.............................................................
«Μάλλον θα θυμήθηκαν τα λόγια του Keynes ότι “μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί” και αποφάσισαν (ενν. οι Νότιοι) να αρχίσουν ένα ξέφρενο φαγοπότι δίχως αύριο», επεσήμαναν οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των Βορείων εξηγώντας: «Ο εύκολος και φθηνός δανεισμός από την ευρωζώνη επέτρεψε στους Νότιους να πειραματίζονται για χρόνια με κεϋνσιανές πολιτικές που όμως δεν βασίζονταν στον παραγόμενο πλούτο των οικονομιών τους, αλλά αποκλειστικά και μόνο σε δανεικά. Το παρασιτικό αυτό μοντέλο οδηγούσε νομοτελειακά σε συσσωρευμένα ελλείμματα και υπερχρέωση, αποτελώντας έτσι μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ευρωζώνης. Οι Νότιοι όμως είχαν επενδύσει στον “σενάριο της διάσωσης”˙ υπολόγιζαν δηλαδή ότι στο χείλος του γκρεμού και για να αποφευχθούν τα χειρότερα (κατάρρευση ευρωζώνης), θα αναγκαστούμε τελικά να πληρώσουμε εμείς (ενν. οι Βόρειοι) το λογαριασμό για όλους».
Από την πλευρά τους, οι συνήγοροι των Νοτίων αντέταξαν ότι η υπερχρέωση των χωρών τους είναι περισσότερο το αποτέλεσμα παρά η αιτία των προβλημάτων. Στη βάση αυτού του επιχειρήματος, ανέλυσαν στη συνέχεια διεξοδικότερα τους φερόμενους ως «συστημικούς» λόγους πίσω από την κρίση: «Ζούμε σε ένα άναρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα όπου τον κανόνα του χρυσού έχει de facto διαδεχθεί ο νόμος της ζούγκλας, η παντοδυναμία δηλαδή των “αγορών”. Μέσα σε ένα τόσο απορρυθμισμένο σύστημα, οι κρίσεις είναι συχνές και έχουν τον ίδιο αυτοτροφοδοτούμενο μηχανισμό: oι αγορές σπέρνουν αρχικά επενδυτικές φούσκες, θερίζουν στη συνέχεια κρίσεις και όταν ο πανικός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταλαγιάσει, το σύστημα επιστρέφει σε μια νέα εύθραυστη ισορροπία, έχοντας όμως πλήξει ανεπανόρθωτα την οικονομική ευημερία, την πολιτική αυτονομία και το διεθνές γόητρο των στοχοποιημένων λαών».
Στην απολογία τους, οι κατηγορούμενοι έστρεψαν τα πυρά τους κατά των Βορείων, θεωρώντας τους υπεύθυνους για τις «δομικές αδυναμίες» της ευρωζώνης και τη μετάσταση της αμερικανικής κρίσης στην Ευρώπη: «Το ενιαίο νόμισμα σχεδιάστηκε από τους Βόρειους πάνω σε τρεις σαθρούς ιδρυτικούς μύθους: την αλληλεγγύη, την οικονομική σύγκλιση και τη θεωρία του “ασφαλούς καταφυγίου” σε περιπτώσεις διεθνών κρίσεων. Όταν στην πρώτη σοβαρή δοκιμασία οι μύθοι αυτοί κατέρρευσαν, βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι σε ένα παιχνίδι με χαμένους και κερδισμένους στην ευρωζώνη: τα ελλείμματα, η φυγή κεφαλαίων, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού και η απώλεια ανταγωνιστικότητας στο Νότο είχαν γίνει πλεονάσματα, επιστροφή κεφαλαίων, μείωση επιτοκίων και αύξηση παραγωγικότητας στο Βορρά. Όταν δε αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε οικονομική βοήθεια, συνειδητοποιήσαμε ότι οι “αλληλέγγυοι” εταίροι μας είχαν μεταμορφωθεί σε ψυχρούς δανειστές, με τιμωρητικές μάλιστα διαθέσεις απέναντί μας».
Σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, ο Οικονομικός Εισαγγελέας χαιρέτισε την απόφαση του δικαστηρίου τονίζοντας: «Η σημερινή απόφαση αποτελεί ορόσημο για τη διεθνή δικαιοσύνη καθώς θέτει ουσιαστικά τέλος στην ατιμωρησία των εθνικών κυβερνήσεων για τις ανεύθυνες οικονομικές τους αποφάσεις». Στη συνέχεια, αναφερόμενος στη χρηματοπιστωτική επανάσταση των ημερών μας, έκανε λόγο για την ανάδυση ενός «φαινομένου της πεταλούδας» στην παγκόσμια οικονομία: «Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός ακόμα και σε ένα ψαρονήσι του Ειρηνικού μπορεί πλέον να υποκινήσει μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Όλα λοιπόν τα κράτη θα πρέπει να είναι υπεύθυνα και να λογοδοτούν για τις οικονομικές τους επιλογές, και όχι να κρύβονται πίσω από ξεπερασμένες αρχές όπως η ετεροδικία και η κρατική ασυλία».
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για Οικονομικά Εγκλήματα συστάθηκε για τη δίωξη των πολιτειών που ενέχονται στη λήψη εγκληματικών αποφάσεων για την ευρωζώνη, πριν και κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Πρόκειται για ένα ad hoc δικαιοδοτικό όργανο το οποίο εδρεύει στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές, άμεσα εκτελεστές και δεν μπορούν να προσβληθούν με κανένα ένδικο μέσο.
Οι πολιτείες του Νότου καταδικάστηκαν να καταβάλουν το σύνολο των δικαστικών εξόδων. Λόγω έλλειψης ρευστότητας στα κρατικά τους ταμεία, το ποσό αυτό θα προστεθεί λογιστικά στο δημόσιο χρέος τους.
* Η παραπάνω ιστορία είναι φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις δεν είναι τυχαία, είναι ηθελημένη
** Ο Βασίλης Σταθόπουλος είναι νομικός και διεθνολόγος
Υπόθεση «Συνωμοσία στην Ευρωζώνη».
Του Βασίλη Σταθόπουλου
Ανακοινώθηκε σήμερα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για
Οικονομικά Εγκλήματα η πολυαναμενόμενη απόφαση στη δικαστική διαμάχη
μεταξύ Βορείων και Νοτίων πολιτειών της Ευρώπης, περισσότερο γνωστή ως
υπόθεση «Συνωμοσία στην Ευρωζώνη». Σύμφωνα με την τελική ετυμηγορία του
δικαστηρίου, οι Νότιες πολιτείες κρίθηκαν ένοχες για οικονομικά
εγκλήματα που διέπραξαν από κοινού σε βάρος της ευρωζώνης και που
οδήγησαν αιτιωδώς στο ξέσπασμα της κρίσης χρέους στα τέλη του 2009.
Καταδικάστηκαν σε πολλαπλά μνημόνια, αιώνια λιτότητα και διεθνή
οικονομική εποπτεία μέχρι να αποπληρώσουν τα διακρατικά τους δάνεια προς
τις πολιτείες του Βορρά.
Tο δικαστήριο διέλαβε μεταξύ άλλων ότι η μακροχρόνια πρακτική των κυβερνήσεων και νοικοκυριών του Νότου «να καταναλώνουν περισσότερα απ’όσα παράγουν» υπήρξε μέρος ενός ενορχηστρωμένου σχεδίου αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης και δημιουργίας χάους στις διεθνείς αγορές. Το συνωμοτικό σχέδιο των Νοτίων προέβλεπε υπέρογκο δανεισμό από την ευρωζώνη για τη χρηματοδότηση πολιτικών που θα τους εξασφάλιζαν μια επίπλαστη και άναρχη ευημερία. Στις πολιτικές αυτές περιλαμβάνονταν ειδικότερα η διαρκής αύξηση μισθών και επιδομάτων, η εγγύηση επισφαλών τραπεζικών δανείων, η εκτόξευση των δημοσίων δαπανών, η διοχέτευση υπέρογκων κονδυλίων σε υγεία και παιδεία και η προώθηση της ανάπτυξης μέσα από παντός είδους «φούσκες» (στην κατανάλωση, στο χρηματιστήριο, στην αγορά ακινήτων).
«Μάλλον θα θυμήθηκαν τα λόγια του Keynes ότι “μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί” και αποφάσισαν (ενν. οι Νότιοι) να αρχίσουν ένα ξέφρενο φαγοπότι δίχως αύριο», επεσήμαναν οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των Βορείων εξηγώντας: «Ο εύκολος και φθηνός δανεισμός από την ευρωζώνη επέτρεψε στους Νότιους να πειραματίζονται για χρόνια με κεϋνσιανές πολιτικές που όμως δεν βασίζονταν στον παραγόμενο πλούτο των οικονομιών τους, αλλά αποκλειστικά και μόνο σε δανεικά. Το παρασιτικό αυτό μοντέλο οδηγούσε νομοτελειακά σε συσσωρευμένα ελλείμματα και υπερχρέωση, αποτελώντας έτσι μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ευρωζώνης. Οι Νότιοι όμως είχαν επενδύσει στον “σενάριο της διάσωσης”˙ υπολόγιζαν δηλαδή ότι στο χείλος του γκρεμού και για να αποφευχθούν τα χειρότερα (κατάρρευση ευρωζώνης), θα αναγκαστούμε τελικά να πληρώσουμε εμείς (ενν. οι Βόρειοι) το λογαριασμό για όλους».
Από την πλευρά τους, οι συνήγοροι των Νοτίων αντέταξαν ότι η υπερχρέωση των χωρών τους είναι περισσότερο το αποτέλεσμα παρά η αιτία των προβλημάτων. Στη βάση αυτού του επιχειρήματος, ανέλυσαν στη συνέχεια διεξοδικότερα τους φερόμενους ως «συστημικούς» λόγους πίσω από την κρίση: «Ζούμε σε ένα άναρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα όπου τον κανόνα του χρυσού έχει de facto διαδεχθεί ο νόμος της ζούγκλας, η παντοδυναμία δηλαδή των “αγορών”. Μέσα σε ένα τόσο απορρυθμισμένο σύστημα, οι κρίσεις είναι συχνές και έχουν τον ίδιο αυτοτροφοδοτούμενο μηχανισμό: oι αγορές σπέρνουν αρχικά επενδυτικές φούσκες, θερίζουν στη συνέχεια κρίσεις και όταν ο πανικός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταλαγιάσει, το σύστημα επιστρέφει σε μια νέα εύθραυστη ισορροπία, έχοντας όμως πλήξει ανεπανόρθωτα την οικονομική ευημερία, την πολιτική αυτονομία και το διεθνές γόητρο των στοχοποιημένων λαών».
Στην απολογία τους, οι κατηγορούμενοι έστρεψαν τα πυρά τους κατά των Βορείων, θεωρώντας τους υπεύθυνους για τις «δομικές αδυναμίες» της ευρωζώνης και τη μετάσταση της αμερικανικής κρίσης στην Ευρώπη: «Το ενιαίο νόμισμα σχεδιάστηκε από τους Βόρειους πάνω σε τρεις σαθρούς ιδρυτικούς μύθους: την αλληλεγγύη, την οικονομική σύγκλιση και τη θεωρία του “ασφαλούς καταφυγίου” σε περιπτώσεις διεθνών κρίσεων. Όταν στην πρώτη σοβαρή δοκιμασία οι μύθοι αυτοί κατέρρευσαν, βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι σε ένα παιχνίδι με χαμένους και κερδισμένους στην ευρωζώνη: τα ελλείμματα, η φυγή κεφαλαίων, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού και η απώλεια ανταγωνιστικότητας στο Νότο είχαν γίνει πλεονάσματα, επιστροφή κεφαλαίων, μείωση επιτοκίων και αύξηση παραγωγικότητας στο Βορρά. Όταν δε αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε οικονομική βοήθεια, συνειδητοποιήσαμε ότι οι “αλληλέγγυοι” εταίροι μας είχαν μεταμορφωθεί σε ψυχρούς δανειστές, με τιμωρητικές μάλιστα διαθέσεις απέναντί μας».
Σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, ο Οικονομικός Εισαγγελέας χαιρέτισε την απόφαση του δικαστηρίου τονίζοντας: «Η σημερινή απόφαση αποτελεί ορόσημο για τη διεθνή δικαιοσύνη καθώς θέτει ουσιαστικά τέλος στην ατιμωρησία των εθνικών κυβερνήσεων για τις ανεύθυνες οικονομικές τους αποφάσεις». Στη συνέχεια, αναφερόμενος στη χρηματοπιστωτική επανάσταση των ημερών μας, έκανε λόγο για την ανάδυση ενός «φαινομένου της πεταλούδας» στην παγκόσμια οικονομία: «Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός ακόμα και σε ένα ψαρονήσι του Ειρηνικού μπορεί πλέον να υποκινήσει μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Όλα λοιπόν τα κράτη θα πρέπει να είναι υπεύθυνα και να λογοδοτούν για τις οικονομικές τους επιλογές, και όχι να κρύβονται πίσω από ξεπερασμένες αρχές όπως η ετεροδικία και η κρατική ασυλία».
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για Οικονομικά Εγκλήματα συστάθηκε για τη δίωξη των πολιτειών που ενέχονται στη λήψη εγκληματικών αποφάσεων για την ευρωζώνη, πριν και κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Πρόκειται για ένα ad hoc δικαιοδοτικό όργανο το οποίο εδρεύει στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές, άμεσα εκτελεστές και δεν μπορούν να προσβληθούν με κανένα ένδικο μέσο.
Οι πολιτείες του Νότου καταδικάστηκαν να καταβάλουν το σύνολο των δικαστικών εξόδων. Λόγω έλλειψης ρευστότητας στα κρατικά τους ταμεία, το ποσό αυτό θα προστεθεί λογιστικά στο δημόσιο χρέος τους.
* Η παραπάνω ιστορία είναι φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις δεν είναι τυχαία, είναι ηθελημένη
** Ο Βασίλης Σταθόπουλος είναι νομικός και διεθνολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου