..............................................................
Για την ηγέτιδα Γερμανία
γράφει ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 10.12.24)
Χάζευα τις προάλλες τις ειδήσεις στην τηλεόραση περιμένοντας το ματς του μπασκετικού Αρη – πληροφορία που υπογραμμίζει πως ειδήσεις παρακολουθώ μόνο σε τέτοιες περιστάσεις. Ξαφνικά, έσκασε μύτη στην οθόνη η Αναλένα Μπέρμποκ, υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας. Εκανε εξαιρετικά επιθετικές δηλώσεις εναντίον της Κίνας, από την Κίνα και παρόντων των Κινέζων αξιωματούχων. Δεν την κατηγορούσε, προφανώς, ούτε για την εκτεταμένη καταπίεση ούτε για την ακραία εκμετάλλευση της κινεζικής εργατικής τάξης. Αυτό που την ενδιέφερε ήταν ότι η Κίνα τροφοδοτούσε τη Ρωσία με πολεμικό υλικό –έτσι την ενημέρωσαν, φαντάζομαι, οι Γερμανοί κυπατζήδες.
Δεν είναι καθόλου απίθανο ότι κάτι τέτοιο ισχύει.
Το ζήτημα είναι ότι, στην περίπτωση της Μπέρμποκ, ισχύει η διατύπωση: κοίτα ποια μιλάει!
Αυτή η αντίδρασή μου προκλήθηκε όχι μόνο λόγω της απέχθειας που μου προκαλούν τα φιλοπόλεμα ακροκεντρώα γεράκια, πράσινα, μπλε ή μαύρα, αλλά και γιατί θυμήθηκα, με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του Θανάση Γιαλκέτση (Πόλις 2024), μια τοποθέτηση του σπουδαίου Πρίμο Λέβι.
Ο Λέβι, λοιπόν, με αφορμή την περίφημη «συζήτηση των ιστορικών» το 1986, όταν επιχειρήθηκε να υποστηριχτεί ότι ο ναζισμός ήταν αντίσταση στην προέλαση του μπολσεβικισμού, τρόμαξε.
Οπως γράφει ο Γιαλκέτσης, «[η] Γερμανία που προσπαθούσε […] να αποενοχοποιηθεί, να λευκάνει το παρελθόν της, προκαλούσε τρόμο στον Λέβι. Ενώ πάντα πρόσεχε να μην εκφράζει συνολική καταδικαστική κρίση για έναν λαό, […] δεν διστάζει τώρα να γράψει: “Το πραγματικό έγκλημα, συλλογικό, καθολικό, σχεδόν όλων των Γερμανών της εποχής εκείνης, υπήρξε το ότι δεν βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν”».
Οι Γερμανοί, λοιπόν, διέπραξαν ένα συλλογικό έγκλημα. Ολοι μαζί –πλην κομμουνιστών και άλλων, αντίστοιχων, μιασμάτων. Υπήρξαν συλλογικά συνεργοί στο μεγαλύτερο έγκλημα στην Ιστορία, ένα unicum, το απόλυτο Κακό.
Γι’ αυτό πρέπει, όταν μιλούν, να έχουν πάντα τη συγγνώμη στη σκέψη τους – και, κυρίως, να μην έχουν ποτέ το στιλ της Μπέρμποκ. Οχι μόνο δεν το δικαιούνται, αλλά προκαλούν. Οπως προκαλούν και όταν συνεχίζουν να αρνούνται τις δίκαιες επανορθώσεις, που δεν έδωσαν ποτέ, με αποτέλεσμα να ευνοηθεί προκλητικά η μεταπολεμική τους ανάπτυξη σε βάρος των τότε υπανθρώπων εργατών της Μεσογείου.
Δεν είναι μόνο (!) o ναζισμός, όμως, και τα «δημοκρατικά» παρεπόμενά του.
Λίγα μόλις χρόνια πριν, η γερμανική άρχουσα τάξη, με τον «λαό» και πάλι άφωνο, εν πολλοίς καταδίκασε σε πρωτοφανή βασανιστήρια τους Ελληνες εργαζόμενους, σώζοντας έτσι, όπως έγραψε η άθλια και τόσο αντιπροσωπευτική Μέρκελ, «την Ευρώπη από την Ελλάδα».
Η επιμονή αυτών των τεράτων στην εξόντωσή μας –σε απόλυτη συνέργεια, βέβαια, με τους δικούς μας «επιχειρηματίες»–, η άρνηση οποιασδήποτε ουσιαστικής αναδιάρθρωσης του χρέους, η ώθηση για πλήρη ιδιωτικοποίηση της οικονομίας μας –υπέρ της Deutsche Telekom και της Fraport, αλλά ΟΚ–, η παθιασμένη άρνηση απέναντι στον κοινό δανεισμό και τα ευρω-ομόλογα μας έφερε σε μια κατάσταση πρωτοφανούς, απελπιστικής φτώχιας –κι ας «βγήκαμε από τα μνημόνια», όπως λένε κάποιοι.
Η Μπέρμποκ, λοιπόν, μετά από όλα αυτά και μέσα σε όλα τα τωρινά, έριξε την ιδέα να πάει, λέει, η Ε.Ε. σε κοινό δανεισμό προκειμένου να ενισχύσει την πολεμική βιομηχανία της! Αυτό που αρνούνταν η σχεδόν σύνολη Γερμανία, για να βοηθηθούμε όταν βουλιάζαμε –με τους εργαζόμενους να μη φταίνε σε τίποτε και να πληρώνουν μόνοι αυτοί–, τώρα προτείνεται για «να πάμε σε πόλεμο»!
Η σπουδαία γερμανική παράδοση στην ανθρωποφαγία γνωρίζει καινούργια μεγαλεία. Πράγμα που συμβαίνει και όταν ενισχύει, κατά παράβαση του ευρω-ενωσιακού «δικαίου» και κόντρα στο μάντρα περί «ανταγωνιστικότητας», με κρατικό χρήμα τις βιομηχανίες της.
Σήμερα στη Γερμανία υπάρχει μια τεράστια πολιτική πλειοψηφία υστερικών ακροκεντρώων, νεοφιλελεύθερων φασιστών, το αριστερό απολειφάδι της Linke και η Βάγκενκνεχτ, που απευθύνεται στον λαό με μια αντιμεταναστευτική και «αντιδικαιωματική» ατζέντα. Οι λίγοι –όπως και «τότε»– θαρραλέοι άνθρωποι, που αντιστέκονται σε αυτήν τη λαίλαπα, δεν τη σώζουν από το αίσχος.
Η κακεντρέχεια απέναντι στα γερμανικά προβλήματα και η ευχή να βουλιάξει η οικονομία της ηγέτιδας της Ε.Ε., να γίνει η βιομηχανία της μια χαψιά από τους πανίσχυρους ανταγωνιστές της, είναι και εύλογη και δικαιολογημένη.
Δεν έχει μόνο συναισθηματική διάσταση. Δημιουργεί και την ελπίδα πως η πτώση της ίσως βοηθήσει στη διαφυγή από τον ζουρλομανδύα που επί δεκαετίες φόρεσε στους εργαζόμενους της Ε.Ε. Δεν είναι βέβαιο πως θα συμβεί. Αν συμβεί, όμως, δεν θα την κλάψουμε.
ΥΓ.: Η φασιστικής προέλευσης φράξια της δικής μας κυβέρνησης, η οποία είναι τόσο έμπρακτα αντίθετη στον αντισημιτισμό πια, τόσο φανατικά αφοσιωμένη στο «δικαίωμα» του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, μάλλον δεν απέκτησε αυτές τις «ιδέες» διαβάζοντας Πρίμο Λέβι. Θα άξιζε πιστεύω να δοθούν διδακτορικά, για να διερευνηθεί πώς γίνεσαι φιλοϊσραηλινός με μόνα διαβάσματα τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το Mein Kampf και τη ναζιστική εγκυκλοπαίδεια του Πλεύρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου