...............................................................
Ηλίας Κεφάλας (γ.1951)
Τί μουδιασμένο πρωινὸ τοῦ Δεκεμβρίου
Κι ἐγὼ κατάμονος νὰ τρέχω –
Ποῦ πάω πικραμένος γιὰ ποῦ φεύγω
Οὔτε καὶ τὰ πουλιὰ δὲν πέταξαν ἀκόμα
Κι αὐτὰ τὰ δέντρα – ἀσκοὶ ὀδύνης –
Ἐνῶ τὰ προσπερνῶ ἐπαναλαμβάνονται
Μικροῦλες λεῦκες γέρικα πλατάνια
Ἔρημες κυδωνιὲς χτένες τῆς φτέρης
Μὴ φεύγετε ἀπ’ τὸ χῶμα ‒ μὴ
Σηκώνεστε στὶς μύτες τῶν ποδιῶν σας
Ξεχάσατε τὶ ἔπαθε ὁ Ἀνταῖος;
Κι ἐσὺ μικρὴ νεράιδα μου κρυμμένη
Πίσω ἀπὸ τὸ κρυσταλλωμένο τζάμι
Μακάρι τ’ ὄνειρό σου νὰ ’χει πράσινες ἀνάσες
Κι ἄν ὄχι τρέξε στὸ χιόνι τῆς αὐγῆς μαζί μου
Ἔλα νὰ πάρεις κάτασπρο βαμπάκι
Γιὰ τὸ σκουφὶ τοῦ ἀρκούδου σου
Κρύο μαλλὶ ἀπ’ τὰ ἀποσταμένα σύννεφα
Τὰ γάντια σου νὰ πλέξεις
Ἔλα καὶ δὲς στὶς παρυφὲς τοῦ δάσους
Ξεπαγιασμένα μοῦρα γιὰ τὴν τούρτα σου
Φεύγω φεύγω καὶ μόνο ὁ ἄνεμος μὲ βλέπει
Καὶ μ’ ἕνα πέτρινο ἄλογο καλπάζω
Τέσσερα μαγεμένα ξυλοπόδαρα κι ἕνα τρελὸ ραβδὶ
Καὶ μιὰ βαριὰ σιωπὴ φυλακισμένη στὴν καρδιά μου
Νὰ ποὺ τὸ τρένο βήχει στὴ σπηλιὰ τῆς πάχνης
Κι ἐγὼ μικρὸς κι ἐλάχιστος σὰν ψάρι σπαραταρῶ
Στὰ μετεωρισμένα δίχτυα τῆς ἀλέας
Χοροπηδῶ στὴ σιτισμένη ψίχα τῆς βροχῆς
Μὰ – αὐτὰ τὰ δέντρα μὲ τ’ ἀόρατα τσιγκέλια
Γιὰ τὰ βαριὰ δοκάρια τ’ οὐρανοῦ μὲ ἀνασηκώνουν
Μικρὴ – κρυφὴ – δειλή μου – μόνο μιὰ εὐχὴ θὰ πῶ
Μισὴ παράπονο – μισὴ φοβέρα –
Ἀλίμονό σου πιὰ ἂν μὲ ξεχάσεις
[Από τη συλλογή μου «Τὰ μνῆστρα τῆς ἀβύσσου», 2003, 2014]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου