............................................................
| Η έρημος των Ταρτάρων |
| Του Τάκη Θεοδωρόπουλου |
Το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» του Καβάφη τελειώνει μάλλον
αισιόδοξα. Στο τέλος της ημέρας οι βάρβαροι δεν εμφανίζονται, οι
συγκεντρωμένοι στην αγορά επιστρέφουν στα σπίτια τους και, αν και θα
ήταν κάποια λύση, η ζωή επανέρχεται εκεί που ήταν την παραμονή. Τίποτε
δεν συμβαίνει. Οπως και δεν συμβαίνει τίποτε στην «Ερημο των Ταρτάρων»,
το αριστούργημα του Ντίνο Μπουτζάτι. Μόνον που εδώ τα πράγματα είναι
λίγο πιο δύσκολα. Ο νεαρός αξιωματικός Τζιοβάνι Ντρόγκο, ο οποίος έχει
αποσπασθεί στο φρούριο Μπαστιάνι, προκεχωρημένο φυλάκιο μπροστά στην
έρημο, στα όρια του κατοικημένου κόσμου, όταν αναλαμβάνει υπηρεσία
πιστεύει πως η παραμονή του εκεί θα είναι προσωρινή. Επί τριάντα χρόνια
θα περιμένει τους Ταρτάρους, που κάποτε είχαν απειλήσει τη χώρα του,
όμως τώρα πια κανείς δεν ξέρει αν συνεχίζουν να υπάρχουν. Ελπίζει πως
κάποια μέρα θα τους δει να διασχίζουν την έρημο και ζει την καταθλιπτική
ρουτίνα της καθημερινότητας του φρουρίου, μοιράζεται με τους υπόλοιπους
την ακινησία της στρατιωτικής ζωής, λες και με την τυπολατρική τήρηση
της πειθαρχίας και των κανόνων θα περισώσει την ευγένεια των αισθημάτων
του. Στο τέλος πεθαίνει μόνος του, σε ένα θλιβερό πανδοχείο, στον δρόμο
της επιστροφής για το σπίτι του.
Στην Ελλάδα του 2014 που ανατέλλει αύριο, ο καθένας έχει και τον δικό
του βάρβαρο απέναντί του. Για τους μεν είναι η προοπτική μιας αριστερής
κυβέρνησης, η οποία, ακόμη και αν δεν υλοποιήσει όσα υπόσχεται η
ρητορεία της, ακόμη και αν προσπαθήσει να κρατήσει τη χώρα στον κόσμο
της Ευρώπης, θα επιβάλει τις ανατροπές που υπόσχεται η ρητορεία της. Για
τους δε, τους οπαδούς αυτής της Αριστεράς, είναι η συνέχιση μιας
βαρβαρότητας που επέβαλαν τα αλλεπάλληλα Μνημόνια, η επιβεβλημένη
οικονομική ανέχεια, η καταστροφή του παραγωγικού και του κοινωνικού
ιστού της χώρας, η αιθαλομίχλη και τα συσσίτια. Και για όλους μαζί, πλην
του κ. Στουρνάρα, είναι η βαριά φορολόγηση, ο Τομπούλογλου και ο
Κάντας, το αίσθημα δηλαδή πως το τίμημα που καταβάλλεις μπαίνει σε μια
τεράστια δεξαμενή όπου μόνον κατά τύχη μαθαίνεις ποιοι και με ποιον
τρόπο το αξιοποιούν. Ο μεν Κάντας εκπροσωπεί την ιστορία των τελευταίων
δεκαετιών, ο δε Τομπούλογλου την οδυνηρή βεβαιότητα πως τίποτε δεν
άλλαξε ουσιαστικά. Τα ποσά μίκρυναν, συρρικνώθηκαν από τα εκατομμύρια σε
μερικές χιλιάδες ευρώ, τις οποίες δεν θα καταδέχονταν οι άρχοντες πριν
από χρόνια, όμως συνεχίζουν να ακολουθούν τον μαύρο δρόμο τους.
Κατά τα λοιπά, το ελληνικό κράτος, σαν το φρούριο του Μπουτζάτι, με ή
χωρίς πρωτογενές πλεόνασμα, συνεχίζει να λειτουργεί μπροστά στην έρημο
ακολουθώντας την καταθλιπτική του καθημερινότητα. Τα χρόνια περνούν,
κοντεύουν τέσσερα από τότε που παραδεχθήκαμε πως έχουμε καταρρεύσει, οι
άνεργοι πληθαίνουν σαν άτυπα κοινωνικά κύτταρα, και το κράτος δεν
χορταίνει φόρους για να τρέφει μια τυπολατρική καθημερινότητα, την οποία
οι πολίτες ζουν σαν τιμωρία. Τις ουρές στις εφορίες όσων θέλουν να
ξεφορτωθούν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους, κάποτε περγαμηνές
επιτυχίας, μπορεί να τις έχουμε συνηθίσει. Διότι όντως και η αρρώστια,
και το κακό, όταν γίνονται κοινότοπα συνηθίζονται.
Αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι η ίδια έρημος που όλοι βλέπουμε. Οσο
περιμένουμε τους βαρβάρους ή τους Ταρτάρους τίποτε δεν πρόκειται να
αλλάξει. Η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται στο τέλμα της ακινησίας, η
υπόλοιπη Ευρώπη δεν θα αφήσει να πεθάνει ο ανάπηρος συγγενής της. Ο
πληθυσμός θα συνεχίσει να τροφοδοτεί με όσες δυνάμεις τού έχουν
απομείνει ένα κράτος που το αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο ως
εχθρικό. Και η πολιτική τάξη θα συνεχίσει να συντηρεί αυτό το κράτος
νομίζοντας πως αυτός είναι ο ρόλος της πολιτικής, να ανοίγουν οι πόρτες
των υπηρεσιών στην ώρα τους.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου