Λευτέρης Πούλιος : Στίχοι και λόγια από παλιά κιτάπια...

............................................................

Λευτέρης Πούλιος
 (γ.1944)

ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΠΑΡ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ανάμεσα στα περιπλανώμενα, βιαστικά, ηλίθια, πρόσωπα

του δρόμου, σε είδα απόψε Κωστή Παλαμά.

σεργιανίζοντας πάνω-κάτω στη μεθυσμένη μου απογοήτευση·

γυρεύοντας μια πόρνη ή ένα φίλο ή την ανάσταση.

Τι βιτρίνες και τι φεγγάρι! άνθρωποι λογής-λογής

βολτάρουν τη νύχτα· και σιδερένια σκυλιά που κορνάρουν·

γάτες στους σκουπιδοτενεκέδες και συ παραμυθά Βερν

τι γύρευες στην είσοδο της πολυκατοικίας;

Νοιώθω τις σκέψεις σου Κωστή Παλαμά· άμυαλε

γεροξεφαντωτή καθώς έμπαινες μέσα στο μπαρ

γλυκοκυττάζοντας τις πουτάνες. και πίνοντας ένα

διπλό ουίσκυ. Σ’ ακολούθησα μέσα από ομίχλες

από τσιγάρα και χάχανα λόγω των γυναικείων

μαλλιών μου. Κάθησα να με κεράσεις

πάνω στο σανιδένιο πάγκο. Δίπλα σε μια σειρά

καθισμένα αγάλματα.

– Είμαστε οι ζωντανότεροι τούτης της νύχτας –

Οι χαφιέδες μάς κοιτάζουν καχύποπτα και

τα φώτα σβύνουνε σε μια ώρα.

Ποιος θα μας κουβαλήσει στο σπίτι;

Κωστή Παλαμά, έρημε φωνακλά, άσωτη

κλήρα μου. Τι ρωμιοσύνη δασκάλευες με φωτιά

και βουή, ανεβασμένος στη κορφή της ελπίδας,

όταν ξαφνικά η νύχτα πετάχτηκε σα μαχαίρι

απ’ τη θήκη. Κι απόμεινες στη καρέκλα

παράλυτος με τ’ όραμα μιας αυγούλας

που άχνιζε.

Νοιώθω σκολιαρόπαιδο που τούλαχε στραβόξυλο

δάσκαλος. Καιρό λογάριαζα μαζί σου πώς

θα τα πάω. Φρικτό γερασμένο σκυλί πάμε

να ξεράσουμε τ’ αποψινό μας μεθύσι,

σ’ όλες τις πόρτες των κλειστών βιβλιοπωλείων.

Πάμε να κατουρήσουμε όλα τα αγάλματα

της Αθήνας· προσκυνώντας μονάχα

του Ρήγα. Και να χωρίσουμε ο καθένας στο

δρόμο του σα παππούς κι εγγονός που

βριστήκανε. Φυλάξου καλά απ’ τη τρέλλα

μου γέρο· όποτε μου τη δώσει θα

σε σκοτώσω.

...- Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

- Εξαρτάται. Όσον αφορά εμένα, είναι και αίσθημα και συνείδηση. Η συνειδητότητα του Ελληνισμού σε κάνει να δρας με σθένος. Ως στάση ζωής, όμως, η ελληνικότητα προϋποθέτει αγώνα για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του. Και απορρέει απ’ αυτό που λέμε συνείδηση. Το αίσθημα μυρίζει ρομαντισμό και μεγαλοποιεί τις λέξεις «πατρίδα», «θρησκεία», «ένδοξο παρελθόν». Τρεφόμαστε, δηλαδή, με τα ρόδα της αυταπάτης. Εγώ αισθάνομαι λιγότερο Έλληνας και περισσότερο πολίτης του κόσμου. Πατρίδα μου είναι ο άνθρωπος...

...- Η υπέροχη εκδοχή του Έλληνα.

- Δεν βλέπω καμία. Παρά μόνο την υπεραισιόδοξη πλευρά του τίποτα. Η προσφορά των Ελλήνων στον πολιτισμό είναι τεράστια – αυτό είναι γνωστό. Με τον χριστιανισμό και την τουρκοκρατία, χάσαμε βαθμηδόν την ταυτότητά μας και η «υπέροχη εκδοχή του Έλληνα» έγινε μια καρικατούρα σαν τον πρωταγωνιστή του θεάτρου σκιών.

 - Αυτό που με χαλάει.

- Σχεδόν όλα με χαλάνε στην Ελλάδα. Και κυρίως που δεν υπάρχει αξιοκρατία και βασιλεύει ο ατομικισμός και ο φιλοτομαρισμός. Με χαλάει που η ευγενής μας γλώσσα δεν έχει τίποτα πια να πει και μόνο γελοιότητες γεμίζουν τον ουρανό της τέχνης. Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει μείνει γερό. Και προσκυνούμε το αδειανό, το τίποτα, το ηλίθιο.

... – Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

- Με την ταυτότητα του Δυτικο-ανατολίτη. Αυτό μπορούμε να το δούμε στον τρόπο που διασκεδάζουμε, στις κοινωνικές σχέσεις και στην συμπεριφορά μας γενικότερα.

- Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.

- Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε αδελφοκτόνοι; Και το «πρέπει» που πέταξα είναι η ελληνορθόδοξη χριστιανική πίστη.

... – Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

- Ο ελληνικός χώρος ήταν πάντα στην Ελλάδα  διαπραγματεύσιμος. Το μόνο αδιαπραγμάτευτο είναι η ελληνική γλώσσα.

                                                                     
                                                     Λευτέρης Πούλιος

                     (από το «Κ» της "Καθημερινής", 1/3/2009)