...........................................................
Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com
Χρυσαυγίτες στο μετρό
Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com
Δεν
είχα ποτέ σκοπό να στείλω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο αλλά πριν λίγες ώρες
έζησα ένα περιστατικό, να το πω (;) - απλός θεατής ήμουν μάλλον που με
τρόμαξε.
Πάω να μπω στο σταθμό του μετρό Συγγρού- Φιξ για να γυρίσω σπίτι και έκπληκτη βλέπω την πορεία της Χρυσής Αυγής που μόλις έχει τελειώσει. Άνθρωποι κρατούσαν ελληνικές σημαίες και φώναζαν συνθήματα. Σταυροκοπιέμαι –πράγμα που δε συνηθίζω- αντίδραση μάλλον σε αυτό που έβλεπα και θεώρησα εξωπραγματικό. Μπαίνω στο μετρό και μετά από λίγα λεπτά αρχίζουν και μπαίνουν όλοι αυτοί οι χρυσαυγίτες που συνέχιζαν να φωνάζουν τα συνθήματα τους . «Αίμα τιμή, χρυσή αυγή», «Ελλάς Ελλήνων», «έξω οι ξένοι από την Ελλάδα» και άλλα ελεεινά εθνικιστικά που τώρα δεν θυμάμαι. Θα μου πείτε τώρα καλά πρώτη φορά τους βλέπεις; Όχι βέβαια, θα απαντήσω αλλά τόσους πολλούς σε απόσταση αναπνοής ναι, πρώτη φορά!
Εννοείται ότι με έπιασε ένα αίσθημα φόβου, μην πω πανικού. Αλλά αυτό που με φόβισε πιο πολύ είναι ότι είδα νέους σαν κι έμενα να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη αυτά τα συνθήματα. Και είχαν στο βλέμμα τους μια αίσθηση υπεροψίας και ευχαρίστησης που είναι όλοι μαζί και βροντοφωνάζουν για την τιμημένη τους Χρυσή Αυγή. Εμείς όλοι οι άλλοι άνθρωποι, γιατί για εμένα οι φασίστες είναι ανθρωποειδή, ανδρείκελα. Πάντως άλλο είδος, κατώτερο! Μου φαίνεται αδιανόητο να μισείς κάποιον επειδή δεν είναι Έλληνας, επειδή δεν είναι το ίδιο με σένα. Όλοι εμείς λοιπόν οι άνθρωποι που βρισκόμασταν στο μετρό εκείνη την ώρα παραμερίσαμε, πήγαμε ενστικτωδώς προς τις σκάλες, μάλλον για να έχουμε εύκολη πρόσβαση στην έξοδο. Οι κραυγές των φανατισμένων χρυσαυγιτών δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα τρόμου. Μας κοιτούσαν με ένα βλέμμα φωτιά, σαν να υπονοούσαν «πες κάτι, αντέδρασε και θα δεις…», ένιωθαν δυνατοί, κατάλαβαν ότι τους φοβηθήκαμε και φαίνονταν τόσο περήφανοι γι' αυτό, μάλλον αυτός είναι και ο σκοπός τους. Μου φάνηκε ότι δεν τους πτόησε καθόλου όλη αυτή η ιστορία με τις κατηγορίες, τις συλλήψεις και τη φυλάκιση των βουλευτών τους. Αντίθετα μάλιστα, τους έδωσε δύναμη για να υπερασπίζονται πιο σθεναρά τις φασιστικές τους αντιλήψεις.
Δεν γράφω για να πω ότι τους φοβήθηκα και ένιωσα τρομοκρατημένη, αυτό εννοείται. Γράφω γιατί ειλικρινά έχω σοκαριστεί με τους νεαρούς που φαινόντουσαν τόσο φανατισμένοι και συνάμα περήφανοι που ανήκουν στο κόμμα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα με κοιτούσαν με ένα περιπαιχτικό ύφος ότι είμαι στη λάθος πλευρά.
Δεν ξέρω πώς θα μπορέσουμε εμείς που είμαστε στην άλλη πλευρά να αντιμετωπίσουμε το τέρας του φασισμού, αλλά απλά δεν το χωράει το μυαλό μου ότι φανατίζονται νέα παιδιά και εμείς δεν κάνουμε κάτι. Αυτό. Μόνο αυτό.
Υ.Γ: Στο μετρό ήταν και ένας αλλοδαπός, όταν κατάλαβε τι συνέβαινε και αφού μάλλον θα τον αγριοκοίταξαν, έφυγε. Λυπάμαι περισσότερο που δεν πρόλαβα έστω να του πιάσω το χέρι για να νιώσει πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι από την άλλη πλευρά. Μετά, εννοείται, έφυγα.
Σχόλιο: Πράγματι το πιάσιμο του χεριού του αλλοδαπού θα ήταν η πιο θαρραλέα στάση απέναντι στην άσκηση ψυχολογικής βίας που προβαινουν συνήθως οι Χρυσαυγίτες περιφερόμενοι ανά τας Αθήνας και όχι μόνο. Την ίδια βία ασκούν και τα όργανα της τάξεως σε συνήθεις ελέγχους σε αλλοδαπούς, μετανάστες, ναρκομανείς στο κέντρο της πόλης. Αγένεια, (αλήθεια από πού κι ως πού ενικός όταν απευθύνεται ο αστυνομικός στον πολίτη;), άγριες φωνές, σπρωξίματα, κλωτσιές, χαστούκια κλπ. Τα τελευταία φυσικά και δεν είναι ψυχολογική βία, είναι σωματική βία απροκάλυπτη, αλλά ασκούν ψυχολογική βία στους παρόντες πολίτες που συνήθως παρακολουθούν εμβρόντητοι και τρομοκρατημένοι. "Μην ανακατεύεσαι" είναι το εκφοβιστικό μήνυμα. Έχω παρευρεθεί σε τέτοιο περιστατικό στο σταθμό της Ομόνοιας επί υπουργίας Χρυσοχοΐδη στο Δημόσίας Τάξεως (πόσο δημοκρατικοί καιροί!), αλλά κι εγώ περιορίστηκα σε καταγγελία στην "Ελευθεροτυπία".
Εν πάση περιπτώσει μακριά από τη βία σαν απάντηση στη βία, μόνο άμυνα αν σου ασκηθεί βία, μόνο υπεράσπιση του αδύναμου, πρόσκληση προς περισσότερους αυτόπτες μάρτυρες να συνδράμουν, οπωσδήποτε όχι κατά μόνας αντιμετώπιση και διαχείριση του περιστατικού. Όλα στο φως!
Πάω να μπω στο σταθμό του μετρό Συγγρού- Φιξ για να γυρίσω σπίτι και έκπληκτη βλέπω την πορεία της Χρυσής Αυγής που μόλις έχει τελειώσει. Άνθρωποι κρατούσαν ελληνικές σημαίες και φώναζαν συνθήματα. Σταυροκοπιέμαι –πράγμα που δε συνηθίζω- αντίδραση μάλλον σε αυτό που έβλεπα και θεώρησα εξωπραγματικό. Μπαίνω στο μετρό και μετά από λίγα λεπτά αρχίζουν και μπαίνουν όλοι αυτοί οι χρυσαυγίτες που συνέχιζαν να φωνάζουν τα συνθήματα τους . «Αίμα τιμή, χρυσή αυγή», «Ελλάς Ελλήνων», «έξω οι ξένοι από την Ελλάδα» και άλλα ελεεινά εθνικιστικά που τώρα δεν θυμάμαι. Θα μου πείτε τώρα καλά πρώτη φορά τους βλέπεις; Όχι βέβαια, θα απαντήσω αλλά τόσους πολλούς σε απόσταση αναπνοής ναι, πρώτη φορά!
Εννοείται ότι με έπιασε ένα αίσθημα φόβου, μην πω πανικού. Αλλά αυτό που με φόβισε πιο πολύ είναι ότι είδα νέους σαν κι έμενα να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη αυτά τα συνθήματα. Και είχαν στο βλέμμα τους μια αίσθηση υπεροψίας και ευχαρίστησης που είναι όλοι μαζί και βροντοφωνάζουν για την τιμημένη τους Χρυσή Αυγή. Εμείς όλοι οι άλλοι άνθρωποι, γιατί για εμένα οι φασίστες είναι ανθρωποειδή, ανδρείκελα. Πάντως άλλο είδος, κατώτερο! Μου φαίνεται αδιανόητο να μισείς κάποιον επειδή δεν είναι Έλληνας, επειδή δεν είναι το ίδιο με σένα. Όλοι εμείς λοιπόν οι άνθρωποι που βρισκόμασταν στο μετρό εκείνη την ώρα παραμερίσαμε, πήγαμε ενστικτωδώς προς τις σκάλες, μάλλον για να έχουμε εύκολη πρόσβαση στην έξοδο. Οι κραυγές των φανατισμένων χρυσαυγιτών δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα τρόμου. Μας κοιτούσαν με ένα βλέμμα φωτιά, σαν να υπονοούσαν «πες κάτι, αντέδρασε και θα δεις…», ένιωθαν δυνατοί, κατάλαβαν ότι τους φοβηθήκαμε και φαίνονταν τόσο περήφανοι γι' αυτό, μάλλον αυτός είναι και ο σκοπός τους. Μου φάνηκε ότι δεν τους πτόησε καθόλου όλη αυτή η ιστορία με τις κατηγορίες, τις συλλήψεις και τη φυλάκιση των βουλευτών τους. Αντίθετα μάλιστα, τους έδωσε δύναμη για να υπερασπίζονται πιο σθεναρά τις φασιστικές τους αντιλήψεις.
Δεν γράφω για να πω ότι τους φοβήθηκα και ένιωσα τρομοκρατημένη, αυτό εννοείται. Γράφω γιατί ειλικρινά έχω σοκαριστεί με τους νεαρούς που φαινόντουσαν τόσο φανατισμένοι και συνάμα περήφανοι που ανήκουν στο κόμμα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα με κοιτούσαν με ένα περιπαιχτικό ύφος ότι είμαι στη λάθος πλευρά.
Δεν ξέρω πώς θα μπορέσουμε εμείς που είμαστε στην άλλη πλευρά να αντιμετωπίσουμε το τέρας του φασισμού, αλλά απλά δεν το χωράει το μυαλό μου ότι φανατίζονται νέα παιδιά και εμείς δεν κάνουμε κάτι. Αυτό. Μόνο αυτό.
Υ.Γ: Στο μετρό ήταν και ένας αλλοδαπός, όταν κατάλαβε τι συνέβαινε και αφού μάλλον θα τον αγριοκοίταξαν, έφυγε. Λυπάμαι περισσότερο που δεν πρόλαβα έστω να του πιάσω το χέρι για να νιώσει πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι από την άλλη πλευρά. Μετά, εννοείται, έφυγα.
Σχόλιο: Πράγματι το πιάσιμο του χεριού του αλλοδαπού θα ήταν η πιο θαρραλέα στάση απέναντι στην άσκηση ψυχολογικής βίας που προβαινουν συνήθως οι Χρυσαυγίτες περιφερόμενοι ανά τας Αθήνας και όχι μόνο. Την ίδια βία ασκούν και τα όργανα της τάξεως σε συνήθεις ελέγχους σε αλλοδαπούς, μετανάστες, ναρκομανείς στο κέντρο της πόλης. Αγένεια, (αλήθεια από πού κι ως πού ενικός όταν απευθύνεται ο αστυνομικός στον πολίτη;), άγριες φωνές, σπρωξίματα, κλωτσιές, χαστούκια κλπ. Τα τελευταία φυσικά και δεν είναι ψυχολογική βία, είναι σωματική βία απροκάλυπτη, αλλά ασκούν ψυχολογική βία στους παρόντες πολίτες που συνήθως παρακολουθούν εμβρόντητοι και τρομοκρατημένοι. "Μην ανακατεύεσαι" είναι το εκφοβιστικό μήνυμα. Έχω παρευρεθεί σε τέτοιο περιστατικό στο σταθμό της Ομόνοιας επί υπουργίας Χρυσοχοΐδη στο Δημόσίας Τάξεως (πόσο δημοκρατικοί καιροί!), αλλά κι εγώ περιορίστηκα σε καταγγελία στην "Ελευθεροτυπία".
Εν πάση περιπτώσει μακριά από τη βία σαν απάντηση στη βία, μόνο άμυνα αν σου ασκηθεί βία, μόνο υπεράσπιση του αδύναμου, πρόσκληση προς περισσότερους αυτόπτες μάρτυρες να συνδράμουν, οπωσδήποτε όχι κατά μόνας αντιμετώπιση και διαχείριση του περιστατικού. Όλα στο φως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου