.......................................................
Κάνει για δάσκαλος ο Μπουτάρης;
Photo: Π. Τζάμαρος
@fosphotos.com
Κάνει για δάσκαλος ο Μπουτάρης;
Photo: Π. Τζάμαρος
@fosphotos.com
Είδα κι εγώ με ενδιαφέρον, το βίντεο με την ομιλία του Μπουτάρη στο Tedx, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Πάντα τον παρακολουθώ
γιατί μου αρέσει να τον ακούω. Μ΄ αρέσει να «πιάνω» στοιχεία στις
αφηγήσεις του που φτιάχνουν εικόνες. Δείγματα και παρεκβάσεις που έχουν
πλοκή και ένταση. Ο Μπουτάρης αρέσει σε πάρα πολλούς. Γι΄ αυτό τον
καλούν παντού και τον ψάχνουν για συνεντεύξεις. Πάει να πει πως κάτι
έχει στον λόγο του, που γοητεύει μικρούς και μεγάλους.
Όσο τον έβλεπα να μιλάει, σκεφτόμουν πώς θα έδενε σε μια σχολική τάξη. Πώς θα ήταν σε μια τάξη Δημοτικού, Γυμνασίου ή Λυκείου. Δεν ήταν τυχαίος ο συνειρμός μου. Έβρισκα στα λόγια του όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έπρεπε να έχει ένας καλός δάσκαλος, για μικρούς και μεγάλους. Αμεσότητα, ζωντάνια, παραστατικότητα, θεατρικότητα και πολλές, μα πολλές «δραματικές ανατροπές» και χιούμορ.
Σκέφτηκα λοιπόν πως ο Μπουτάρης θα μπορούσε να είναι δάσκαλος και όχι πολιτικός. Αλλά όχι «δάσκαλος» σαν τον Κουβέλη. Με το δάχτυλο τεντωμένο, αργή ξύλινη ομιλία και ύφος «οσιομάρτυρα». Δάσκαλος που κάθε μέρα στην τάξη, εκθέτει αστείρευτα τον εαυτό του, τη ζωή του, τα δικά του πάθη και τις εμπειρίες του. Καθηγητής με ζωή και όρεξη να «πουλήσει» τον εαυτό του, για παράδειγμα (μίμησης ή αποφυγής) στους μαθητές του. Άνθρωπος και όχι «φερέφωνο» τυποποίησης και αδιάφορου λόγου. Γενναίος και οξυδερκής στις παρατηρήσεις του χρόνου που τρέχει στις πραγματικότητες του δρόμου, του έρωτα, του πόνου, της σκέψης, των γνώσεων και των πληροφοριών. Κυρίαρχος του δικού του λόγου και όχι αυτόκλητος υπερασπιστής της αυθεντίας και της αντιγραφής.
Έτσι νομίζω κερδίζει ο Μπουτάρης το κοινό του. Προτάσσει το βίωμα και τη γενναιότητα στην αφήγηση. Στο βίωμα δένει αξίες, ένστικτα, συναίσθημα και λογική. Και μετά συνδέει πολιτικό τόνο στους συνειρμούς, προκαλώντας περισσότερο προβληματισμούς, παρά διατυπώσεις και λύσεις. Να γιατί θα ήταν καλός δάσκαλος. Επειδή κι οι μαθητές κοινό είναι που περιμένει την ειλικρίνεια, το καλό χιούμορ και τη ζωντάνια στην αφήγηση. Έτσι μόνο χτίζεται η εμπιστοσύνη για να ξεκινήσει το ενδιαφέρον για τη γνώση και την προσπάθεια. Πρώτα θέλουν να δουν μπροστά τους τον εμπνευσμένο άνθρωπο, πλούσιο σε αποθέματα συναισθημάτων και χωρίς φόβο να τα ξοδέψει για να τους κερδίσει. Πώς αλλιώς θα διώξουν από μέσα τους τη στείρα αμφισβήτηση, για το σύστημα, για την εξουσία, για τα βιβλία και τις γνώσεις;
Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί «Μπουτάρηδες» εκεί έξω. Άνθρωποι χωρίς ηλικία, με πνευματικότητα και ενδιαφέρον. Γιατί δεν είναι δάσκαλοι στα σχολεία; Ρωτήστε το Υπουργείο. Μάλλον γιατί ο «καλός δάσκαλος» δεν κρίνεται στις τάξεις, αλλά στην «αντιγραφή» και στην τυποποίηση. Γι΄ αυτό άλλωστε, εν όψει αξιολόγησης, όλοι τρέχουν να μαζέψουν χαρτούρα και βεβαιώσεις, μπας και ενισχύσουν περισσότερο την «επιστημοσύνη» τους.
