Μικρό επετειακό αφιέρωμα στον ποιητή ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟ (1919 - 21.11.1998)

 .............................................................

Μικρό επετειακό αφιέρωμα στον ποιητή ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟ (1919 - 21.11.1998)

Στον επικό «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, υπάρχει μία σκηνή προς το τέλος της ταινίας όπου δύο μέλη του διαλυμένου θιάσου τον επισκέπτονται μετά την αποφυλάκισή του, για να του προτείνουν να ξαναφτιάξουν τον θίασο, «όπως παλιά». Τότε ο ποιητής-πρώην μέλος του θιάσου απαντάει απαγγέλοντας ελαφρά παραλλαγμένους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού. Συγκεκριμένα το πρώτο κομμάτι είναι από το Ποίημα "Πως να καταχωρήσω" και "Δωριείς" και το δεύτερο από το "Όταν". Ο τελευταίος στίχος «Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν» είναι από το περίφημο "Υστερόγραφο" που γράφει ο Κατσαρός ως απάντηση στη λογοκρισία που δέχτηκε το ποίημα του Η διαθήκη μου («Αντισταθείτε…») από τη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων από τον αριστερό «Δημοκρατικό Λόγο» και ελαφρά παραλλαγμένος, αντικατέστησε το ακροτελεύτιο «Πάλι σας δίνω όραμα» του Όταν. 

Σας αραδιάζω τα εμπόδια: 

η επέμβασις των γεγονότων των ήχων των παρατάξεων 

η επέμβασις των πλοίων από το άγριο πέλαγος 

οι λαϊκοί ρήτορες το στήθος μου οι φωνές, 

οι φάμπρικες, 

ο Οχτώβρης του ‘17, 

το 1936, 

ο Δεκέμβρης του ’44… 

Για τούτο θα παραμείνω με τα κουρέλια μου 

όπως με γέννησε η Γαλλική Επανάσταση, 

όπως με γέννησες μάνα μου Ισπανία, 

ένας σκοτεινός συνωμότης..... 

.....Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου 

ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς 

όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια, 

λόγους ατέλειωτους, ύμνους και κρότους, 

όταν ακούω, να μιλούν για την ελευθερία, 

για νόμους, ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη. 

Eγώ πάντα σωπαίνω. 

Μα κάποτε, κάποτε θα ανοίξω το στόμα μου. 

Οι κήποι θα γεμίσουν με καταρράκτες, 

στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια, 

οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς 

ύμνους ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία. 

«Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν»