Ένας "διάλογος" (αντίθετοι αλλά παράλληλοι μονόλογοι) των Μάνου Σ. Στεφανίδη και Αντώνη Λιάκου φίλων στο fb με αφορμή τις πανελλαδικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια(facebook, 29.8.2019)

.............................................................

Κάποιες, πικρές αλήθειες

γράφει ο φίλος στο fb Μάνος Σ. Στεφανίδης (facebook, 29.8.2019)

Συγγνώμη αλλά σαχλαμάρες με στυλ λέει πάλι ο Λιάκος. Ως συνήθως. Δεν αμφισβήτησε κανείς ούτε την επιτυχία των νεοεισελθόν των στα ΑΕΙ, ούτε την ευφυΐα της νεολαίας, ούτε το γεγονός ότι κάποιοι ούτως ή άλλως θα ξεχωρίσουν. Πάντα έτσι συνέβαινε και έτσι θα συμβαίνει. Το σύστημα αμφισβητώ που νοσεί βαριά. Επιμένω: Το πρόβλημα στην παιδεία είναι τεράστιο. Και δύσκολα συγκαλύπτεται. Παράγουμε συστηματικά ημιμαθείς ή αγράμματους χωρίς σφαιρική γνώση και μέθοδο σκέψης. Με τρομαχτικά κενά που εκ των πραγμάτων το πανεπιστήμιο αδυνατεί να καλύψει. Οι φοιτητές μου έχουν κάθε χρόνο και δραματικά χαμηλότερο επίπεδο, συνέπεια της ανύπαρκτης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και του "εξειδικευμένου" παπαγαλίστικου "θεσμού" που λέγεται φροντιστήριο. Ούτε κι εδώ μπόρεσε να καινοτομήσει η κυβερνώσα αριστερά παρά την παρουσία ακαδημαϊκών δασκάλων τύπου Λιάκου στις τάξεις της...

Τα πτυχία εδώ και χρόνια έχουν ελάχιστη ή καμία αξία αφού δεν απορροφώνται από την αγορά εργασίας και αφού δεν διαθέτουν, στην πλειοψηφία τους, κανένα, επαγγελματικό αντίκρισμα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι αποκρύπτουν υποκριτικά. Πρόκειται για ένα σιωπηρό, "διπλωματικό" άλλοθι ανεργίας. Εξ ου και η νέα φάμπρικα των μεταπτυχιακών που κοστίζουν πολύ, πάρα την ... δωρεάν παιδεία μας, και που αξίζουν πολύ λίγο κατά την προσωπική μου εμπειρία. Για να μη μιλήσω για τα διδακτορικά τα οποία είναι δύο στα τρία άχρηστα και προϊόντα "ακαδημαϊκής" σκοπιμότητας. Μονόφθαλμοι καθοδηγούν τυφλούς σε έρευνες που έχουν πραγματοποιήσει άλλοι προ πολλού, πολύ πιο καλά... 

Αν δεν γίνει, λοιπόν, ριζική μεταβολή μέσων και σκοπών, ριζικός επανασχεδιασμός αναγκών και προτεραιοτήτων η παιδεία στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, χαμένη υπόθεση. 

Και κάτι τελευταίο: Στον τόπο μας αξία αποτελεί μόνο ο φοιτητής. Ο πτυχιούχος είναι ανύπαρκτος, περίπου ανεπιθύμητος. Βάρος και στην πολιτεία που δεν έχει τι να τον κάνει και στην οικογένεια του που πια έχει κουραστεί να τον συντηρεί. Γι'αυτό και η φοιτητική ζωή παρατείνεται τόσο παράλογα. Επειδή συμφέρει πολλαπλώς. Γιατί μετά ακολουθεί το απόλυτο κενό. Κορεσμένα επαγγέλματα, αχρείαστες ειδικότητες, επιστήμονες χωρίς επιστημονικό αντικείμενο και κυρίως χωρίς δουλειά. Εξ ου και η μη ζήτηση σχολών που κάποτε θεωρούντο προνομιούχες. Ο Λιάκος θυμάται την εποχή του που το πτυχίο της Φιλοσοφικής εξασφάλιζε όχι μία αλλά δέκα δυνατότητες εργασίας. Προσωπικά όταν τελείωσα το ιστορικό αρχαιολογικό της Αθήνας, το 1977, μπορούσα να διοριστώ αμέσως (!) καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, να μπω στην αρχαιολογική υπηρεσία, να δουλέψω σε φροντιστήρια ή σε ιδιαίτερα με ηγεμονικές, τότε, αμοιβές, να προσληφθώ στην Εθνική Πινακοθήκη όπερ και εγένετο. Σήμερα με το αντίστοιχο πτυχίο, δεν μπορείς ούτε να μοιράζεις πίτσες αφού χρειάζεται και άδεια για μηχανάκι. Η τελευταία είναι πιο χρήσιμη.

Φωτογραφία: Ανεβάζω εδώ τον γνωστό καπετάνιο συμβολικά. Για να πω ότι τα επαγγέλματα της θάλασσας είναι σήμερα απαξιωμένα παρά την διεθνή πρωτιά μας στην εμπορική ναυτιλία και την ανάλογη μας παράδοση. Οι μαμάδες προτιμούν τους βλαστούς τους πόρτα σε νυχτερινά κέντρα ή μπράβους σε μπιτσόμπαρα κι όχι ναυτικούς, μακριά τους. Αλλά και για να θυμίσω ότι η σχολή ναυπηγών ήταν κάποτε η πρώτη των πρώτων ενώ σήμερα ούτε ναυπηγεία διαθέτουμε, ούτε τους ναυπηγούς που εξακολουθούμε να εισάγουμε, μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Τι τεράστια ντροπή, τι τεράστια αποτυχία για μια κοινωνία κατ' εξοχήν θαλασσινή. Ιδιαίτερα σήμερα, εποχή κρίσης οικονομικής αλλά και αυξανόμενης έντασης με την Τουρκία, δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε την μεγαλύτερη ναυπηγοεπισκευαστική δεξαμενή της Μεσογείου, τον Σκαραμαγκά, για να κατασκευαστεί έστω μια πυραυλάκατος του Π.Ν ή να συντηρηθεί ένα από τα χιλιάδες εμπορικά μας πλοία. Κάποιο απ'τα πλοία της γραμμής που διασχίζουν καθημερινά Αιγαίο, Κρητικό και Ιόνιο πέλαγος. Ποιός φταίει για αυτή την παρακμή; Απαντήστε με ειλικρίνεια εσείς.

Κι εδώ το κείμενο του ιστορικού και φίλου στο fb Αντώνη Λιάκου (facebook, 29.8.2019)

Λοιπόν για να τελειώνουμε με τις ανοησίες για πανεπιστήμια και υποψήφιους κάτω από τη βάση, που κατακλύστηκε το διαδίκτυο, δείχνοντας την έκταση της κοινωνικής μοχθηρίας στην κοινωνία μας, και πέραν από το ερώτημα τι θα τα κάνουμε τα παιδάκια –μερικές χιλιάδες που δεν πιάνουν τη βάση – (μήπως στον Καιάδα;) , έχω να πω με μια σαρανταπεντάχρονη εμπειρία διδασκαλίας, ότι εναπόκειται στο πανεπιστήμιο να τα μορφώσει. Εκείνο κρίνεται αν τα καταφέρει ή όχι. Η γνώση δεν είναι σωρευτική. Έλεγα στους φοιτητές μου που έρχονταν από το λύκειο ότι πρέπει πρώτα να ξεχάσουν τι ξέρουν, προκειμένου να μπορέσουν να καταλάβουν πώς να μάθουν να μαθαίνουν και τι να μαθαίνουν. Και δοκίμασα πολλές φορές τη χαρά να δω τους τελευταίους να γίνονται πρώτους, και την απογοήτευση τους πρώτους να είναι κλεισμένοι τόσο πολύ στον ναρκισσισμό τους, ώστε να μην ρισκάρουν στην περιπέτεια της νέας γνώσης.
Και κάτι προσωπικό. Τέλειωσα το δημοτικό με 7 (άριστα το 10) και το γυμνάσιο με 14 (άριστα το 20). Και διαγωγή κοσμία (ο κανόνας ήταν κοσμιοτάτη). Μπήκα με εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, μετά από ένα εξάμηνο φροντιστήριο το καλοκαίρι του 65 που η καρδιά μου ήταν κάθε βράδυ στους δρόμους των διαδηλώσεων που σε ξεμυάλιζαν. Αγαπούσα όμως τη σχολή που μπήκα, αυτό ήθελα να κάνω, και αυτό έκανα. Το ζήτημα επομένως δεν είναι η απόκλιση από τη βάση, αλλά αν σε ενδιαφέρει αυτό που κάνεις, αν αυτό θα κινητοποιήσει τις ψυχικές σου δυνάμεις και την ενεργητικότητά σου. Τα άλλα είναι μιζέρια και μοχθηρία ανθρώπων στην μετακλιμακτήριο εποχή.
Ενας χαιρετισμός στα αγόρια και τα κορίτσια που μπήκαν με κάτω από τη βάση. Καταπλήξτε τους, και φτύστε τους. Ετσι πάει μπροστά ο κόσμος.