"O χορός του Βασίλη" από τον Κωστή Παπαγιώργη (www.protagon. gr, 30/10/2013)

...................................................


O χορός του Βασίλη

 από τον Κωστή Παπαγιώργη 

www.protagon. gr (30/10/2013)

Ό,τι κάνει ο ποδοσφαιριστής, κατά κανόνα είναι ένα τέχνασμα κατά του αντιπάλου. Γι’ αυτό λέμε για κάποιον φοβερό τριπλέρ ότι ο αντίπαλός του «έκανε εμετούς», «ξέχασε ποιος είναι», «έχασε το τόπι» και άλλα παρόμοια. Ο Βάσια, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, ήταν τσάμπιον στις απροσδόκητες κινήσεις εντός γηπέδου. Λόγου χάρη, έβλεπε δύο αμυντικούς που είχαν στήσει φράγμα για να τον ανακόψουν. Τι έκανε ο Βάσια; Χτυπούσε την μπάλα με τη φτέρνα και περνούσε ανάμεσα στους δύο αμυντικούς χωρίς να έχει ανάγκη - αυτό κυρίως - το κλασικό τζαρτζάρισμα που δίνει δικαίωμα στους δυνατούς, άλλα άτεχνους αμυντικούς. Ουσιαστικά, μεταμόρφωνε τους αμυντικούς σε δέντρα που ενίοτε συγκρούονταν μεταξύ τους.

Είναι γνωστός ο αγώνας με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη όπου ο Βάσια έκανε τα μύρια όσα. Ονόματα δεν χρειάζεται να πούμε, αλλά ο τρόπος που «πάτησε» τη μεγάλη περιοχή, η εκλογή πολύ μικρών βημάτων, σε συνδυασμό με ταχύτατες κινήσεις που έκαναν τους δύο κεντρικούς αμυντικούς να συγκρούονται σαν μονόφθαλμοι γίγαντες, ανέδειξαν έναν ποδοσφαιριστή (Ρώσο μεν, αλλά αυτοδίδακτο) που είχε όντως ποιητική φλέβα σε εμπνεύσεις, απροσδόκητες κινήσεις, υπερφαλαγγίσεις των αντιπάλων, όπως και σουτ από απίθανες θέσεις. Λόγου χάρη τα κόρνερ, στα οποία είχε εντρυφήσει ο Χατζηπαναγής, είχαν αναδείξει το σουτ από το σημαιάκι σε «πέναλτι» μεγάλων αποστάσεων. Πάντα με το εσωτερικό του ποδιού κατάφερνε να σηκώσει την μπάλα πάνω από τα κεφάλια των αμυντικών οπότε είχε μεγάλη πιθανότητα να καρφωθεί στο πίσω «γάμα» της εστίας. Αν θυμάμαι καλά ο Παναθηναϊκός είχε χάσει από τον Ηρακλή με 6-0, με προπονητή Ιταλό.

Το ταλέντο του Βάσια προφανώς δεν μπορούσε να διδαχτεί, όσο κι αν ορθολογικά ενδέχεται κανείς να πιστεύει ότι θα μπορούσε να αντιγράψει τις κινήσεις και τις αιφνίδιες εμπνεύσεις του παιδιού από την Τασκένδη. Το παράδοξο είναι ότι αυτός ο αδίδαχτος παίκτης, όταν μιλούσε για το ποδόσφαιρο έλεγε πράγματα που δεν ισχύουν. Είναι κλασική η φράση του: «Οι χαζοί τρέχουν, εγώ δεν τρέχω ποτέ!» Τι θα απαντούσε το μοντέρνο ποδόσφαιρο που έχει επιταχύνει την ανάπτυξή του σε διπλάσια ταχύτητα; Κατά μία έννοια ο Βάσια ανήκει στην εποχή που ο μπαλαδόρος κρατούσε την μπάλα στα πόδια του, το αντίθετο δηλαδή από τη σημερινή τακτική που υπαγορεύει πολλές πάσες και λιγοστή κατοχή μπάλας. Τυχαία μήπως ο σημερινός παίκτης αφομοιώνει το θεώρημα: όσο κρατάω δική μου την μπάλα, ο αντίπαλος ελπίζει ότι το γκολ αργεί;

Στη σημερινή κατάσταση που βρίσκεται το ποδόσφαιρο οι σύγχρονοι προπονητές είναι βέβαιο ότι από τις αρετές του «Νουρέγιεφ» εκείνη που θα κρατούσαν ασφαλώς θα ήταν το ξεμαρκάρισμα και η τροφοδοσία του σέντερ φορ. Όταν ο Βάσια περνούσε τη σέντρα και σήκωνε το κεφάλι του για να δει το σέντερ φορ της ομάδας του, η πάσα του - συρτή πάντα και ανάμεσα σε πολλά πόδια αμυντικών - ήταν πάντα μισό γκολ. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό του Βάσια ήταν η αντίστασή του απέναντι στα σκληρά μαρκαρίσματα. Το ζήτημα γι' αυτόν δεν ήταν η σκληρότητα απέναντι στη σκληρότητα, αλλά η χορευτική κίνηση που εξουδετέρωνε τον αντίπαλο προτού καν να τον αγγίξει. Άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό ότι, στο σημερινό δυναμικό του ντόπιου ποδοσφαίρου, Χατζηπαναγής δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.

Μια απορία που ταλάνιζε τον φίλαθλο κόσμο ήταν και η εξής: άραγε, δεν υπήρχε τρόπος να μεταγραφεί ο Χατζηπαναγής σε μια ξένη ομάδα ή, έστω, σε μια ομάδα του κέντρου; Προφανώς η ερώτηση αφορούσε την οικονομία μιας ομάδας και όχι βέβαια τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή. Αν μεταγραφόταν σε μιαν ιταλική ομάδα, πιθανότατα να είχε τραπεζικές καταθέσεις δεκαπλάσιες από τις σημερινές. Θα κατάφερνε όμως να ανταποκριθεί στο ιταλικό πρωτάθλημα, για παράδειγμα, που ήδη είχε μπει στη φάση της αποτελεσματικής σκληρότητας με διάφορα «κλαδευτήρια» που όργωναν τα γήπεδα;