"Άδειασμα αλά γαλλικά" του Κωστή Παπαγιώργη ("Αθηνόραμα", τ.603, 1-7/12/2011)

...............................................................


Άδειασμα αλά  γαλλικά

γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης

   Σε ένα πρόσφατο φύλλο της γαλλικής "Le Monde" δύο αρθρογράφοι - Γκοτερέ και Βιτκίν - υπό τον τίτλο "Η μεγάλη παρεξήγηση" συνοψίζουν τη διόλου κολακευτική εικόνα της χώρας μας με χαρακτηρισμούς που μπορεί να  μας αρέσει να ξεστομίζουμε μεταξύ μας, αλλά όχι να τους ακούμε από ξένα - και δή ευρωπαϊκά χείλη. Ποια ήταν η απαρχή του κακού; Το γεγονός ότι Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν αποδέχτηκε το 1979 την Ελλάδα με ένα φτηνό ευφυολόγημα: "Δεν πρέπει να κλείσουμε την πόρτα στον Πλάτωνα!"

   Λίγες αράδες πιο κάτω έχουμε το πρώτο "αριστούργημα": είναι τάχα προφανής η ιστορική συνέχεια ανάμεσα στον Περικλή... και στον Ωνάση; Για την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το ελληνικό κρατίδιο είναι μια προσχηματική δημοκρατία στην οποία κυριαρχούν η διαφθορά, το πελατειακό κράτος και η ανευθυνότητα. Ελλάδα σημαίνει γαλάζια νερά, όμορφα νησιά και πέραν τούτων τίποτε που να θυμίζει ευρωπαϊκή χώρα. Αυτά δια πίστωνε η "Έκθεση Πόρτερ" το 1947, αυτά καταγράφει η τρόικα, αυτά τονίζουν και οι δύο Γάλλοι δημοσιογράφοι.  Πρόκειται πλέον για κοινό τόπο, καθώς ο ίδιος ο ντ' Εστέν παραδέχεται πλέον ότι "ήταν σφάλμα η απόφαση να γίνει δεκτή η Ελλάδα στο ευρωπαϊκό νόμισμα".

   Για την Ευρώπη το νεοελληνικό κρατίδιο είναι μια ιστορική  "απόφυση", ένα παραβλάστημα τέλος πάντων του κραταιού ελληνικού πολιτισμού ο οποίος έδωσε και δίνει ακόμη τα φώτα του στον δυτικό κόσμο. Εξ ου και το έκτρωμα Περικλής και Ωνάσης! Η επιτομή δεν είναι επιτυχής, ωστόσο το σκάνδαλο  της σημερινής Ελλάδας σχετίζεται με τους τελευταίους δύο αιώνες, κατά τους οποίους η συνεχής πολιτική αστάθεια, οι αλλεπάλληλοι πόλεμοι, η μεγάλη ιδέα (που μίκρυνε τη χώρα), οι δικτατορίες κλπ. διαμόρφωσαν ένα λαό "μαραζιάρη", χωρίς πίστη στον εαυτό του, έμπνευση, υπακοή και τιμιότητα, άρα και μια κομματοκρατία που λύνει και δένει πάνω από το κεφάλι του κοσμάκη χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Με απλά λόγια θα λέγαμε ότι η σημερινή Ελλάδα ευρωπαΐζει, αλλά ουσιαστικά "κρύβεται" πίσω από το κομματικό δάχτυλό της. Τα "γκρικ στατίστικ" είναι εφεύρημα των πολιτικών όχι του λαού. Άρα σωστά το "Focus" προειδοποίησε τους εταίρους ότι εντοπίστηκε "ένας αισχροκερδής μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια!"

   Τα σούρτα φέρτα της τρόικας ουσιαστικά δικάζουν μια κοινωνία που αφέθηκε στις κάκιστες συνήθειές της, πέρασε μια περίοδο καταναλωτισμού με δανεικά λεφτά και τώρα γυρεύει παρηγοριά μόνο στην αντιπολίτευση. Ας μην ξεχνάμε και τον συχωρεμένο Λορεντζάτο που σημείωνε στο ημερολόγιό του: "Ως πότε αυτός ο λαός θα ζει με δανεικά και ξένα λεφτά; Πότε θα ζήσει με δικά του;"

   Ο Ζισκάρ ντ' Εστέν απαντάει στους δύο αρθρογράφους: "Όλη η γενιά μας εκπαιδεύτηκε πιστεύοντας ότι η δημοκρατία, η πολιτική, η παιδεία ήταν δημιουργήματα αυτής της χώρας. Για μας η Ελλάδα ταυτιζόταν με την παιδεία. Οπότε η σκέψη ότι θα την αφήναμε εκτός Ευρώπης ήταν ανυπόφορη".

  

    

 
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης




Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν
Τ' αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν
που να βρώ την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!