και παιδαγωγεί δια του παραδείγματός του, δίνει το καλό παράδειγμα που λέει κι ο λαός μας. Και το εννοεί φυσικά. Και σήμερα περισσότερο από ποτέ. Από λόγια χορτάσαμε. Στάση ζωής που να την καμαρώνουμε και να τη ζηλεύουμε μας λείπει. Κι αν δεν μπορούν να την δείξουν (πολύ περισσότερο να την ζήσουν) οι πολιτευτές της Αριστεράς, τότε γι' αυτόν και μόνο τον λόγο είμαστε πράγματι κάτω απ' τον πάτο του βαρελιού. Η φτώχεια μας δεν είναι μόνο οικονομική, είναι φτώχεια ηθική και πνευματική.
Κι ένα σημερινό σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη εξαιρετικά αφιερωμένο στους 300 εκλεκτούς μας!...
Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου