Στη Λαμπετούζα είναι που πεθαίνω.

Του Γιώργου Πήττα

08:10, 05 Οκτ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/140164

Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον, Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες όνειρον εικάζοντες είναι τόνβίον; ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος;

Μήπως ενώ έχουμε πεθάνει ζούμε μόνο κατά φαντασίαν, εμείς οι Έλληνες, που έχομε περιπέσει σε συμφορά νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο; ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή;

Του Γιώργου Πήττα

Έτσι θρηνούσε ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς το τέλος των ελλήνων στον «4ομΧ αιώνα» κι’ έχω την αίσθηση την ισχυρή πως αν ζούσε στις μέρες της σύγχρονης τραγωδίας θα άλλαζε τη λέξη «έλληνες» και θα μιλούσε για το τέλος των Ανθρώπων.

Η οθόνη βουλιάζει ναι, αλλά το πλήθος δεν σαλεύει. Η οθόνη βουλιάζει από τα σιχαμένα και αγροίκα πρόσωπα της γνωστής συμμορίας, αλλά λίγο πιο πέρα στα ανοιχτά της Λαμπετούζα, ένα πλοιάριο με φορτίο πέντε με έξη εκατοντάδες απελπισμένους, θύματα αγαθά των δουλεμπόρων και του ονείρου για τον ευρωπαϊκό παράδεισο, λαμπάδιαζε και στη συνέχεια βυθίζονταν για να πάρει μαζί του στον πάτο εκατοντάδες.

Στη Λαμπετούζα, στέρεψαν τα φέρετρα μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων.

Στη Λαμπετούζα, το νεκροτομείο ξεχείλισε θάνατο και τα πτώματα είναι σωριασμένα εδώ κι’ εκεί, σκεπασμένα πρόχειρα στους γύρω δρόμους.

Στη Λαμπετούζα, η αγωνία του Παλλαδά για την προέλαση της βαρβαρότητας και του σκοταδισμού αντιλαλεί και αντηχεί στα δρομάκια του μικρού νησιού: μην έχει τελικά πεθάνει η ίδια η ζωή;

Την ίδια στιγμή, οι επιμελείς αναγνώστες των εφημερίδων και των ενημερωτικών σελίδων στο διαδίκτυο διαβάζουν το «πολιτικό μανιφέστο» του θλιβερού Παππά που με πραγματικά αδιανόητο θράσος και εξοντωτική υποκρισία καταγγέλλει την δίωξή του ως πολιτική.

Αυτός! Που αν ο μη γένοιτο είχε εξουσία θα έκλεινε στα πιο βαθιά μπουντρούμια οτιδήποτε ξέφευγε ελάχιστα από το μαύρο της σκέψης του.

Α! Και οι ελεήμονες και φιλεύσπλαχνοι «άγιοι πατέρες»;

Μπορούν να σώσουν τον κόσμο με ένα σταυροκόπημα –κυρίως για να μένουν μακριά οι «παρείσακτοι» όπως τους αποκάλεσε πρόσφατα ένας εκκλησιαστικός ηγέτης.

Ας πνίγονται στ’ ανοιχτά, είναι και αυτό μέρος του θεϊκού σχεδίου.

Τους ανησυχεί βέβαια αυτό το νέο Καθολικό φρούτο που ξαφνικά προέκυψε στο Βατικανό.

Είτε γιατί τα πιστεύει, είτε γιατί είναι ευφυέστατος (δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) «εκπαιδεύει» το ποίμνιο στην ανεκτικότητα. Αρνήθηκε να επικρίνει ακόμα και τους ομοφυλόφιλους -αν είναι δυνατόν- σαν δεν ντρεπόμαστε λιγάκι!

Τους ανησυχεί γιατί ένας «δικός τους» έστω και σχισματικός, περιφέρει έναν λόγο που θυμίζει, κάπως, τον ανθρώπινο.

Στην Λαμπετούζα όμως δεν πεθαίνουν χριστιανοί, ούτε μουσουλμάνοι. Πεθαίνουν άνθρωποι.

Και είναι φονικό εξ’ ίσου βίαιο και άρρωστο με εκείνο του Παύλου Φύσσα.

Και είναι φονικό εξ’ ίσου βίαιο και άρρωστο με εκείνο του Carlo Giuliani στις 20 Ιουλίου του 2001. Και είναι φονικό εξ’ ίσου βίαιο και άρρωστο με τις εκατόμβες των νεκρών που συσσωρεύει αυτός ο κόσμος καθώς βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στη στρεβλότητα και την τεχνητή περιπλοκότητα.

Μια περιπλοκότητα που «πλέκει» ένα ολοένα και πιο αδιαπέραστο πλέγμα εξουσίας μικραίνοντας τον άνθρωπο, κάνοντάς τον σχεδόν ένα μυγάκι κολλημένο σε ένα τεραστίων διαστάσεων κρύσταλλο –μείνε εκεί, θα σε λιώσω αν βγάλεις κιχ.

Και, κανείς δεν βγάζει κιχ. Κανείς δεν βγάζει κιχ, κανείς. Κανένας μας.

Γιατί, πάνε πολλά χρόνια τώρα, που εκπαιδευτήκαμε.

Χρόνια τώρα, όλα είναι θέαμα.

Πρώτα, εκ του ασφαλούς μαζί με τη μπριζόλα μας και το καλό μας το κρασί μπροστά στις ειδήσεις, τώρα εκ του ανασφαλούς με ό,τι έχει ο καθένας για να φάει, αλλά, πάντα μπροστά στο «θέαμα».

Ας αθροίσουμε τον θάνατο-θέαμα που έχουμε καταπιεί, μαζί με το βραδινό μας, από το μοιραίο 9/11. Συχνά, σε ζωντανή μετάδοση. Θέαμα.

Σε τι διαφέρει άραγε ο πλανήτης αυτή την εποχή από το ρωμαϊκό Κολοσσαίο;

Σε τίποτα. Σκεφτείτε το.

Ένα κολοσσιαίο Κολοσσαίο είναι ολάκερος ο κόσμος.

Με δισεκατομμύρια θεατές, ο κάθε ένας μόνος ή με τους δικούς του ανθρώπους στο «προσωπικό του θεωρείο» με τα μάτια καρφωμένα στο ίδιο θέαμα.

Κι’ όταν το «έργο» είναι «γιορτινό», ένας ποδοσφαιρικός αγώνας για παράδειγμα, οι φωνές σχίζουν τα ντουβάρια κι’ ενώνονται στον αέρα της κάθε γειτονιάς. Κι’ όταν το έργο είναι θανατικό, η σιωπή σπάει από την σπουδή των θεατών που θα σαχλαμαρίσουν γιατί «αυτά ευτυχώς είναι αλλού».

Αλλού. Όλα τα χειρότερα, είναι «αλλού».

Για αυτό και εμείς, δεν βγάζουμε κιχ, μην τυχόν και τα δικά μας κακά γίνουν χειρότερα σαν εκείνα.

Καλό θα είναι να αρχίσουμε να προσέχουμε τις χαραμάδες των σπιτιών μας.

Καλό θα είναι, να κοιτάζουμε το μικρό κενό που υπάρχει μεταξύ πόρτας και πατώματος.

Ίσως, θα πρέπει από τώρα κιόλας, να μεριμνήσουμε και να στουπώσουμε με απορροφητικά πανιά αυτό το κενό.

Όπου νάναι, τα νερά που παφλάζουν στα παράλια της Λαμπετούζα θα φουσκώσουν και θα χυθούν στους δρόμους μας, θα ανέβουν τα σκαλοπάτια των πολυκατοικιών μας και θα μπουν στα σπίτια μας. Εμείς, θα πνιγούμε προσπαθώντας να διασώσουμε την τηλεόραση, αλλά οι κρατούντες, ας μην ανησυχούν. Θα πεθάνουμε ησύχως, χωρίς να βγάλουμε ούτε ένα κιχ.

Εκτός, αν έχει ήδη πεθάνει η ζωή και εμείς «υπάρχουμε» μόνο μέσα στο όνειρο του Κυρίου. Κακό όνειρο, κακού Κυρίου.

Κιχ!

twitter@pittasgeorge