.............................................................
Αγγελική Ελευθερίου (1940-2015)
Τρεις το πρωί
πού να βγεις και πού να πας
και πώς περνάει ακόμα
τα εκατομμύρια ο κόσμος
πού εκρύφτηκε
πού θα τους ανταμώσω
ξέχασα και το σύνθημα
Όμως θα βγω
τα μαύρα βελούδα της νύχτας
θα τα σκίσω
θα τα κάνω σφουγγαρόπανα
για να τα πάρουν
οι παραδουλεύτρες το πρωί
σάβανα να τα ράψουνε στα σάπια γραφεία
κρέπια να τα κρεμάσουνε
στων φυλακών τις πόρτες
Κοιτάζω το ρολόι
πόσο αργεί και πόσο τρέχει
θα τη χτυπήσω τη νύχτα απόψε
στα δώδεκα κεφάλια της
με τα ξυπνητήρια
αυτών που δε χορτάσανε τον ύπνο
αυτών που κυνηγούν
κι αυτών που κυνηγιούνται
με την ψυχή στο στόμα
Και ύστερα θα τους αφήσω
να ακούσουνε τους ψιθύρους
τους μυστικούς τους τους ρυθμούς
τις σι-ω-πές
και τα σκιρτήματα
του σώματός τους
Πού είσαι
Ωστόσο κοιμάμαι νωρίς
πώς να σκοτώσει κανείς την ώρα του
έτσι που έγινε
κι ας είναι που το διάλεξε
Τα ίδια και τα ίδια
σου φαίνονται πως δεν περνούν
όπως ο κάμπος
κι αυτά καλπάζουν
αρχίζεις να μετράς δεκαετίες ξαφνικά
-ξαφνικά-
να θυμάσαι
να ξεχνάς
να πολεμάς για να ξεχνάς και να θυμάσαι
να καλοπιάνεις με ταξίματα τα μνήμη
για να θυμηθείς και να ξεχνάς
άσπρο χαρτί
άσπρο πανί
άσπρο κελί
άσπρο και μαύρο πια
άσπρο ή μαύρο
άσπρο ή μαύρο πες
για να τελειώνουμε
είναι αργά
κουράστηκα
Εσύ Ανάστο ξέρεις
εσύ Βαρβάρα
Γιώργο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου