...............................................................
ΛΙΓΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΡΒΩΝΗ
conflixere mirando
Ξεψύχησε ήσυχα στο κρεβάτι της στο τέλος του αιώνα. Στα τελευταία χρόνια της ζωής της η μνήμη προοδευτικά την εγκατέλειπε οδηγώντας την στην αφετηρία. Έγινε πάλι το κοριτσάκι που υπήρξε. Έτσι μια χουφτίτσα άνθρωπος όπως μαζεύτηκε, από την απουσία των χυμών της ευρωστίας, μέσα στο φρεσκοπλυμένο νυχτικό της, χαιρότανε μ’ ένα κλαράκι γιασεμί που της προσέφερες ή με το να της δίνεις το λόγο να διηγείται ασυνάρτητες ιστορίες.
Ξεψύχησε έχοντας συμπληρώσει τα ενενήντα τρία. Λίγο πριν φύγει γύρισε και είπε στο γιο της που παραστεκόταν: «Εγεννήθην εν Σύρω το 1906. Ενθυμούμαι την ημέρα που επερνούσεν ο κομήτης του Χάλλεϋ. Είχαμε αρακά και ψιλό ψαράκι. Με επιέζατε τότε να φάω, μα εγώ ήθελα να δω τον κομήτη, μπαμπά».
Κλείνοντας τα μάτια της και με την αναστάτωση που δημιουργήθηκε στους συγγενείς που την περίμεναν, άρχισε τρομαγμένο να κλαίει το ασαράντιστο δισέγγονό της.
Κι αν μοιάζει αυτή η μικρή ιστορία λιγάκι μελόδραμα κι αν ίσως τεθεί το ερώτημα: «Προς τί μια συνηθισμένη ζωή διεκδικεί χώρο στην Τέχνη;», αναρωτιέμαι: Γιατί να μην το δικαιούται η συνηθισμένη ζωή της ευγενικής κυρίας Ειρήνης Καρβώνη που, εκτός των άλλων, κατόρθωσε, χιλιάδες φορές, να απαντήσει αποτελεσματικά στο αμείλικτο ερώτημα: «Τι να μαγειρέψουμε σήμερα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου