..............................................................
Έντρομοι μπροστά στην ανυποληψία της Ιστορίας.
Εϊ, εσείς οι δυο! Έχετε "πεθάνει" και δεν το ξέρετε!...
Εϊ, εσείς οι δυο! Έχετε "πεθάνει" και δεν το ξέρετε!...
Είπα χρονιάρες μέρες να μην επιδοθώ στην γκρίνια, αλλά δεν σ' αφήνουν ν' αγιάσεις. Και δεν σ' αφήνουν ν' αγιάσεις όλοι αυτοί, τα δημόσια πρόσωπα πρώτης γραμμής (είτε για πολιτικούς μιλάμε, είτε για καλλιτέχνες, είτε για διανοούμενους εν γένει, που αφού συνέβαλαν τα μέγιστα σ' αυτό που επανειλημμένα έχω ορίσει ως "τραγική αμεριμνησία" των τελευταίων 40-50 χρόνων, θέλουν να λειτουργούν αθωωτικά για τους εαυτούς τους, να διακηρύσσουν την αθωότητά τους σε μας που ακόμα αποτελούμε ακροατήριό τους, λες κι εμείς δεν έχουμε πια μνήμη (ή μήπως πράγματι δεν έχουμε;) ή ζούσαμε τόσα χρόνια σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη". Λες και δεν θυμόμαστε τα πονήματα του στιχουργού για το "βρώμικο '89" και το εμετικό γλείψιμο στους άρχοντες εκείνης της εποχής, λες και έχουμε ξεχάσει την αλαζονεία του (δημόσια και ιδιωτική) απέναντι σε όποιον νεώτερο που τύχαινε να μπλεχτεί στα πόδια του, ιδίως αν δεν εξέφραζε τους δικούς του αισθητικούς δρόμους ή δεν ανήκε στις δικές του "υψηλόφρονες" παρέες.
Όσο για τον τροβαδούρο και λαϊκό μας βάρδο, εμείς διόλου δεν είχαμε πάρει είδηση αν συναγελαζόταν με τα κόμματα που του έφερναν κόσμο ή ποιες σχέσεις ανταλλαγής και συναλλαγής είχε συνάψει με τα κόμματα και τα φεστιβάλ τους. Διόλου δεν είχαμε πάρει είδηση τον φαταουλισμό του, όλα να τα σφάζει και όλα να τα μαχαιρώνει, ούτε είχαμε πάρει είδηση πόσο φλεγόταν κάθε φορά να αυτοπροβληθεί.
Αλλά να δεχτούμε ότι όλα αυτά τα ξεχάσαμε. Θυμόμαστε όμως καλά ότι ποτέ τους και οι δύο δεν σηκώθηκαν να ψελλίσουν μια κουβέντα όταν έβλεπαν όλες αυτές τις ασκήμιες που γίνονταν μπροστά στα μάτια τους (και στα μάτια μας), πόσω μάλλον ν' ασκήσουν κριτική στον "αυριανισμό", ας πούμε, όταν αυτός ξέσκιζε το Μάνο Χατζιδάκι, παραδείγματος χάριν.
Κι αν τότε σιώπησαν, τώρα ακόμα θρασύτατοι ψεύδονται, όταν λένε "...Και ο Νταλάρας και εγώ, με τον τρόπο του ο καθένας, δεν πάψαμε ποτέ να μιλάμε. Και να λέμε ότι δεν είναι τηλεόραση αυτή που έχουμε, ότι τα κόμματα δεν πρέπει να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν, ότι η δημοσιογραφία δεν πρέπει να ακολουθεί το δρόμο που ακολουθεί, η τραγουδοποιία το ίδιο. Δεν είναι ότι δεν τα λέγαμε, τα λέγαμε..." (Λευτέρης Παπαδόπουλος).* Πληροφορηθήκατε ποτέ εσείς τίποτα σχετικό;
Στην ίδια γραμμή κινείται και ο λαϊκός βάρδος. Κρύβεται πίσω από τον λαϊκό στιχουργό μας και δειλά-δειλά ξεμυτίζει λέγοντας "...Πού δούλεψε ο Λευτέρης, τι έγραψε, τι στηλίτευσε με τα άρθρα του, ποια ήταν τα ελληνικά του. Στη συνέχεια εγώ, που τραγούδησα, γιατί τραγούδησα τα τραγούδια που τραγούδησα και δεν τραγούδησα άλλα, γιατί πήγα και τραγούδησα στις συγκεντρώσεις..." (Γιώργος Νταλάρας)* έτσι η δουλειά του γίνεται "προσφορά" στο λαό που αχάριστος καθώς είναι δεν εκτίμησε την ανιδιοτέλειά του να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα και τους λαϊκούς αγώνες, κι ας τα κονόμησε με την αγωνιστική του συμμετοχή.
Και η γλώσσα τους (και των δύο "πνευματικών μας ταγών") κόβει και ράβει κατά πώς τους βολεύει ξεχνώντας ότι ήσαν οι αγαπημένοι των καναλιών (ιδιωτικών και μη), που έπαιρναν σβάρνα τις εκπομπές και τα πάνελ για να καμώνονται τους κοινωνικά προβληματισμένους και να μας φλομώνουν με τις λαϊκιστικές κοινοτυπίες τους. Να θυμηθώ και τις εκπομπές που τους ανατέθηκαν; Αυτοί που έγραψαν και ύμνησαν τον λαϊκισμό είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν τους "λαϊκιστές" που τώρα συμπαρίστανται στο λαό που καταστρέφεται.
Και το κάμωμα καλά κρατεί: "...Αλλού είναι το πρόβλημα. Αν το καράβι βουλιάζει, είναι γιατί οι άνθρωποι που το χειρίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες - μιλώ για μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτικών - μισούσανε τον λαό τους και τον τόπο τους. Δικαιολογούνται λέγοντας ότι δεν ξέρεις τι σημαίνει να κυβερνάς τους Έλληνες. Το ίδιο ακριβώς το έχουν πει και πριν από 100 χρόνια. Πάντα όταν τα βρίσκουνε σκούρα έχουν παράπονα από τον λαό..." (Γιώργος Νταλάρας)*. Μυστήριο: ποιους πολιτικούς εννοεί; Τη γυναίκα του ίσως, που έγινε υπουργός, και το μόνο που πρόσφερε ήταν η πανάκριβη αλλαγή του ντεκόρ του γραφείου της; Αυτούς που συναγελαζόταν τόσα χρόνια; Ούτε και τώρα θα έχει το θάρρος της γνώμης του να κατονομάσει υπεύθυνους. Εύγλωττες αποσιωπήσεις...
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με δύο έντρομους ανθρώπους που τρέμουν μπροστά στην ιδέα ότι ο αχάριστος λαός τους θεωρεί κοινωνικά και πολιτικά ανυπόληπτους, ότι η ιστορία θα τους καταχωρήσει στα κιτάπια της με την προσφορά τους (χωρίς εισαγωγικά), αλλά και με την υποταγή τους στα οικονομικά συμφέροντα του τόπου που αφήσαμε να μας ρημάξουν.
*Σημείωση: Τα αποσπάσματα αλλά και η αφορμή της ανάρτησης μου δόθηκε από την κοινή συνέντευξη των Γιώργου Νταλάρα και Λευτέρη Παπαδόπουλου στον Θανάση Νιάρχο στα "ΝΕΑ" (ένθετο weekend, 28-29/12/2013), "ναυαρχίδα" υποστήριξης και κατ' εξοχήν αντιπρόσωπο των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που κατέστρεψαν και εξακολουθούν να καταστρέφουν τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Όσο για τον τροβαδούρο και λαϊκό μας βάρδο, εμείς διόλου δεν είχαμε πάρει είδηση αν συναγελαζόταν με τα κόμματα που του έφερναν κόσμο ή ποιες σχέσεις ανταλλαγής και συναλλαγής είχε συνάψει με τα κόμματα και τα φεστιβάλ τους. Διόλου δεν είχαμε πάρει είδηση τον φαταουλισμό του, όλα να τα σφάζει και όλα να τα μαχαιρώνει, ούτε είχαμε πάρει είδηση πόσο φλεγόταν κάθε φορά να αυτοπροβληθεί.
Αλλά να δεχτούμε ότι όλα αυτά τα ξεχάσαμε. Θυμόμαστε όμως καλά ότι ποτέ τους και οι δύο δεν σηκώθηκαν να ψελλίσουν μια κουβέντα όταν έβλεπαν όλες αυτές τις ασκήμιες που γίνονταν μπροστά στα μάτια τους (και στα μάτια μας), πόσω μάλλον ν' ασκήσουν κριτική στον "αυριανισμό", ας πούμε, όταν αυτός ξέσκιζε το Μάνο Χατζιδάκι, παραδείγματος χάριν.
Κι αν τότε σιώπησαν, τώρα ακόμα θρασύτατοι ψεύδονται, όταν λένε "...Και ο Νταλάρας και εγώ, με τον τρόπο του ο καθένας, δεν πάψαμε ποτέ να μιλάμε. Και να λέμε ότι δεν είναι τηλεόραση αυτή που έχουμε, ότι τα κόμματα δεν πρέπει να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν, ότι η δημοσιογραφία δεν πρέπει να ακολουθεί το δρόμο που ακολουθεί, η τραγουδοποιία το ίδιο. Δεν είναι ότι δεν τα λέγαμε, τα λέγαμε..." (Λευτέρης Παπαδόπουλος).* Πληροφορηθήκατε ποτέ εσείς τίποτα σχετικό;
Στην ίδια γραμμή κινείται και ο λαϊκός βάρδος. Κρύβεται πίσω από τον λαϊκό στιχουργό μας και δειλά-δειλά ξεμυτίζει λέγοντας "...Πού δούλεψε ο Λευτέρης, τι έγραψε, τι στηλίτευσε με τα άρθρα του, ποια ήταν τα ελληνικά του. Στη συνέχεια εγώ, που τραγούδησα, γιατί τραγούδησα τα τραγούδια που τραγούδησα και δεν τραγούδησα άλλα, γιατί πήγα και τραγούδησα στις συγκεντρώσεις..." (Γιώργος Νταλάρας)* έτσι η δουλειά του γίνεται "προσφορά" στο λαό που αχάριστος καθώς είναι δεν εκτίμησε την ανιδιοτέλειά του να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα και τους λαϊκούς αγώνες, κι ας τα κονόμησε με την αγωνιστική του συμμετοχή.
Και η γλώσσα τους (και των δύο "πνευματικών μας ταγών") κόβει και ράβει κατά πώς τους βολεύει ξεχνώντας ότι ήσαν οι αγαπημένοι των καναλιών (ιδιωτικών και μη), που έπαιρναν σβάρνα τις εκπομπές και τα πάνελ για να καμώνονται τους κοινωνικά προβληματισμένους και να μας φλομώνουν με τις λαϊκιστικές κοινοτυπίες τους. Να θυμηθώ και τις εκπομπές που τους ανατέθηκαν; Αυτοί που έγραψαν και ύμνησαν τον λαϊκισμό είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν τους "λαϊκιστές" που τώρα συμπαρίστανται στο λαό που καταστρέφεται.
Και το κάμωμα καλά κρατεί: "...Αλλού είναι το πρόβλημα. Αν το καράβι βουλιάζει, είναι γιατί οι άνθρωποι που το χειρίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες - μιλώ για μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτικών - μισούσανε τον λαό τους και τον τόπο τους. Δικαιολογούνται λέγοντας ότι δεν ξέρεις τι σημαίνει να κυβερνάς τους Έλληνες. Το ίδιο ακριβώς το έχουν πει και πριν από 100 χρόνια. Πάντα όταν τα βρίσκουνε σκούρα έχουν παράπονα από τον λαό..." (Γιώργος Νταλάρας)*. Μυστήριο: ποιους πολιτικούς εννοεί; Τη γυναίκα του ίσως, που έγινε υπουργός, και το μόνο που πρόσφερε ήταν η πανάκριβη αλλαγή του ντεκόρ του γραφείου της; Αυτούς που συναγελαζόταν τόσα χρόνια; Ούτε και τώρα θα έχει το θάρρος της γνώμης του να κατονομάσει υπεύθυνους. Εύγλωττες αποσιωπήσεις...
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με δύο έντρομους ανθρώπους που τρέμουν μπροστά στην ιδέα ότι ο αχάριστος λαός τους θεωρεί κοινωνικά και πολιτικά ανυπόληπτους, ότι η ιστορία θα τους καταχωρήσει στα κιτάπια της με την προσφορά τους (χωρίς εισαγωγικά), αλλά και με την υποταγή τους στα οικονομικά συμφέροντα του τόπου που αφήσαμε να μας ρημάξουν.
*Σημείωση: Τα αποσπάσματα αλλά και η αφορμή της ανάρτησης μου δόθηκε από την κοινή συνέντευξη των Γιώργου Νταλάρα και Λευτέρη Παπαδόπουλου στον Θανάση Νιάρχο στα "ΝΕΑ" (ένθετο weekend, 28-29/12/2013), "ναυαρχίδα" υποστήριξης και κατ' εξοχήν αντιπρόσωπο των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που κατέστρεψαν και εξακολουθούν να καταστρέφουν τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου