..............................................................
Η ΑΤΑΞΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ
από τον συγγραφέα, ποιητή και φίλο στο fb Γιώργο Μπλάνα (facebook, 9.8.2019)
Ας μην γελιόμαστε τα κοινωνικά ζητήματα είναι ζητήματα Ταξικά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν άλλον τρόπο να επιβιώσουν από την μίσθωση των σωματικών και πνευματικών δυνάμεών τους. Και υπάρχουν άνθρωποι που κερδοφορούν μισθώνοντας τις δυνάμεις των πρώτων. Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση ιδεοληψία. Είναι παραδοχή όλων των τάσεων των οικονομικών, των πολιτικών και των κοινωνικών επιστημών. Αν η κοινωνική αυτή διάρθρωση είναι ορθή, ηθική, μοιραία, αναγκαία ή όχι, αποτελεί άλλο πρόβλημα, το οποίο δεν αφορά στην πραγματικότητά της. Το γεγονός πως ένας εργαζόμενος ακτήμων ή κάτοχος μιας μη παραγωγικής πενιχρής περιουσίας (ένα σπίτι π.χ.) μπορεί να νιώθει πλούσιος και αλληλέγγυος με τους εκμισθωτές της εργασίας του δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική θέση του στην κοινωνική δομή. Ούτε το γεγονός πως ένας επιχειρηματίας νιώθει προστάτης των εργαζομένων. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και αποκαλύπτεται στους νόμους, στους θεσμούς. Οι πρακτικές των κυβερνήσεων χαρακτηρίζονται από τους νόμους που δημιουργούν και τους θεσμούς που εγκαθιδρύουν – και όχι από τις απόψεις που διαδίδουν για τις πρακτικές τους. Μια κυβέρνηση είναι απλά άλλος ένας εργαζόμενος, που μισθώνει τις δυνάμεις του σε εκείνη την τάξη πολιτών, η οποία έχει σχηματίσει ισχυρότερο και συνεκτικότερο κοινωνικό μέτωπο. Αυτό γινόταν πάντα, αυτό γίνεται και αυτό θα γίνεται. Δεν υπάρχει καμία κοινωνικά ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην Μακρόνησο, τις αμερικανικές φυλακές του Μακαρθισμού και τα σοβιετικά στρατόπεδα του προγράμματος Γκούλαγκ. Παράδειγμα: Μια αριστερή κυβέρνηση εξυπηρετεί τους αδίστακτους δανειστές της χώρας της, διαδίδοντας πως το κάνει για την σωτηρία της χώρας της, ενώ όλοι ξέρουν πως το κάνει επειδή γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο την μισθώνει εκείνη η τάξη πολιτών της χώρας της που έχει σχηματίσει ισχυρότερο και συνεκτικότερο κοινωνικό μέτωπο. Άλλο παράδειγμα: Μια δεξιά κυβέρνηση νομοθετεί ώστε να μπορεί κάθε εργοδότης να πετάει στον δρόμο ένα εργαζόμενο, χωρίς να αιτιολογήσει την ενέργειά του και διαδίδει πως ο νόμος αυτός προστατεύει τον εργαζόμενο από την διαπόμπευση (!) ενώ είναι ένας νόμος που εξυπηρετεί την αυθαιρεσία των εργοδοτών.
Φυσικά, η γελοιότητα δεν είναι ζήτημα ταξικό, αλλά φαίνεται πως έχει μια προνομιακή σχέση με την όποια εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου