..............................................................
Κώστας Μοναστήρας (γ.1967)
Κώστας Μοναστήρας (γ.1967)
ΣΚΙΑ
Τη νύχτα όταν τελειώσει με μένα,
σα λειώσει η εμμονή της
να μένει κολλημένη πάνω μου
σα σβήσει και το τελευταίο φως, μέσα στο δώμα,
τότε που ξεφτίζει η ελπίδα της να μ’ ακολουθεί
η σκιά μου γλιστράει από τις χαραγές στους δρόμους
και σέρνεται μέσα στη σιωπή ή στους θορύβους
μιας πόλης που ποτέ δεν ονειρεύεται,
όπως εγώ κάνω.
Ψάχνει να βρει άλλους να περάσει
τις ακοίμητες ώρες της μαζί τους
να παίξει τα παιχνίδια της μαζί τους
να μικρύνει, να μεγαλώσει,
να σταματήσει στα παγκάκια της πόλης
εκεί που οι άστεγοι κοιτώντας τα χιλιάδες αστέρια
νανουρίζουν ολολύζοντας τα όνειρά τους,
να τρυπώσει στα φωτισμένα ξενοδοχεία,
των πέντε, μόνο, αστέρων,
που οι στεγασμένοι ναρκώνουν τους εφιάλτες τους,
ν’ ακούσει τις φωνές αυτών που εκδίδουν τα λόγια τους
και τους στεναγμούς αυτών που εκδίδουν το κορμί τους.
Ακούει τα πάντα
και τον τριγμό του κρεβατιού, το χάραμα
που σαν σφύριγμα την γυρνάει κοντά μου.
Ποτέ δεν την ρωτάω γι’ αυτά που ένιωσε.
Γι’ αυτούς που αγάπησε
και γι’ αυτούς που μίσησε
όταν ενώθηκαν μαζί της
ενώ αυτή δεν ήθελε.
Τα βράδια «οι σκιές μας αγαπιούνται»
αλλά κάποτε προσποιούνται την αγάπη
για να ζήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου