.............................................................
4 ανέκδοτα ποιήματα του Μιχάλη Κατσαρού (1918-1987)
Σαν δεις νέους καιρούς
Σαν δεις νέους καιρούς
Σαν δεις νέους καιρούς
Καινούργια υπονοούμενα
γέλια ειρωνικά δήθεν τυχαίως πεταγμένα
φοβάσαι σαν αθώο παιδί
μπροστά σ' ένα βαθύ ποτάμι.
Μετά αφομοιώνεσαι
κι όλα πια τα συνηθίζεις
τα λόγια, τους ανθρώπους με τις πράξεις τους
αυτή τη σκοτωμένη ελευθερία .
τα νέα συναισθήματα σε κατακλύζουν;
λες και να μη συνέβηκε ποτέ
που όλα τούτα
κάποτε σε φόβιζαν.
Φαίνεται πως 'τοιμάζεσαι πάλι γιά νέο ταξίδι.
Τυφλές εποχές
Πρόπερσι -ή τάχα πέρσι,—
Πρόπερσι -ή τάχα πέρσι,—
όλες αυτές οι αστραπές
δεν εννοούσαν κάποτε
να με εγκαταλείψουνε.
Πράσινες μπλε και αργυρές
διαγράφανε λεπτές το στήθος μου
-δεν είχα δει τις ξύλινες πλευρές-
υπήρχαν μέσα μου προϋποθέσεις αναμφισβήτητες
ανέβαιναν τυφλές οι εποχές
- αν έχετε κλειστές τις πόρτες
ούτε οράματα
ούτε μαρμαρυγές
εξακοντίζονται.
Με πράσινες και μπλε και αργυρές
τόσες πολύχρωμες ξύλινες αστραπές -
πώς εμφανίζονται...
Ίσως αυτές οι άσημες τυφλές στιγμές
να είναι ψεύτικες ?
-κι ακόμα-
εσύ να μην μπορεί να ξεχωρίσεις
τι είναι αληθινό
ή τι γελοίο
Υπάρχει ακόμα καιρός
να μαστιγώσεις την πόλη.
Τι θα μπορέσεις αν είσαι δω
ανάμεσα σε φλύαρα πλήθη.
Δεν είναι η υπόθεσή σου περίφημη
ανήκει στο παρελθόν
σε τείχη που πέσανε όπως φωλιά
κι έμεινες γυμνός από νύχτα
Πες μας λοιπόν ειλικρινά τι ζήτησες
πες μας ειλικρινά ποιος είσαι.
Αυτός δεν ήτανε γκρεμός
ήταν ωραία πτήσις.
Οι δευτερεύοντες
Πάντως
ο κεντρικός ήρωας του έργου
απέθανεν.
Τώρα το πώς επέμεναν όλοι αυτοί οι δευτερεύοντες
να συνεχίζουν άσκοπα μέχρι το τέλος
δεν έχει κάποιαν σημασία
Η πρόθεσίς τους ήτανε καταφανής
σ' όλες τούς τις κινήσεις
είχαν αράξει όλοι τους μες στη σκιά του
χειρονομούσαν ακατάπαυστα
μίλαγαν δυνατά μ' ωραία λόγια
φόραγαν φανταχτερά παράσημα
πήγαιναν-
έρχονταν-
ώσπου στο τέλος πια δεν είχαν τι να πούνε
και βάλθηκαν να τον θρηνούν
σε μαυσωλεία.
Έτσι σιγά σιγά. γεννήθηκαν οι τύραννοι.
Αυτούς που βλέπεις
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους γνωρίσεις πάλι
άλλον θα λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη
Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους γνωρίσεις πάλι
σ'αυτόν τον κόσμο θα γυρνούν
με περηφάνια πιο μεγάλη
Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς
θα τους μισήσεις πάλι
έναν μονάχα δε θα βρεις
τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο
τον μοναχό, τον δυνατό και τον αντρειωμένο
Αυτόν δε θα τον ξανεΐδείς να τονε βασανίσεις
και την μεγάλη του καρδιά να τηνε σκίσεις
αυτόν δε θα τον ξαναβρείς τι τον φυλάνε τ'άστρα
τι τον φυλάει ο ήλιος του, τονε φυλάει το φεγγάρι
Αυτόν που 'χει τη χάρη τον πιο μικρό
τον πιο πικρό και τον αγαπημένο
αυτόν μονάχα εγώ, μονάχα εγώ, εγώ προσμένω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου