Μικρό επετειακό αφιέρωμα στον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο (21.10.1907-31.10.1985) με τρία ποιήματα από την "Κοιλάδα με τους ροδώνες" (Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1979)

 ..............................................................

Νίκος Εγγονόπουλος (1907 - 1985)

Μικρό επετειακό αφιέρωμα στον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο (21.10.1907-31.10.1985) με τρία ποιήματα από την "Κοιλάδα με τους ροδώνες" (Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1979)

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ (και του καθενός μας - άλλωστε)

..δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
K. KABAΦH H πόλις

νταλγκαδιασμένος και βαρύς
γυρνάει τα στενορρύμια
της πολιτείας της άχαρης
που τρώει τα σωθικά του
σ' αυτήν εδώ γεννήθηκε
σ' αυτή θε ν' αποθάνη
εδώ πίκρες τον πότισαν κρουνηδόν
εδώ τον βασανίσαν
μόνος του
πίστεψε - φορές -
πως τη χαράν ευρήκε σπανίως
κάποτε θέλησε κι' αυτός
κάπου μακρυά να φύγη
μα εκατέβη στο γιαλό
και δεν είχε καράβι




Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΨΗΛΗΣ ΣΚΑΛΑΣ 

Σε κάθε πόλη, συνήθιζε να λέη ο ποι-

τής Aπολλιναίρ, υπάρχουν, οπωσδήποτε,

και μερικοί αθάνατοι. Δυνατόν να είσαστε

σεις, κύριε, μεταξύ αυτών, ή, ακόμα,

κι' εσείς, κύριε. Δεν ξέρω. Πάντως για

ένα είμαι σε θέση να σας βεβαιώσω : ότι

υπάρχουν. Δεν αποκλείεται ελάχιστοι.

Όμως υ π ά ρ χ ο υ ν.

ο Θεόφιλος κάποτες ανέβηκε

σε μια ψηλή σκάλα

- αυτόπτες μάρτυρες το λεν -

ίσως να ζωγραφίση μιαν επιγραφή

ίσως ακόμη για να συμπληρώση

το πάνω μέρος

μιας συνθέσεώς του ηρωικής

αλητόπαιδες

- αλητόπαιδες που με τον καιρό

(ως είναι φυσικό)

ανδρωθήκανε και γεράσαν

(δεν ενθυμούντανε πια τίποτε)

κι' επεθάναν

ευυπόληπτοι και

"φιλήσυχοι αστοί" -

αλητόπαιδες - ξαναλέω -

για να παίξουνε και να γελάσουν

ετραβήξανε

την σκάλα την ψηλή

κι' ως γκρεμοτσακιζόντανε

έντρομος

ο Θεόφιλος από τα ύψη

επρόσμεν' ελεεινός σακάτης

θέλεις κι' ακόμη

λιώμα

στο χώμα

να βρεθή

αλλ' - ω του θαύματος ! -

προσεγειώθη

απόλυτα σώος κι' αβλαβής

(πάντως κάτι σαν νάπαθε το ένα του πόδι:

χώλαινε ελαφρυά μέχρι το τέλος της ζωής)

μα ναι σας λέω

ακέργιος

απ' την κορφή ώς τα νύχια

από την πτώση

μόνο που τα σεμνά φορέματά του

είχαν γενεί χρυσά ωσάν τον Ήλιο

το πρόσωπό του

σαν τη Σελήνη - είτανε λεν χλωμός -

σαν τη Σελήνη φωτεινό

- αυτά τα δυο αστέρια

είθισται να συνυπάρχουν

στα εικονίσματα της βυζαντινής ζωγραφικής -

και αν κατόπι επήγε να κρυφτή στη Mυτιλήνη

είχ' έμπει στην αθανασία πια:

επέπρωτο πλέον να υπάρχη αιώνια

α θ ά ν α τ ο ς

- πιθανόν μαζύ με τον αείποτε σκουντούφλη συμπολίτη του

Γεώργιο ντε Kήρυκο

και με τον Mπεναρόγια -

ανάμεσα σε τόσους

και τόσους

και τόσους Bολιώτες

που εζήσανε και πριν

και κατά τη διάρκεια

κι ύστερα

από του

τραβήγματος της ψηλής της σκάλας

τον καιρό

ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.
R.M. RILKE

καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη
με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα
κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι
και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο

(από την "Kοιλάδα με τους Pοδώνες", Ίκαρος 1992)