...............................................................
Ντύλαν Τόμας (1914 - 1953)
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ
Μια ξένη έφτασε
Να μοιραστεί την κάμαρά μου στο ίδρυμα πολύ κοντά στο μυαλό μου
Ένα κορίτσι τρελλό σαν τα πουλιά
Συρτώνοντας το σκοτάδι της θύρας με το μπράτσο της το φτερό της.
Δέσμια στο πολυδαίδαλο κρεββάτι
Εξαπατεί το στεγανό κτήριο με μια εισβολή νεφών
Κι ακόμα εξαπατεί με βήματα το εφιαλτικό δωμάτιο
Με δρασκελιές ως οι νεκροί
Ή πάλι ελαύνει στους φανταστικούς ωκεανούς των ανδρικών κοιτώνων
Έφτασε κυριευμένη από δαίμονα
Αυτή που εισάγει φως απατηλό σε κάθε τράνταγμα του τοίχου
Κυριευμένη απ’ τους ουρανούς
Κοιμάται στη στενή σκαφίδα αλλά κυκλοφορεί στη σκόνη
Παραμιλάει όσο θελήσει
Στο ξύλινο τρελλοκομείο που λείαναν τα οδοιπορούντα δάκρυά μου
Και ρίχνοντας με τέλος το φως στην αγκαλιά της
Μπορώ αλάθευτα πια
Ν’ αντέξω το πρώτο όραμα πούβαλε στ’ άστρα φωτιά
*
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ
Ήρθ’ ένας ξένος στο
τρελόσπιτο να μοιραστεί το φτωχικό μου
ένα κορίτσι σαν τρελό πουλί
σφάλισε τη νυχτιά της θύρας με φτερά τα χέρια
μανδύας το ζουρλό κρεβάτι
πλανεύει τα ουρανοστεγή, εισάγεται στο σύννεφό μου
εξαπατά με βήματα το εφιαλτικό παλάτι
απλώνει νεκρικό φιλί
καβάλα πάει στις φρένες νοσοκόμων ωκεανών
δαιμονισμένη δέχεται
τ’ απατηλό το φως μεσ’ από τοίχους ουρανών
δαίμονας, άτι,
κοιμάται στο στενό παχνί, αιθεροβατεί,
λυσσάει αιθέρια
στου παλαβόσπιτου σανίδια εφθαρμένα από βήματα
δακρύων μου, φως μες στα στήθια αγκαλιάς, επί – αγάπη! -
τέλους! όχι αναβολή!
την κρίση ας πάθω π’ άναψε την πυρκαγιά στ’ αστέρια!
ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ
Μια ξένη έφτασε
Να μοιραστεί την κάμαρά μου στο ίδρυμα πολύ κοντά στο μυαλό μου
Ένα κορίτσι τρελλό σαν τα πουλιά
Συρτώνοντας το σκοτάδι της θύρας με το μπράτσο της το φτερό της.
Δέσμια στο πολυδαίδαλο κρεββάτι
Εξαπατεί το στεγανό κτήριο με μια εισβολή νεφών
Κι ακόμα εξαπατεί με βήματα το εφιαλτικό δωμάτιο
Με δρασκελιές ως οι νεκροί
Ή πάλι ελαύνει στους φανταστικούς ωκεανούς των ανδρικών κοιτώνων
Έφτασε κυριευμένη από δαίμονα
Αυτή που εισάγει φως απατηλό σε κάθε τράνταγμα του τοίχου
Κυριευμένη απ’ τους ουρανούς
Κοιμάται στη στενή σκαφίδα αλλά κυκλοφορεί στη σκόνη
Παραμιλάει όσο θελήσει
Στο ξύλινο τρελλοκομείο που λείαναν τα οδοιπορούντα δάκρυά μου
Και ρίχνοντας με τέλος το φως στην αγκαλιά της
Μπορώ αλάθευτα πια
Ν’ αντέξω το πρώτο όραμα πούβαλε στ’ άστρα φωτιά
*
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ
Ήρθ’ ένας ξένος στο
τρελόσπιτο να μοιραστεί το φτωχικό μου
ένα κορίτσι σαν τρελό πουλί
σφάλισε τη νυχτιά της θύρας με φτερά τα χέρια
μανδύας το ζουρλό κρεβάτι
πλανεύει τα ουρανοστεγή, εισάγεται στο σύννεφό μου
εξαπατά με βήματα το εφιαλτικό παλάτι
απλώνει νεκρικό φιλί
καβάλα πάει στις φρένες νοσοκόμων ωκεανών
δαιμονισμένη δέχεται
τ’ απατηλό το φως μεσ’ από τοίχους ουρανών
δαίμονας, άτι,
κοιμάται στο στενό παχνί, αιθεροβατεί,
λυσσάει αιθέρια
στου παλαβόσπιτου σανίδια εφθαρμένα από βήματα
δακρύων μου, φως μες στα στήθια αγκαλιάς, επί – αγάπη! -
τέλους! όχι αναβολή!
την κρίση ας πάθω π’ άναψε την πυρκαγιά στ’ αστέρια!
[Δύο διαφορετικές μεταφραστικές προσεγγίσεις στο ποίημα του Ντύλαν Τόμας "Έρωτας στο άσυλο". Η πρώτη, της Λύντιας Στεφάνου, από την έκδοση Ντύλαν Τόμας "Ποιήματα", Γαλαξίας/ εκδόσεις Ερμείας, Αθήνα 1982. Η δεύτερη, του Κώστα Ταχτσή, από την "Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, επιλογή από ελληνικές μεταφράσεις", της Μαρίας Λαϊνά (Λωτός, 1989). Ο πίνακας είναι του Pablo Picasso. Χαρισμένο.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου