"A Man In His Life" ποίημα του Yehuda Amichai (προχείρως μεταφρασμένο από τη φίλη στο fb Ellie Kakouri (facebook, 19.11.2020)

 ............................................................

A Man In His Life του Yehuda Amichai

[πρόχειρη μετάφραση του ποδαριού...]

από τη φίλη στο fb Ellie Kakouri (facebook, 19.11.2020)

Ένας άντρας χρόνο δεν έχει στη ζωή του
να έχει χρόνο για τα πάντα.
Δεν έχει αρκετές εποχές ώστε να υπάρχει
καιρός για κάθε σκοπό. Ο Εκκλησιαστής
έκανε λάθος σ’ αυτό το θέμα.

Ένας άντρας χρειάζεται να αγαπάει και να μισεί την ίδια στιγμή,
να γελάει και να κλαίει με τα ίδια μάτια,
με τα ίδια χέρια να ρίχνει πέτρες και να τις μαζεύει,
να κάνει έρωτα στον πόλεμο και πόλεμο στον έρωτα.
Και να μισεί και να συγχωρεί και να θυμάται και να ξεχνά,
να τακτοποιεί και να ανακατεύει, να τρώει και να χωνεύει
αυτά που η ιστορία
χρειάζεται χρόνια και χρόνια να καταφέρει.

Ένας άντρας δεν έχει χρόνο.
Όταν χάνει αναζητά, όταν βρίσκει
ξεχνά, όταν ξεχνά αγαπά, όταν αγαπά
αρχίζει να ξεχνά.

Και η ψυχή του είναι σκληραγωγημένη, η ψυχή του
είναι αληθινός επαγγελματίας.
Μόνο το κορμί του παραμένει για πάντα
ένας ερασιτέχνης. Προσπαθεί και αστοχεί,
παθαίνει σύγχυση, τίποτα δεν μαθαίνει,
μεθυσμένο και τυφλό μέσα στις απολαύσεις
και τους πόνους του.

Θα πεθάνει όπως τα σύκα πεθαίνουν το φθινόπωρο,
ζαρωμένος και γεμάτος από τον εαυτό του και γλυκός,
τα φύλλα θα ξεραίνονται στη γη
και τα γυμνά κλαδιά θα δείχνουν το μέρος
όπου υπάρχει χρόνος για τα πάντα.

A Man In His Life by Yehuda Amichai

A man doesn't have time in his life
to have time for everything.
He doesn't have seasons enough to have
a season for every purpose. Ecclesiastes
Was wrong about that.

A man needs to love and to hate at the same moment,
to laugh and cry with the same eyes,
with the same hands to throw stones and to gather them,
to make love in war and war in love.
And to hate and forgive and remember and forget,
to arrange and confuse, to eat and to digest
what history
takes years and years to do.

A man doesn't have time.
When he loses he seeks, when he finds
he forgets, when he forgets he loves, when he loves
he begins to forget.

And his soul is seasoned, his soul
is very professional.
Only his body remains forever
an amateur. It tries and it misses,
gets muddled, doesn't learn a thing,
drunk and blind in its pleasures
and its pains.

He will die as figs die in autumn,
Shriveled and full of himself and sweet,
the leaves growing dry on the ground,
the bare branches pointing to the place
where there's time for everything.