Τα παιδιά στα σχολεία έχουν ανάγκη από «ανθρώπους» κι αυτοί ψάχνουν «μηχανές» εντυπώσεων. Κι αν πάλι, δυσκολεύονται τόσο πολύ να βρουν τέτοιους δασκάλους, γιατί δεν φτιάχνουν προγράμματα που θα καλούν, σε καθημερινή βάση όμως, έναν «Μπουτάρη» στην τάξη, να μιλήσει στα παιδιά; Έχει πολλούς έξω απ΄ το σχολείο, επαγγελματίες, καλλιτέχνες, πρόσωπα απλά, που κάτι έχουν να ζωντανέψουν στα μυαλά των μαθητών. Υπάρχουν, άραγε, κοινότητες προσώπων στα σχολεία, στους μαθητές και στους γονείς τους ή μήπως άχρωμοι «διεκπεραιωτές» και «αντιγραφείς» που απλά ενισχύουν το σύστημα;
Έτσι όπως ρέει ο χρόνος μας, έχουμε όλοι ανάγκη από αλήθειες και περισσότερη εμπιστοσύνη. Θέλουμε πιο πολλά πρόσωπα και λιγότερες «περσόνες». Γιατί η αλήθεια δε λέγεται με τα λόγια, αλλά με την κατάθεση του βιώματος και της πράξης. Κι αν εμείς συνηθίσαμε πια στα ψέματα, οι νέοι άνθρωποι δεν είμαι σίγουρος ότι θα το αντέξουν. Όσοι έχουμε βιώματα, έχουμε και αντιστάσεις. Αυτοί όμως, διψούν για καλύτερες αφηγήσεις, πιο ζωντανές και πιο πρωτότυπες, επειδή γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στην αποθέωση ενός υποκριτικού κόσμου.
Ο Μπουτάρης δεν είναι «είδωλο», πρότυπο ανθρώπου είναι, με τις αδυναμίες και την «τσαλακωμένη» του εικόνα. Θα ήταν καλός για δάσκαλος, όπως και τόσοι άλλοι με γενναία σκέψη και παραστάσεις ζωής. Και τα σχολεία και η πολιτική ζωή, χρειάζονται περισσότερους «αναγνωρισμένους» ανθρώπους και όχι «αναγνωρίσιμους».
Όσο τον έβλεπα να μιλάει, σκεφτόμουν πώς θα έδενε σε μια σχολική τάξη. Πώς θα ήταν σε μια τάξη Δημοτικού, Γυμνασίου ή Λυκείου. Δεν ήταν τυχαίος ο συνειρμός μου. Έβρισκα στα λόγια του όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έπρεπε να έχει ένας καλός δάσκαλος, για μικρούς και μεγάλους. Αμεσότητα, ζωντάνια, παραστατικότητα, θεατρικότητα και πολλές, μα πολλές «δραματικές ανατροπές» και χιούμορ.
Σκέφτηκα λοιπόν πως ο Μπουτάρης θα μπορούσε να είναι δάσκαλος και όχι πολιτικός. Αλλά όχι «δάσκαλος» σαν τον Κουβέλη. Με το δάχτυλο τεντωμένο, αργή ξύλινη ομιλία και ύφος «οσιομάρτυρα». Δάσκαλος που κάθε μέρα στην τάξη, εκθέτει αστείρευτα τον εαυτό του, τη ζωή του, τα δικά του πάθη και τις εμπειρίες του. Καθηγητής με ζωή και όρεξη να «πουλήσει» τον εαυτό του, για παράδειγμα (μίμησης ή αποφυγής) στους μαθητές του. Άνθρωπος και όχι «φερέφωνο» τυποποίησης και αδιάφορου λόγου. Γενναίος και οξυδερκής στις παρατηρήσεις του χρόνου που τρέχει στις πραγματικότητες του δρόμου, του έρωτα, του πόνου, της σκέψης, των γνώσεων και των πληροφοριών. Κυρίαρχος του δικού του λόγου και όχι αυτόκλητος υπερασπιστής της αυθεντίας και της αντιγραφής.
Έτσι νομίζω κερδίζει ο Μπουτάρης το κοινό του. Προτάσσει το βίωμα και τη γενναιότητα στην αφήγηση. Στο βίωμα δένει αξίες, ένστικτα, συναίσθημα και λογική. Και μετά συνδέει πολιτικό τόνο στους συνειρμούς, προκαλώντας περισσότερο προβληματισμούς, παρά διατυπώσεις και λύσεις. Να γιατί θα ήταν καλός δάσκαλος. Επειδή κι οι μαθητές κοινό είναι που περιμένει την ειλικρίνεια, το καλό χιούμορ και τη ζωντάνια στην αφήγηση. Έτσι μόνο χτίζεται η εμπιστοσύνη για να ξεκινήσει το ενδιαφέρον για τη γνώση και την προσπάθεια. Πρώτα θέλουν να δουν μπροστά τους τον εμπνευσμένο άνθρωπο, πλούσιο σε αποθέματα συναισθημάτων και χωρίς φόβο να τα ξοδέψει για να τους κερδίσει. Πώς αλλιώς θα διώξουν από μέσα τους τη στείρα αμφισβήτηση, για το σύστημα, για την εξουσία, για τα βιβλία και τις γνώσεις;
Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί «Μπουτάρηδες» εκεί έξω. Άνθρωποι χωρίς ηλικία, με πνευματικότητα και ενδιαφέρον. Γιατί δεν είναι δάσκαλοι στα σχολεία; Ρωτήστε το Υπουργείο. Μάλλον γιατί ο «καλός δάσκαλος» δεν κρίνεται στις τάξεις, αλλά στην «αντιγραφή» και στην τυποποίηση. Γι΄ αυτό άλλωστε, εν όψει αξιολόγησης, όλοι τρέχουν να μαζέψουν χαρτούρα και βεβαιώσεις, μπας και ενισχύσουν περισσότερο την «επιστημοσύνη» τους.
Τα παιδιά στα σχολεία έχουν ανάγκη από «ανθρώπους» κι αυτοί ψάχνουν «μηχανές» εντυπώσεων. Κι αν πάλι, δυσκολεύονται τόσο πολύ να βρουν τέτοιους δασκάλους, γιατί δεν φτιάχνουν προγράμματα που θα καλούν, σε καθημερινή βάση όμως, έναν «Μπουτάρη» στην τάξη, να μιλήσει στα παιδιά; Έχει πολλούς έξω απ΄ το σχολείο, επαγγελματίες, καλλιτέχνες, πρόσωπα απλά, που κάτι έχουν να ζωντανέψουν στα μυαλά των μαθητών. Υπάρχουν, άραγε, κοινότητες προσώπων στα σχολεία, στους μαθητές και στους γονείς τους ή μήπως άχρωμοι «διεκπεραιωτές» και «αντιγραφείς» που απλά ενισχύουν το σύστημα;
Έτσι όπως ρέει ο χρόνος μας, έχουμε όλοι ανάγκη από αλήθειες και περισσότερη εμπιστοσύνη. Θέλουμε πιο πολλά πρόσωπα και λιγότερες «περσόνες». Γιατί η αλήθεια δε λέγεται με τα λόγια, αλλά με την κατάθεση του βιώματος και της πράξης. Κι αν εμείς συνηθίσαμε πια στα ψέματα, οι νέοι άνθρωποι δεν είμαι σίγουρος ότι θα το αντέξουν. Όσοι έχουμε βιώματα, έχουμε και αντιστάσεις. Αυτοί όμως, διψούν για καλύτερες αφηγήσεις, πιο ζωντανές και πιο πρωτότυπες, επειδή γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στην αποθέωση ενός υποκριτικού κόσμου.
Ο Μπουτάρης δεν είναι «είδωλο», πρότυπο ανθρώπου είναι, με τις αδυναμίες και την «τσαλακωμένη» του εικόνα. Θα ήταν καλός για δάσκαλος, όπως και τόσοι άλλοι με γενναία σκέψη και παραστάσεις ζωής. Και τα σχολεία και η πολιτική ζωή, χρειάζονται περισσότερους «αναγνωρισμένους» ανθρώπους και όχι «αναγνωρίσιμους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου